De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

IV. Hoofdstuk.
Behelzende
De Schryver gaat by zyn Vader weder inwonen; neemt Angelika tot zyn Huishouster, en zegepraalt dus, doch na veel moeite, over hare deugd.

Nu zag ik my weder in het huis van myner Vader, in de beslommering van den Koophandel gedompelt, strydig met myne neiging; want ik aan het zorgeloos leven zo zeer gewent was, dat het my tot een last verstrekte, myn hooft met eenige zaken te breken. My geheel aan Angelika overgegeven hebbende, spande ik nacht en dag myne gedachten in, hoe best deze schone naar myn wil te krygen. Hier door zag ik myne zaken geheel in 't riet lopen, en myne middelen dag voor dag verminderen.

Niettemin stond ik niet af van myne Minnarye met Angelika, die allengskens buigzamer wierd, en dermaten aan my gewende, dat zy, zo wel als ik, nooit wel te vrede was, ten zy ik my onder hare bekoorlyke oogen bevond, zonder my nochtans eenige grotere vryheid dan voor-

[p. 128]

heen te vergunnen, of van een nadere verbintenis te willen horen spreken: zo vast stond zy op haar woord.

Nacht en dag lag ik op middelen te denken, hoe my best van deze schone te verzekeren. Eindelyk viel my in, myn Vader voor te slaan, Angelika te bewegen, voor Huishouster by ons te komen inwonen, waar toe ik niet veel moeite behoefde aan te wenden, vermits de Oude Man geen het minste erg dacht.

Zyn toestemming verkregen hebbende, begaf ik my met een vergenoegt hart naar Angelika, die ik biddende de zaak voorstelde, waar in zy veel zwarigheid vond. 't Is waar, zy hoorde met een vreugde, die zy niet ontveinzen kon, myn voorstel aan; doch de opspraak der menschen duchtende, wees zy myn verzoek met minnelyke woorden van de hand; echter op eene wyze, die my de vryheid gaf, myn aanzoek te verdubbelen, waar door zy eindelyk boog, en zich liet gezeggen, onder voorwaarden nochtans, dat ik nimmer denken moest, dat zy haar hart van Hendrik zoude aftrekken, latende my het volle recht, haar te beminnen, vermits Hendrik door zyn gedrag ten vollen rechtvaardigde, dat zy zulks dulde.

Het duurde niet lang, of ik zag de schone Angelika in ons huis treden, 't geen my dermaten verheugde, dat ik in verrukking uitriep; Heb dank, ô Liefde!

[p. 129]

heb dank voor het mild geschenk, dat gy zo goedgunstig in myne bereiking werpt! ô zuivere Liefde, ik zal duizend dank-altaren voor u in myn hart oprichten, en u het reukwerk myner erkentenis alle myne levensdagen toezwaaijen! ô Liefde, laat nimmer dit geluk verdwynen, maar stel my altoos onder uwe gunstelingen!

Nu was ik t'eenemaal in myn schik, het mogt nu met myn tydelyk bestaan gaan zo het wilde, Angelika was het doel myner verlangens, en in hare bezitting hielden zich myne begeertens vergenoegt. Zo onbezonnen is de Jeugd, dat zy zich aan den schyn vergapende, het ware goed, waar in haar geluk gelegen legt, verwaarloost.

Ik moet myne dwaasheid voor de gantsche weereld belyden, dat ik, verzekert zynde naar de wettige bezitting van Angelika niet meer te moeten denken, alle listen en lagen in het werk stelde, om over hare gestrenge deugd te zegepralen.

De Liefde, die doch onwederstaanlyk werkt, gaf my het vermogen, om het standvastig voornemen dezer schone te doen verdwynen, en voor een oogenblik daar van af te zien: Thans was het alomme in Middelburg vol vreugde, wegens de verheffing van zyne Hoogheid, tot Stadhouder der Vereenigde Provintien. De dag was niet machtig, de uitgelate vreugd der Burgerye te bepalen; de nacht zag zich verlicht door

[p. 130]

duizend duizenden lichten, die door haren glans de nacht in eenen helderen dag herschepten. Die mateloze vreugd maakte ik my ten nutte. Angelika was by deze gelegenheid verheugder dan ooit, en bragt alles toe, wat eenige luister en pracht aan de algemeene vreugde konde byzetten.

Zy was dien avond en een gedeelte van den nacht in gezelschap geweest van eenige jonge Dochters. Ik wachte dat zoet Meisje op; want myn Vader reeds vroeg ter rust gegaan was. Zy bragt my eenige versnaperingen mede, die ik met een diepe zucht aannam. Angelika, zeide ik, Ach! de algemeene vreugd kan my niet bekoren; gy alleen zyt myn wellust en de glorie van myn hart; in u heb ik al myn welbehagen bepaalt; maar Helaas! uitgeleze schone, wat vrucht kan ik van die hartstocht, die my verteert, plukken? wat zal het loon zyn van alle myne zugtingen? niets anders dan alleen het geluk, van u dagelyks aanschouwt, en den roem weggedragen te hebben, van in den dienst van een ondankbare en wreede schoonheid gestorven te zyn.

Zy veranderde van couleur, toen zy my dus hoorde spreken. Wat wilt gy dan dat ik voor u doe? vroeg zy zo teder, dat ik als een ongevoelig Beeld haar bleef aanschouwen, waar door zy nog meer beroert wierd, berstende de tranen uit hare bekoorlyke oogen, die als paarlen op hare klederen storten. Zy mede door eene te-

[p. 131]

dere liefdedrift bewogen, drukte haren zuiveren boezem tegen myne lippen, die zich verloren in het genot dier verrukkingen, welke niet dan door het gevoel te kennen zyn. Ach, Lodewyk! riep zy uit: In dezen boezem, door niemands hand bemorst, door niemants lippen bezoedelt, leeft gy, in myn hart staat uw beeld met goude letteren gegraveert; wat wilt gy meer? Kan ik my zelf geweld doen, en myn eensgegeven woord terug trekken; neen, dat kan niet zyn. Kon ik uwe vergenoeging met myn dood kopen, gy zoud zeker vergenoegt wezen. Wreed Noodlot! hoe lange zult gy u tegen onze liefde verklaren? Hoe lange zult gy lust scheppen, ons de zoetheid van het jeugdige leven te misgunnen.

Zy zoude gewis hare klachten verder uitgeboezemt hebben, zo de volheid van haar verlieft hart, haar den mond niet gesloten had, van welke verrukking, die zich zo gunstig voor my verklaarde, ik my bediende, om de vruchten van myn uitgerekt verlangen te plukken.

Zy, als uit een verliefde droom ontwaakt, zag my met een flaauw gezicht aan, zonder een eenig woord te spreken. Driewerf sloeg zy hare oogen neder, en driewerf vestigde zy dezelve weder op my. Eindelyk viel zy my om den hals, besproeijende myn aangezicht met een vloed van tranen, en roepende: Ach! waar is myn eens genomen besluit gebleven!

[p. 132]

Dus had ik over het schoonste Vrouwenbeeld gezegepraalt, en daar door zo veel genoegen genoten, of ik de geheele weereld had overwonnen. Angelika bleef my na dien tyd standvastig beminnen, zonder nochtans haar woord eenigzints te breken, 't welk zy aan Hendrik gegeven had, waar in ik een soort van grilligheid, toen myne minnelust een weinig verkoelt was, opgesloten vond.