Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 24

[p. 7]

Buysse in Zuid-Italië
Notities van een huwelijksreis⁽¹⁾
door Patrick Lateur

De Buyssebiografie van Joris van Parys bevat een intrigerende paragraaf over de huwelijksreis van Cyriel Buysse: ‘De huwelijksreis wordt de klassieke tour door Italië. Met een aantal tips van Maeterlinck op zak vertrekt het paar via Basel en Lugano naar het zuiden: Florence, Milaan, Verona, Venetië, een week Rome, een week Napels en Pompeï, en terug via Genua, Nice en Parijs. Blijkens de haastige notities die Cyriel onderweg maakte is het een reis zonder grote emoties maar met alle ergernissen van de Noord-Europese toerist over Zuid-Europese toestanden.’⁽²⁾ Buysse in Italië?

(1) Met dank aan Anne Marie Musschoot die het manuscript nauwgezet meelas, en aan Joris van Parys voor zijn bibliografische referenties.

(2) Joris van Parys, Het leven, niets dan het leven. Cyriel Buysse en zijn tijd, Houtekiet/Atlas, Antwerpen/Amsterdam, 2007, p. 243.

De reiziger Buysse

In het oeuvre van Buysse zijn er heel wat uitgebreide verslagen en losse impressies van de reiziger Buysse terug te vinden. Deel 6 van zijn Verzameld Werk bevat o.m. De vrolijke tocht (1911) en Per auto (1913) waarin Frankrijk centraal staat, en naast Wat wij in Spanje en Marokko zagen (1929) is er nog een hele reeks ongebundelde reisverhalen over o.m. Engeland en Zwitserland. Het enthousiasme waarmee Buysse veelal over die landen schrijft, staat in schril contrast met de manier waarop hij zich in wat schaarse notities over Italië uitdrukt.

In 1922 schrijft de 63-jarige Buysse in een boekrecensie: ‘Persoonlijk heb ik nooit bijzonder veel van Italië, vooral niet van het Italiaanse volk, gehouden. Na de lezing van juffrouw Van Maanens boek heb

[p. 8]

ik mij afgevraagd of ik niet zeer onbillijk over Italië geoordeeld heb en meteen in mij het sterk verlangen voelen opkomen om mijn vroegere slechte indrukken nog eens ter plaatse aan de werkelijkheid te gaan hertoetsen.’⁽¹⁾ Zeven jaar vroeger had hij in een Italiaanse herinnering in Zomerleven (1915) beweerd: ‘Ik houd over 't algemeen weinig van modern Italië en minder nog van de moderne Italianen. Het land is mij te vies, en het volk, - die operette-paljassen -, kunnen soms zeer onhebbelijk zijn. (...) Wat mijn persoonlijke ervaringen betreft, nooit heb ik in dat land gereisd, of in een minimum van tijd had ik er ruzie, ongedierte en slecht geld. Wat niet belet, dat ik er nu en dan terugkeer om zijn kunstschatten te bewonderen.’⁽²⁾

De grondtoon van beide uitspraken klinkt negatief en heel anders dan de meeste indrukken die we kennen van contemporaine Italiëreizigers, in het bijzonder van zijn vriend Louis Couperus, die in zijn romans, verhalen en schetsen honderden bladzijden wijdde aan Italië in het algemeen en Rome in het bijzonder. In februari 1904 stuurde Couperus een brief⁽³⁾ vanuit Nice waarin hij Buysse uitnodigt hem in Rome te komen opzoeken. Het lijkt erop dat Buysse daar niet op inging.

De meest gedocumenteerde Italiaanse indrukken zijn te vinden in een notitieboekje dat de 37-jarige Buysse bijhield tijdens zijn huwelijksreis. Op 1 oktober 1896 huwde hij in Den Haag met de weduwe Nelly Tromp-Dyserinck en het paar trok op reis naar het Zuiden in het spoor van de Grand Tour.

