De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

IV. Hoofdstuk.
Bevattende
Het slot van 't voorgaande. Des Schryvers geluk, en aankomst in Surinamen, alwaar de zwarten van hunne Plantagie aan 't muiten slaan.

‘Zo dra (dus vervolgde Wilhelmus zyn verhaal) myne Vrouw de wyk had genomen, sprak een myner Oomen my in dezer voegen aan: Denk niet, Wilhelmus, dat wy u geheel onschuldig houden; geenzints, gy zyt alleen de oorzaak van alle uwe elende en rampen, die u overgekomen zyn. Uwe lafheid heeft uwe Vrouw in den grond bedorven. Gy voert een verwyft hart met u om. Nu zit gy aan den grond. Zo wy u nu niet te hulp

[p. 182]

komen, staat het beedelen voor de deur. Had gy u als een Man gedragen, en uwe Vrouw met bescheidenheid haar plicht doen betrachten, zoud gy onze hulp niet nodig hebben.

Ik wist myne Oomen niet veel hier op te antwoorden, dan hun te verzoeken, by my te blyven, en my niet aan de woede van myne Xantippe over te laten, doch zulks was niet nodig, want naauwelyks waren drie uuren na dat voorval verlopen, of men berichte ons, dat myne Vrouw, vervoert van toorn, zich door wanhoop in een regenbak gestort, en in dezelve het vuur van hare wraak gebluscht had.

Ofschoon ik nu, door myne Oomen ondersteunt, in het vervolg een stil leven zoude hebben konnen leiden, was my myn Vaderland tot een walg, des droeg ik zulks myne Oomen voor, die om my te vergenoegen, een Plantagie voor my kochten, alwaar ik, door u verzeld, myne dagen hoop te eindigen.’

Een groote verwondering beving my, toen Wilhelmus zyn verhaal had geëindigt. My dacht, het een onmogelyke zaak te zyn, dat eene Vrouw, die het Beeld des Mans is, en van wie zy alle hare heerlykheid ontfangt; zo ontaart kan zyn, om haar Heer en hooft zo onwaardig te handelen.

[p. 183]

Ik oordeelde, dat zulke laffe en verwyfde Mannen, die zich dus laten ringelooren, tot hunne straf uit alle gezelschappen, Maatschappyen en Regeringen verbannen behoorden te worden; want hoe konnen zulke Narren andere regeren die hun Wyf niet konnen temmen, welke haar volstrekt onderworpen is.

Deze en diergelyke gedachten schoten my te binnen, doch die ik niet nodig vond, Wilhelmus voor te dragen, vermits zulke vermaningen hem nu niet meer baten konden; weshalven ik myne diepe gepeinzen eenen anderen draay gaf, zeggende tegen hem: Ik kan niet zien, myn Heer, dat gy thans reden hebt u te kwellen, het voorledene komt niet weder, derhalven hebt gy veel eer reden, u te verheugen, nadien de Pest, die u uwe ingewanden verscheurde, verdwenen en verzonken is, in eene poel, waar in zy haar loon voor haren arbeid zal vinden. Voor het overige, myn Heer, zyt gy verplicht, als een redelyk Schepzel, alles aan te wenden, wat tot uwe vergenoeging kan strekken, om dit leven, dat doch genoeg met zuur doorzult is, te verzoeten.

Deze en diergelyke redenen, die ik keer op keer herhaalde, bragten Wilhelmus allengskens tot bedaren, zulks hy niet wist met wat beloning hy my dien dienst zoude vergelden.

Zyne dankbaarheid ging zo verre, dat hy my op eenen morgen een geschrift ter

[p. 184]

hand stelde, door hem ondertekent, waar by hy verklaarde, dat de Plantagie, die hem toebehoorde, my half toekwam, nemende my teffens tot zynen Compagnon aan. Ik weigerde het volstrekt, doch eindelyk, toen hy verklaarde, van smert te zullen sterven, zo ik het bleef weigeren, nam ik het geschrift aan.

Zie daar, Lezer, my weder een ryk Man; want de Plantagie eene der aanzienlykste was, die in geheel Surinamen gevonden konde worden. Dus wisselziek is het geval; dus weet zy met de Menschen om te springen, en de bestendigheid van het geval is de onbestendigheid zelve.

Na eene voorspoedige reize, waar in niets byzonders voorviel, kwamen wy gelukkig in behoude haven, alwaar wy van den Correspondent van Wilhelmus vriendelyk ontfangen wierden, die ons, zo dra wy van de reis uitgerust waren, een nette opening van alles gaf, en ons vervolgens de Plantagie overleverde.

Die Plantagie besloeg een groot stuk Lands, waar op duizend slaven werk genoeg konden vinden, om dezelve te bebouwen. Toen wy de intrede op de Plantagie deden, kwamen ons alle de slaven; (want wy hadden hun dien dag van alle werk ontslagen) te gemoet, en verwelkomde ons met een groot geschreeuw,

[p. 185]

welke slaafachtige nedrigheid ons zeer vreemd voorkwam.

Den volgenden dag was bestemt, om die Zwarten op Vleesch, Brandewyn, en Tabak te onthalen, en wy besloten, nadien het schoon weêr was, in het openbaar als Vorsten te spyzen. Tot dat einde wierd met veel spoed een Tent op het oopen Veld opgeslagen, en alles tot een algemeene vreugde gereed gemaakt.

Den volgenden dag opende de Muzikanten het toneel. De Zwarten en Zwartinnen sprongen lustig om; doch met een zo grote stilte, dat hun gekrioel de Speelinstrumenten niet het minste hinderde; waar na wy hen lieten spyzen, 't geen alles zo ordentelyk in 't werk ging, als men van zulke lieden zoude konnen verwachten.

Ook kregen zy hunne portie van de Brandewyn, doch die hielp haar zodanig het hoofd op den hol, dat zy als uitzinnigen raasden en tierden.

Een zekere jongen Slaaf, door den drank verhit, nam zyn kans waar, en sloeg een zwarte Slavendryver dermaten op zyn kop, dat de harssens 'er uit spatte. Wy kregen daar van door de blanke Bevelhebbers wel haast tyding, 't geen ons in de uiterste bekommering bragt, die niet weinig toenam, toen wy alle de Zwarten naar ons zagen toelopen, weshalven wy dachten te vluchten; doch zo dra zy zulks

[p. 186]

merkten, vielen zy op hunne kniën en maakte een vreesselyk misbaar. De Bevelhebbers, die lange met dat volk hadden omgegaan, wisten zelf niet, wat dit spel beduiden; doch het bleek, dat zy niets kwaads in den zin hadden, gelyk in 't volgende Hoofdstuk verhaald zal worden.