De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

[p. 144]

VII. Hoofdstuk.
Bevattende
Een tafereel van ysselyke tegenspoeden, waar door de Schryver in de uiterste rampen en armoede stort.

Ofschoon ik Angelika dus had zien vertrekken, griefde my hare scheiding zodanig, dat ik in een kwynende ziekte verviel, die my zo vinnig aantaste. dat de Doctor aan myn opkomst begon te twyffelen. Al wat hy te werk stelde, had een verkeerde uitwerking, waar door ik zo zeer verzwakte, dat ik naauwelyks op myn beenen staan kon. In dien toestand overdacht ik myne vorige levensbedryven, en uit overweging van dien, wierd ik der liefde wars, en bespeurde een kalmte in myn gemoed, die ik in een geruimen tyd niet ontwaar geworden was.

Door die gerustheid des Geests geraakte ik in eene diepe slaap, die my ongemeen verkwikte, en waar door ik allengskens weder herstelde. Sedert stelde ik de liefde geheel uit myn zinnen, en nam een besluit, my in 't vervolg voor hare strikken zorgvuldig te hoeden.

Naauwelyks had ik dus een groot jaar geleeft, of zag dag voor dag myne middelen toenemen. Het gebeurde op eenen

[p. 145]

zekeren dag, dat ik naar Middelburg vertrok, om een goede somme gelds by myn Correspondent wegens verkochte granen te ontfangen. Aan zyn huis schellende wierd my niet open gedaan, waar over ik my verwonderde, doch nog veel meer, toen ik verstond, dat die Correspondent bankrot gegaan was.

Hier over mistroostig, ging ik in een nabygelegen Herberg, myn verdriet door een verkeert middel verzetten, naamlyk, door my stom dronken te drinken, als of dat middel magtig ware myn geleden verlies weder te herstellen. Door die onbedachtzaamheid werd ik genoodzaakt, 'snachts binnen Middelburg te blyven, en de wyn uit te slapen.

Den volgenden morgen begaf ik my vroegtydig naar huis; maar Hemel! wat een akelige naarheid beknelde myn hart, toen ik buiten de Poort kwam. Duizenden angstvallige gedachten bestormde my, zonder dat ik magtig was 'er de reden van te beseffen. Dus wandelde ik naar myn huis, terwyl my het klamme zweet uitbrak.

Ter halver weg gekomen zynde, ontmoete ik een hoop volks, die een Brandspuit naar huis bragten. Ik vroeg hen, van waar zy kwamen, doch bekwam geen antwoord.

Dat geval deed my in myn ziel dien ongelukkigen beklagen, die mooglyk door den jongsten brand in den grond geruïneert was.

[p. 146]

Dus peinzende voorttredende, ontmoete my een persoon van myne kennis, die, zodra hy my in 't oog kreeg, zich omwende en te post terug liep.

Ach Hemel! riep ik, hoe akelig is het op het Veld gestelt! men acht ons geen antwoord meer waardig, en, de my bekende ontvlucht my.

Dus met zielgrievende droefheid beladen, naderde ik allengskens myne woning, toen ik den Predikant, door zyn Ouderling verzelt, my te gemoet zag komen. Ik gaf een ysselyke schreeuw zo dra ik merkte, dat hy weende, en my met een beklagend oog beschouwde. Thans merkte ik, dat my een zwaar ongeluk was overgekomen, zonder echter evenwel te kunnen bevroeden, waar in dat ongeluk bestaan mogt. In dien toestand naderde hy my, reikte my zyne hand, die ik vattede en teder drukte, en liet zich breedvoerig in verscheide fraaije zedelessen uit.

Myn ongedult wierd zo groot, dat ik niet konde wachten, tot die eerwaardige zyne redenen geëindigt had, weshalven ik hem in zyne woorden viel, roepende: Zeg my doch, myn waarde Heer, waar in myn ongeval dan bestaat; al wat over my beschoren is, zal ik geduldig dragen. Hy antwoorde met een zucht, uw huis en uwe goederen zyn door de vlammen verteert, en gy zyt zo arm als Job, doch zo gy zo ge-

[p. 147]

duldig als deze in uw ongeval zyt, zal het zelve voor u eindelyk ten beste keeren.

ô Ongelukkige Lodewyk! riep ik, gy hebt dan eindelyk alles verloren, wat gy bezit! Nu, nu is het tydstip geboren, waar in gy beproeven zult, waar in de armoede bestaat. ô Hemel! verleen my gedult; geef my sterkte, want ik bezwyk!

De gryze Leeraar, wien myne smerte het hart scheen te treffen, oordeelde, dat myne droefheid in den beginnen niet gestremt, maar veeleer den lossen teugel geviert moest worden, des geleide hy my met de hand naar zyne wooning, alwaar hy alle pogingen aanwende, om myne droefheid palen te stellen. De overreding vloeide van zyne lippen, en ik gevoelde my door zyne redenen niet weinig gesterkt.

Toen ik een weinig bedaart was, verstond ik, dat alles wat ik bezat in de assche lag, behalven eenige Beesten, die nog in het Veld weiden, en om het ruwe wintersaisoen, dat reeds guur en bar wierd, te huis gehaald moesten worden.

Dit was voorwaar een akelige omstandigheid voor my, en een waarlyk verdiende straf, om myn eigenzinnig gedrag te tuchtigen; want mynen minnenhandel niet geëindigt was door eene terug keering tot de deugd, maar door een gevolg van eene noodzakelyke scheiding, die ik, in weerwil van my zelf, moest ondergaan. ö Tas-

[p. 148]

telyke reukeloosheid myner Jeugd! blinde driften! wat komt het klatergoud van uwe gewaande schoonheid my duur te staan, waar zal ik, nu de wellust my verlaat, heul of troost vinden.