De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

X. Hoofdstuk.
Inhoud
Des Schryvers gevangenis, en ysselyke wanhoop.

Zo dra ik in myn Herberg aangekomen was, begaf ik my te rust; want ik my zo van mistroostigheid als van de wandeling, die ik dien dag had moeten doen, afgemat bevond. Hier overpeinsde ik, wat my in 't vervolg te doen stond, om een bestaan te vinden, zonder nochtans tot een vast besluit te konnen komen.

Tien geheele dagen bleef ik in die onzekerheid, gaande my dagelyks met wandelen verlustigen, waar in de kommer en het verdriet my veeltyds verzelden. Op eenen nademiddag wandelende, wierd ik gewaar, dat een persoon my volgde, die my niet eerder verliet, dan toen hy my in myn Logement zag treden.

Naauwlyks was ik drie uuren t'huis geweest, of zag my op een sprong, toen

[p. 159]

ik niets kwaads vermoede, aangegrepen, als een misdadiger, en naar de gevangenis brengen. Dit alles kwam my zo spoedig en onverwacht over, dat ik niet wist, of ik droomde of waakte; doch ondervond wel haast, toen ik in een eenzaamheid en een donker vertrek opgesloten was, dat ik geenzints sliep.

In dien toestand overdacht ik myne zaken en handelingen, die oorzaak tot dit arrest gegeven mogten hebben, doch hoe ik daar over peinsde, konde ik nochtans de oorzaak niet wel beseffen. In die onzekerheid bleef ik tot den volgenden dag, toen de Cipier my berichte, dat ik door eene van myne Crediteuren gearresteert was.

Toen klaarden myne oogen op, en ik zag my eensklaps verstoken van de middelen, om my uit myne behoeftigheid te redden. De Wanhoop, dat Schrikdier, bestormde op het hevigste myn hart. Gantsche dagen en nachten versleet ik met tranen te storten en klachten uit te boezemen, zonder dat ik my daar door iets verlicht vond; in het tegendeel klampte de wanhoop my te wreeder aan, waar door ik het besluit nam, my zelven het leven te benemen.

Verschrikkelyke Wanhoop! Geessel van het Menschelyk geweten! Vervloekt Helgedrocht, dat de zielen, die in het diep-

[p. 160]

ste van den jammerpoel gestort zyn, onophoudelyk foltert en knaagt. Uwe striemen zyn oneindig wreeder dan men uitdrukken kan. Alwaar gy u vertoond vlied de lieve hoop, en verzinkt in den poel der vergetenheid, terwyl gy stroppen en strikken bereid, waar in uwe slaven hare wroegingen trachten te eindigen, doch in den aanvang de duldelooste smerten vinden.

In die vervoering stond ik van myn rust of liever kommerbedde op, en maakte onberaden myn kousseband los. Een strop 'er van gemaakt hebbende, hong ik my op aan een spyker, die ik in de muur vond; doch de spyker te zwak zynde om een zo zwaren last te dragen, brak in stukken, en ik storte met een vreesselyke smak op den grond.

Hier bleef ik eenigen tyd in onmagt leggen; waar na ik weder naar myn bed kroop, zo ontstelt en benart over myn goddeloos bestaan, dat ik bitter begon te schryen. Het berouw werd wakker, en ik door overtuiging zodanig in myn gemoed ontrust, dat ik den Hemel ernstig om vergiffenis bad. Dit bragt een kalmte in myn gemoed te weeg, die ik in langen tyd niet gesmaakt had.

Thans werd my myne gevangenis draaglyker, en ik in dezelve zeer Godsdienstig; des ik gelove, dat het een geluk voor my

[p. 161]

geweest zoude zyn, zo ik in dezelve myn natuurlyke dood gestorven was.

Nochtans was ik op myne verlossing uit deze plaats bedacht, onderzocht, wie my dus gearresteert had, en verstont, dat het een persoon was, die ik weleer en toen ik nog in myn welvaart zat, dikwerf met tamelyke geldsommen had ondersteunt. ô verfoeyelyke ondankbaarheid. Ik verzocht hem te spreken, in hope, zyn hart door myne klachten te vermurwen; doch hy verwaardigde zich niet my te horen, maar zond my zyn Procureur, 't geen een Man, zo gewetenloos als hy, zelfs was. Deze vroeg my, wat ik begeerde? ik deed hem myne klachten, doch vruchteloos; want hy zwoer, dat zo ik zyn Principaal niet tot den laatsten penning betaalde, ik hier myn leven zoude moeten eindigen, en vertrok voorts.

Ik kan den Lezer verzekeren, dat niets het vleesch zwaarder drukt, dan dat men zich ziet vervolgen door Menschen, die men weleer met goedheden en vriendschap overladen heeft. Ondertusschen moest ik dien brok slikken, en myn zaak het noodlot overlaten.

In het vervolg bood ik dien ontaarde Vriend aan, de helft van myn gantsche schult contant te betalen, en de wederhelft een jaar 'er na, ofschoon ik niet wist, of ik in staat zoude zyn, aan dat laatste te voldoen. Tot de helft wist ik raad,

[p. 162]

vermits ik die somme uit de beurs kon betalen, die Mejuffrouw Blyhart my geschonken had; doch alle myne aanbiedingen, hoe billyk ook, wierden met vooroordeel van de hand gewezen.

Dus moest ik de ondragelyke tiranny beproeven van iemand, die aan my wegens bewezene weldaden grote verplichting had; doch tegen zyn wil en dank geraakte ik eindelyk in vryheid, gelyk in het volgende Boek blyken zal.

Einde van het derde Boek.