De mey-blom of de zomer-spruyt
(ca. 1734)–Anoniem Mey-blom of de zomer-spruyt, De–
AuteursrechtvrijStem: Vrinden luyster met malkander.
KOmt luystert toe ik sal ‘t u zingen,
Van ’t geen dat men niet kan bedwingen:
Van een lit al van een mens
Waer door dat meenig gaet verloren,
Meenig doet in sonden smooren,
En menig mee krijgt na zijn wens.
Het is de tong daer wy door spreken
Waer door wy raken in gebreken;
En daer de ziel het meest door lijt:
Want hy kan lachen, en ook weer vleyen,
Hy kan schelden, en ook weer bleijen,
En so ons levensdraet verlijt.
Het is een Lit dat kan bestieren,
| |
[pagina 21]
| |
En waer veel mensen na horieren,
Of het ook waer of leugen spreekt;
Want hy kan zich selven voegen,
Als men daer in ook schept genoegen,
’t Geen ons daer na nog suur opbreekt.
De tong die kan een mens so vleyen:
De tong doet menig mens verleyen;
Waer door men raekt in het verdriet
En met de tong te veel gesproken,
Hebben der veel de nek gebroken:
Gelijk men dagelijks noch ziet.
De tong die kan het recht versaken,
En waerheyt ook tot leugen maken,
Hoewel het is maer voor een tijt:
Of hy de waerheyt heeft gedwongen
En met zijn leugen overwonnen:
Eer dat hy somtijds nog wel lijt.
De tong die is vol valse streken:
De tong die kan de liefde breken,
Gelijk men dagelijks bevint:
De tong die kan hem ook so sterken,
En met zijn valsheyt ook so werken,
Sijn naeste bloet selfs ook verslint.
De tong kan meenig mensche eeren:
De tong doet meenig mens blameren;
De tong brengt voort veel goet en quaet;
De tong die kan een mens soo trekken,
Het kan tot vreugd of droefheyd strekken
De tong waer door het al beslaat.
Dit lit helpt meenig mens aen ’t dolen,
En brengt voor ’t ligt dat was verholen,
Al was het nog zo lang geschiet;
Hy kan zijn eyge quaet niet zwijgen,
En by zijn selven soo sal stijgen,
Tot dat hy raekt al ’t in verdriet.
| |
[pagina 22]
| |
Kan men ook wel een ding bespeure;
Sonder de tong kan niet gebeuren;
Want de wereld daer door bestaet:
En door de tong so wert gepresen,
Onse Verlosser is verresen,
Van den dood om ons sonden quaet:
Die door de tonge is bedreven:
En in het Paradijs was verheven,
Was Adam en Eva klaar;
Want door de tong die haer verleyde,
En door langduirigheyd so vleyden,
Tot datse bey bedrogen waer.
Kom laten wy dan tot hem treden,
die ons de tong nog geeft op heden,
en bidden dat hy die regeert:
en altijd in den toom wilt houwen,
en met ons hert op hem vetrouwen,
en met ons tong geen quaet en spreekt.
Maer met ons tong hem altyd loven,
en in ons geeft wijsheyt van boven
en met zijn geest ons tong regeert,
en als wy dan komen te sterven,
Het Hemelrijk mogen beërven,
Of uyt ons tong het quaet dog weert.
|
|