De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

IX. Hoofdstuk.
Inhoud
Een gesprek tusschen Landryk en Juffrouw Blyhart, 't geen van dat gevolg is, dat Lodewyk uit den huize vluchten moet.

Toen ik eens op een nacht op myne rampen lag te peinzen, hoorde ik een zeer ernstig gesprek, en nadien ik de stem van Juffrouw Blyhart en van Landryk onderscheidentlyk hoorde, bekroop my de nieuwsgierigheid, dat gesprek te beluisteren, om ware het mogelyk, eenig licht aangaande mynen Minnenhandel te bekomen.

Het huis van Landryk was my zodanig bekent, dat ik het zo gemakkelyk des nachts als des daags kon bewandelen; des ik my verstoute, my uit het bed te begeven, en ter plaatze te vervoegen, alwaar ik dat gesprek duidelyk konde verstaan.

Naauwelyks was ik aldaar gekomen, of hoorde Landryk dus spreken: Ja Blyhart, het is myn wil, gy zult en moet Lodewyk trouwen; zeker gy zult hem trouwen, of ondervinden, dat ik Landryk ben. Niet te hoog, riep zy, in toorn ontstoken, niet te

[p. 155]

hoog Verrader. Ja zeker ik zoude hem trouwen, zo ik u nooit gekent had, of hy door u aan my niet was aangeboden: Zoekt gy dus met my te spelen trouwloze. Gy bedriegt u, ik ben veel te grootmoedig, dan te dulden dat gy my zoud verlaten, na dat gy my van myne eer berooft hebt. Die offerhande, die ik uwe liefde, welke ik nu te recht een verraderlyke liefde mag noemen, heb toegewyd, zal u doen sneven. Ik zal my wreken; deze hand, ja deze hand is magtig, u den doodsteek te geven, en indien zy bezwykt, door het herdenken der tederheid, waar mede zy u weleer gestreelt heeft, zo weet dat myne Broeders, die Mannen harten met zich omdragen, u, indien ik magteloos ben gewis aan de dood zullen opofferen. Is dit uwe deugd, het ware kenmerk van eenen rechtschapen Adeldom, dat gy uw woord breekt? Bestaat daar in uw eer, dat gy een Dochter, die zo wel als gy op Adeldom kan roemen, na dezelve onteert te hebben, zoekt uit te huwelyken? Neen Landryk, nooit zult gy in dezen over my zegepralen.

Landryk scheen Juffrouw Blyhart met veel aandacht aan te horen, en antwoorde, na een weinig gezwegen te hebben: Ach! Blyhart, uwe driften gaan veel te ver; ik tracht uw fortuin met die van Lodewyk te vereenigen. Deze vereeniging poog ik niet door te dringen, om my van u te verwyderen; ô neen, maar om u met meer zekerheid te blyven bezitten, en..... zwyg,

[p. 156]

riep Juffrouw Blyhart, denkt gy, trouwloze dat ik in staat zoude zyn, wanneer ik Lodewyk myne hand gaf, u de liefde toe te dragen, die hem alleen zoude toekomen? Neen Verrader, indien ik u nooit gekent had, zoude ik Lodewyk, uit eige beweging, en uit overtuiging, dat hy het waardig is, myne liefde opdragen, en niet om u te behagen.

Gy hebt my overwonnen, Blyhart, riep Landryk, ik zal uwe standvastigheid beloonen. Ik zweer u op nieuw myne liefde, en ten bewyze daar van, zal ik myne belofte gestant doen, en u binnen vier weken trouwen. Doch Lodewyk zal het slachtoffer myner terugkeering zyn; ik zal hem morgen doen vertrekken, en wil zyne verwytingen niet hooren, veel min van hem als een bedrieger aangemerkt worden.

Tot dus verre had ik deze redenwisseling gehoort, toen myne beenen onder my van outsteltenis begonnen te beven, waar door ik werks genoeg had, om het bed te bereiken. Geen slaap wierd ik dien nacht gewaar, en stond vroeg op, verwachtende ieder oogenblik, dat Landryk my uit den huize zoude zetten.

Ongelukkige Lodewyk, riep ik intusschen, waar wil uw ongeval eindelyk nog belanden? Nu zie ik van verre eene flikkering van herstelling schitteren, en dan verdwynd die edele hoop weder uit myne oogen. Ach ware ik rampzalige in myn wieg ge-

[p. 157]

storven, of veeleer nimmer geboren, zo zoude ik thans dus ongelukkig niet zyn, noch geen speeltuig van het wisselvallig geval.

Gewis zoude ik my in deze klachten verder hebben uitgelaten, zo Juffrouw Blyhart my niet verrast had. Ik ontstelde zeer, toen ik haar gewaar wierd, en merkte, dat zy niet minder dan ik ontroert was. Zy trad naar my toe, en zeide met tranen in hare oogen: Wanneer gy u leeven lief hebt, myn Vriend, zo vlucht uit deze plaats; want zy is niet veilig voor u, en gedenkt aan deze goudbeurs, dat ik u niet onverschillig aan zie. Dit zeggende overhandigde zy my een goudbeurs, en vertrok.

Verwondering, vertwyffeling en woede, bestormde om stryd myn hart; eene dolle razerny prikkelde my aan, om af te wagten wat Landryk doen zoude, en zo hy iets geweldigs ondernam, hem over zyne verradery te straffen; doch terwyl ik hier over peinsde, kwam eene afgezondene van Mejuffrouw Blyhart my smeken, spoedig te vertrekken, voegende 'er by, dat dit de volstrekte wil van hare Juffer was. Dit bepaald bevel van Blyhart, die ik hoe langer hoe meer waardeerde, reddede my uit myne vertwyffeling; weshalven ik haar gehoorzaamde, en vertrok.

Vol verdrietige gedachten begaf ik my op weg, zonder my ergens op te houden, of

[p. 158]

iemand myn geval te melden, naar Middelburg, alwaar ik tegen den avond aankwam, en myn intrek in een Herberg nam.