De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

III. Hoofdstuk.
Bevattende
Het slot van Angelikaas verhaal, en een teder gesprek van den Schryver, waar in hy zynen Minnenhandel naar het gewenscht doelwit wend.

‘Die Brief, dus vervolgde Angelika, deed ik hem den volgenden dag door een onbekend persoon toekomen, waar op ik, hebbende dus myne nieuwsgierigheid geboed, het besluit nam te vertrekken. Doch ik had my te verre met de Hospita ingewikkelt, om gemakkelyk van haar ontslagen te worden: Toen zy zag, dat ik toestel tot myn reis begon te maken, verdubbelde zy hare aanzoeken, en gaf niet onduister te kennen, dat zy op my verlieft was. Ik, niet beseffende waar aan ik my bloot gaf, beantwoorde hare tedere uitdrukkingen met eenige liefdensbetuigingen, die dat gerimpeld vel zo driftig maakten als een jong Meisje, dat reets hare eer verloren heeft.

Toen ik zag, dat dit spel ernst begon te worden, geraakte ik in grote verle-

[p. 123]

genheid, niet wetende hoe my uit een zo belagchelyke zaak best te redden; want zy my reets zo verre gebragt had, dat ik haar had belooft, haar den volgenden nacht in myn bed te zullen ontfangen.

Dus in het naauw zynde, wist ik genen beteren raad, om my uit die netelige zaak te redden, dan my onzichtbaar te maken, en met een stillen trom af te trekken; tot dat einde ging ik, na nog eenige malligheid met de Hospita bedreven te hebben, tegen den avond, onder voorwendzel van een wandeling, ten huize uit, en begaf my naar mynen vriend, by wien ik voorheen myn intrek genomen had, alwaar ik myne mans klederen weder voor myne Vrouwelyke verwisselde.

Aleer ik vertrok, konde ik van my niet verkrygen, de gemeene handelwyze myner Hospita op haar niet te wreken; des stelde ik omtrent een half uur voor myn afvaren, de volgende brief een Kruijer ter hand, om dezelve den Hospes in eigen persoon over te leveren:

Myn Heer,
‘Verwonder u niet, dat ik ten uwen huize myne hielen aan de poort geveegt heb, zonder dat was ik buiten staat geweest, de

[p. 124]

ontrouwe klaauwen van uwe Vrouw te ontslippen, die zich noch verwaandelyk durft verbeelden, dat haar Sater gezicht machtig is, jonge Heeren te bekoren. Myn goede man, bewaar uw hooft voor verdere en nieuwe......., en uw huis voor opspraak; want Mietje is alleen in staat, om u hartzeer genoeg aan te doen, door uw huisgezin te vermeerderen, waar toe Hendrik haar rustig de hand bied. Voor het overige kond gy verzekert wezen, dat ik my wel wachten zal, ooit uw huis te betreden, verzekert zynde, dat alle brave personen een wezentlyken afkeer hebben van een plaats, alwaar men de eer en schaamte met voeten treed.

Dit verricht hebbende, ging ik wel te vreden scheep, latende aan den Hospes en aan Hendrik, de herkaauwing dier brieven overig.’

Hier eindigde Angelika haar verhaal, 't geen zy met veel bevalligheid geuit had. Een geruimen tyd zag ik haar zeer verliefd aan, zonder een eenig woord te spreken, terwyl ik my slegts eenige diepe minne zuchtjes liet ontglippen. Eindelyk berste ik uit, drukkende teffens hare poesle handjes: Ach, Angelika, myn bekoorlyk Beeld! mag ik nu het einde van myn minneleed hopen? zal ik nu den schoonsten Engel, die onder de Zon is, bezitten? Schone Maagd, erken nu myne getrouwheid,

[p. 125]

meet myne liefde, die u reets zo trouwhartig ik gebleken, af, by de ontrouwheid van uwen ontrouwen, en oordeel dan zelf, wat lot ik waardig ben.

Zy zag my op die bede zo verrukkende aan, dat ik my niet wederhouden kon, my voor hare voeten neder te werpen, hare kniën te omhelzen, en haar met de tederste woorden, die op het aambeeld van Venus gesmeet zyn, te smeken, om hare wederliefde; waar door zy zodanig bewogen wierd, dat zy eenige tranen uit hare schone oogen storte, en met deze woorden hare diepe ontroering uitdrukte: Ach Lodewyk, wy zyn beide ongelukkig, ik bemin u, doch kan u niet bezitten!

Die woorden brachten my in grote verwarring, zulks ik niet wist, wat van dezelve te denken. Ach, wreede Angelika! riep ik, zeg liever, ik haat u, waar door gy my oneindig minder bedroeven zult, dan te zeggen, ik bemin u, doch kan u niet bezitten. Myn waarde, sprak zy, myn woord, dat ik mynen Minnaar eenmaal gegeven heb, zal nog kan ik nimmer breken; zyn ontrouw geeft my daar geen recht toe. Vergun my dan te sterven, hervatte ik. Ongunstig Noodlot, ik zal my, zonder eenig tegenmorren, onder uwe wreedheid vlyen! wel aan Angelika, ik zal dan het slachtoffer van uwen haat zyn. Zeker zoude ik verder voortgevaren hebben, myne klachten in den wind te strooijen, zo Angelika my niet

[p. 126]

wederhouden, en met een tedere omhelzing verrast had, die ons beide in zodanig eene vervoering bragten, dat wy door eene oprechte liefde doortintelt wierden; en ik zoude my zeker toen reets in haren rozen schoot verloren hebben, indien zy, hare zwakheid beginnende te bespeuren, niet schielyk als uit een verliefde sluimering opgerezen was, voegende my op het minnelykste toe: Myn lieve Lodewyk, laat ons gaan, want myn eer loopt gevaar. Die reden wist zy zo aardig en minlyk te uiten, dat ik haar in myn hart moest pryzen, en my de gelukkigste aller stervelingen achte, zo ik haar ooit bezitten mocht.

Dus verre was mynen minnenhandel gevordert, toen myne Moeder van een hevige ziekte wierd aangetast, die haar in het graf sleepte, waar door myn Vader genoodzaakt was, my t'huis te ontbieden, vindende zich, wegens zyne rechtmatige droefheid, buiten staat, myne zaken behoorlyk waar te nemen.

Het is wel te denken, dat ik node Angelika konde verlaten, en ik geloof, dat ik van droefheid gestorven zoude hebben, zo dat goedaardig Meisje my niet verzekert had, dat indien Hendrik zich elders mogt verbinden, zy niemand dan my zoude beminnen, en my teffens had vergunt, weeklyks myne opwachtingen by haar te komen maken, 't geen ik oneindig hoger

[p. 127]

waardeerde, dan de wezentlyke bezitting van een Koningskroon.