De Middelburgsche avanturier. Of het leven van een burger persoon

[p. 14]

V. Hoofdstuk.
Bevattende
Kinderagtige Minnaryen.

Indien ik minder zucht voor de schone Sexe had gevoelt, zoude ik nimmer de rampen ondergaan hebben, die ik nu bezuren moet, ten minsten had ik daar van een groot gedeelte ontworstelt. Onder de Speelmeisjes, waar mede ik my dagelyks verlustigde, bevond zich een aardig Meisje, dat omtrent veertien jaren bereikte, terwyl ik naauwelyks die van twaalf halen konde. Anna, dus was dat Meisje genaamt, was redelyk groot na haar jaren, fyn van gestalte, uit den blonde, zeer blank van vel, en had schone grote blaauwe oogen, die zeer doordringende waren. Haar spraak was iets lispende, en daarenboven bezat zy een vrolyke inborst. Kortom, het was een Meisje bekwamer voor een Jongman van agtien jaren, dan voor myn ouderdom.

Van myne tederste jeugd, toen ik eerst vatbaar voor de liefde wierd, ben ik altoos zeer geheim in myne minnaryen geweest, dragende steeds een grote zorg, dezelve voor de oogen der navorscheren te verbergen: Die omzichtigheid is my altoos by gebleven; weshalven niets myne

[p. 15]

liefde meer uitdoven konde, dan wanneer het voorwerp myner liefde, mynen handel rugtbaar maakte: Deze geheimhoudende aart is de oorzaak geweest, dat nooit myn minnenhandel met Anna uitlekte.

Ik vond in Antje iets, dat my ongemeen behaagde; een heimelyke trek trok my, gelyk de zeilsteen het yzer, tot haar; onderscheidende ik haar wel haast van anderen, waar mede ik dagelyks verkeerde. Dit was de reden, dat wy steets by elkanderen waren, en wanneer ons zulks om de eene of andere oorzaak miste, was de droefheid op onze wangen als afgemaalt.

Of Antje myne genegentheid tot haar persoon merkte, weet ik niet, doch het is zeker, dat hare liefde tot my ook niet gering was Zy was in het stuk der liefde veel vrypostiger dan ik; want wanneer ik haar poesle armpjes streelde, en haar welgemaakte handen drukte, was ik in de grootste verlegentheid der weereld, durvende haar naauwelyks aanzien; doch zy bevond zich minder verlegen, wanneer zy my hondert kusjes in een ogenblik toetelde, welke streeling my dermaten beroerde, of ik door een verrukking van zinnen opgetogen was.

Terwyl ik dus met Antje dagelyks in deze eenvoudige verrukkingen leefde, moesten de Ouders van myn Meisje iets

[p. 16]

noodzakelyks in Holland verrichten. Men sprak om haar mede te nemen, zy was de eerste die my zulks bekent maakte, ik verbleekte toen zy het my verhaalde, vloog haar om den hals en begon te schryen. Gy gaat dan heen lieve Antje, zeide ik, ik zal u niet meer zien, en gy zult my wel haast vergeten. Ik zal u nooit vergeten, antwoorde zy; wy zullen spoedig te rug komen, en ik zal u zo lief hebben als te voren. Deze beloften verligte my, ik wierd vrolyker, en zy overrede my tot een wandeling, die myn zinnen geheel herstelde.

Toen wy t'huis kwamen, vonden wy onze Ouders by elkanderen: zy kortswylde met onze gemeenzaamheid, doch zy konden onmogelyk, hoe jong wy ook waren, iets van onze minnaryen merken; want wy schenen ons weinig met elkanderen in hun byzyn te bemoeyen. Antjes Ouders spraken in 't vervolg van hunne reis, en ik hoorde myn Moeder met vermaak zeggen: Antje moet by ons blyven, zy is te teder om het ongemak der Zee te kunnen verdragen. Na eenige redenwisseling wierd in dat voorstel bewilligt, toen het gezelschap scheide; latende het Meisje onder het opzicht van myn Vader.

Wy besloten onze vreugde, die wy over dat gunstig voorval gevoelde, in het binnenste van ons hart, en spraken dien dag niet met malkanderen, maar elk ging zyns weegs.

[p. 17]

Niet tegenstaande die Minnaryen liet ik myne leeroeffening niet varen, maar overtrof de Jongelingen van myn jaren in verstand, ofschoon zy sterker moesten blokken dan ik. Ik las veel, en wel zo, dat myn Vader ongerust wierd, dat ik myn tedere harssens te veel werk verschafte. Hy zond my telkens uit om eenige boodschappen te doen, waar in Anna my steeds verzelde.

Op eenen schonen namiddag wierd ik naar gewoonte uitgezonden, dat redelyk ver van de hand was. Het was naar Oost Soeburg, een Dorpje half wegen tusschen Middelburg en Vlissingen. Het is wel te denken, dat Anna my by die gelegenheid niet alleen liet gaan. Wy begaven ons pratende op weg, en verrichte het geen ons was aanbevolen. Naar huis kerende wierden wy door het wandelen vermoeit, waarom wy besloten, een bekwame plaats te zoeken, om wat te rusten. Tot dat einde verkoren wy een belommert Boschje, waar in wy traden, en ons op de groene zoden ter nederleiden.

Myn lieve Antje wat ben ik gelukkig, zeide ik, dat ik van u steets verzelt word. Gy weet Antje dat ik u lief heb, en ik ben nooit vrolyker, dan dat gy by my zyt. Jongetje lief, zeide ze, daar ben ik niet kwaat om; ik heb u niet minder lief; als gy groot zyt, zullen wy elkander nog liever hebben, zelfs zo, dat wy altoos by elkaar zullen zyn,

[p. 18]

en byeen slapen. Moeten wy juist daar na wagten? vroeg ik haar, kussende teffens haar handjes, ja Jongetje, antwoorde zy, wy mogen niet by elkanderen slapen; daar hebben wy elkaar te lief toe. Word dan eens kwaad, lieve Meisje, hervatte ik, en laat my dan van nacht by u slapen. Loop gekje, zeide ze, wy moeten eerst getrouwt zyn; doch ik zal my evenwel eens bedenken, en zien wat ik doen wil.

Met die belofte was ik vergenoegt. Antje scheen thans een vrolyke luim te hebben, en begon my met veel aardigheid te tergen, dus wy ongevoelig aan 't stoeijen geraakten, 't geen ons dermaten afmatte, dat wy beide in eenen zagten slaap vielen, van welke ik my zal bedienen, om dit Hoofdstuk te sluiten.