Mededelingen van de Stichting Jacob Campo Weyerman. Jaargang 13

[p. 64]

Signaleringen

Literair leven aan de Maas

In september 1990 zullen de Rotterdammers van verbazing van hun stoel vallen, want dan verschijnt bij Uitgeverij Strengholt Maar wie droomt er te Rotterdam? 650 jaar literair leven aan de Maas van Machteld Bouman en Marike Vierstra. Het boek - de totstandkoming ervan is een lichtpuntje in de mislukte jubileumviering van de stad - brengt een flinke slag toe aan het imago van Rotterdam als ‘no-nonsense’-stad. Door de eeuwen heen verschafte het onderdak aan talrijke schrijvers, filosofen, uitgevers en boekhandelaren. Als ‘intellectuele voorraadschuur’ van Europa stak het tussen 1680 en 1720 Amsterdam zelfs naar de kroon. Ook Jacob Campo Weyerman maakte - zoals bekend - de stad een jaar onveilig met zijn Rotterdamsche Hermes. In de 19de eeuw raakte de cultuur er (door de industrialisatie) in de verdrukking, een omstandigheid die haar invloed niet miste op de literatuur en die bij vele auteurs resulteerde in een boeiende haat-liefde-verhouding tot deze stad. De voorspoedige wederopbouw van Rotterdam na '45 heeft het werkstadimago nog eens versterkt. Rotterdammers zijn wellicht minder in ‘dromen’ geïnteresseerd dan anderen. Maar wie droomt er te Rotterdam? toont aan dat een a-culturele stad iets anders is dan een stad zonder cultuur. Rotterdam ‘laat schrijvers met rust’. De dichter J.C. Bloem ervoer dat als een weldaad voor zijn schrijverschap, en daarin was hij niet de enige.

M. Bouman en M. Vierstra

Konstschilders en fijnschilders

Tot en met 25 februari jl. was er in het Rijksmuseum te Amsterdam de tentoonstelling ‘De Hollandse fijnschilders’ te zien. De bijbehorende, omvangrijke catalogus (De Hollandse fijnschilders, Van Gerard Dou tot Adriaen van der Werff, Amsterdam 1989) is geschreven door Peter Hecht, docent kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit te Utrecht.

In deze catalogus wordt niet alleen geciteerd uit de werken van gezaghebbende kunstbeschouwers als Arnold Houbraken, Samuel van Hoogstraten, Karel van Mander en nog vele anderen. Ook wordt er serieus aandacht besteed aan De levens-beschryvinghen der Nederlandsche konst-schilders en konst-schilderessen van Jacob Campo Weyerman. Meestal wordt (en werd) er toch wat meewarig en besmuikt gereageerd op Weyermans standpunten en opmerkingen. Zouden de uitgebreide studies, onderzoekingen, publikaties enz. van de Stichting Jacob Campo Weyerman nu hun vruchten beginnen af te werpen en alle vooroordelen wegnemen?

L. Snelders-Hanou