Huwelykszangen, ter bruilofte van den heere Christiaan vander Meulen, en mejuffrouw Geertruid des Amorie

In den echt vereenigd binnen Haarlem den 19den van slagtmaand in 't 1720ste jaar

[fol. B2r]

Op Het Huwelyk van den Heere Christiaen vander Meulen, en Mejuffrouw Geertruida des Amorie.

Gy wenscht myne afgespronge snaren
Dan weer gespannen, om aen 't Sparen
Te vieren uwe Bruiloftsfeest,
En tracht o Bruidegom den geest
Te ontfonken, om met blyde toonen
Uw heilryk echtverbont te kroonen,
Te zingen op uw' hoogen dag.
Zoo immer vrientschap iet vermag,
Hier moet zy 't hart tot zang bekooren;
Hier nopen vriendelyke spooren
De zinnen tot de Pozy;
Hier zet de vrientschap krachten by:

[fol. B2v]

 

Een vrientschap, die als iets uitstekend,

 

Een overouden oorsprong rekent

 

Van vaderen en hooger trap;

 

Daar steets de deucht een eigenschap

 

Verstrekte, om 't hart aen trouwe vrinden

 

Met onverbreekbren bant te binden,

 

't Ware onrecht dan myn zwakken toon

 

Te weig'ren, om een Bruiloftskroon

 

Van Letterloof om uwe hairen

 

Te streng'len op uw echtvergaren:

 

Terwyl ge in 't bloejenste uwer jeucht

 

U ziet op d'oever van de vreucht,

 

En uw verlangen en begeeren

 

Wel haest in zoet genot verkeeren;

 

't Genot van uwe zielsvriendin,

 

Des Amorie, die door uw min

 

Het hart in weermin liet ontfonken,

 

Om met hare aengename lonken

 

Te streelen 't minnende gemoed,

 

Dat, weggerukt door zoo veel zoet

 

En gaven, die de harten binden,

 

Nu langer geenen lust kon vinden,

 

Als daer gy 't voorwerp van uw smart

[fol. B3r]

 

Verbidden mocht, om 't quynend hart

 

Te ontslaen van zorgen, die de zinnen

 

Beroeren onder 't trouw beminnen,

 

Als angstig vreezen 't hart beknelt

 

En alle hoop ter neder velt,

 

Zoo lang de maegdelyke lippen

 

't Gewenschte Ja niet laten slippen,

 

Dat eindelyk den mont ontslaekt

 

Den minnaar blyden Bruigom maekt;

 

Het Ja dat, door de rechterhanden,

 

Twee lieve harten met de banden

 

Der echte trouw verbint tot een;

 

Daer vyf paer zinnen, wel te vreen,

 

Een zelven wensch, een wit beschieten.

 

Dit heil, na zoo veel zielsverdrieten,

 

O Vander Meulen, is uw jeucht

 

Beschoren voor uw vroome deucht;

 

Nu uwe min, de zorg te boven,

 

Een ryken zegen durft beloven

 

Aen Uwen echt, dien Gods gena

 

Bestrale en heilryk gade sla,

 

Om alle rampen af te keeren:

 

Zoo zal geen ongeval u deeren;

[fol. B3v]

 

Zoo leeft ge in voorspoed, vreucht en vre;

 

Zoo ziet ge een stroom van heil, een zee

 

Van zaligheit uw huis besproejen,

 

Uw huwlyxbed gelukkig bloejen

 

In telgen, die, in kinderjeucht

 

Al vroeg, een strael der oudren deucht

 

Doen zien in welgevormde leden,

 

Om 't spoor van hun volmaekte zeden

 

In ryper jaren, na te gaen;

 

Zoo zet hun voorbeelt andren aan;

 

Zoo leeft ge in zalige gedachten,

 

Door kindren, by de nageslachten.

 

 

 

P. V. A. Z.