(1) Italië kennen is Italië liefhebben door Marie Van Maanen, in Groot Nederland, jg. XX, 1922, d.II, p. 630 (Verzameld Werk 7, p. 237).

(2) Cyriel Buysse, Zomerleven in Verzameld Werk 6, p. 78.

(3) Uitgegeven door A.M. Musschoot in Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap, Gent, 1988, afl. IV, p. 58; geciteerd naar: Joris van Parys, op.cit., p. 323-324.

Italiaanse reisnotities

Het zwart notitieboekje maakt deel uit van een reeks van elf notitieboekjes⁽⁴⁾. Het kleine reisboekje (8 cm × 13,5 cm) met geruit papier telt zesenzeventig niet genummerde bladzijden. Ook de binnenkant van de kaft is beschreven en bevat o.m. adressen. De plaatsen die

(4) AMVC-Letterenhuis (Antwerpen), B995 / H map 27.

[p. 9]

Buysse evoceert, liggen op de weg die van oudsher door noorderlingen richting Zuiden wordt gevolgd: Luxemburg, Metz, Straatsburg, de Vogezen, Bazel, Luzern, de Gotthardpas, Luino (Lago Maggiore), Bellagio (Comomeer), Milaan, Lombardije, Verona, Venetië, de Apennijnen, Firenze, Rome, Napels, Pompeji, de Vesuvius en (op de terugweg) Genua.

De reisnotities zijn alle in potlood geschreven, met een paar kleine retouches in zwarte inkt. Het handschrift is vrij onregelmatig, wellicht afhankelijk van het moment en de plaats waar Buysse zijn indrukken noteerde, en roept nogal wat problemen op. Het boekje is volledig in het Frans geschreven, met hier en daar wel een Nederlands woord, wat bij Buysse niet ongewoon is.

Het was uiteraard niet de bedoeling van Cyriel Buysse die losse aantekeningen te publiceren, maar de inhoud ervan bevestigt wat wij elders lezen, o.m. in zijn brieven. Zo stuurt hij vanuit Rome, waar hij op zaterdag 24 oktober was aangekomen, een ook met potlood geschreven brief aan zijn oom Auguste Buysse op vrijdag 30 oktober 1896.⁽¹⁾ Bij wijze van evaluatie van de bezochte monumenten luidt het o.m. ‘...d'autres monuments, comme certaines églises, les Catacombes et les fameuses villas Borghèse et Pamfili ont été une désillusion.’ In zijn reisnotities schrijft hij: ‘Catacombes désillusion complète. Idem villas Borghese et Pamfili.’

In het onmiddellijk vervolg van de brief kondigt hij hun vertrek aan naar Napels en vermeldt hij de omslag van het weer: ‘Nous partons demain pour Naples où nous descendrons à l'hotel des Etrangers. Nous y resterons 4 ou 5 jours, puis nous reviendrons assez rapidement par Gênes, Nice et Paris en Belgique (...). (...) et tout le temps de notre séjour à Rome nous avons été favorisés par un temps admirable. Aujourd'hui pour la première fois, il a plu assez abondamment.’ Uit zijn Napolitaanse notities zal blijken dat het Zuiden weinig blauw gekleurd was.

(1) A. van Elslander en A.M. Musschoot, Cyriel Buysse. Brieven aan Familieleden. II. Auguste en Albert Buysse in Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap, Gent, 1986, afl. II, p. 51-53. Citaten p. 52.

[p. 10]

Van Rome naar Napels

De reisaantekeningen over zijn tocht van Rome naar Napels en zijn verblijf in Campanië presenteren wij hieronder in een diplomatische editie.⁽¹⁾ Zoals gezegd, wisselt de kwaliteit van het manuscript, afhankelijk van de rust of de haast van de reiziger Buysse. Bij vluchtige krabbels vervagen uiteraard de eisen qua syntaxis, orthografie en interpunctie. Zo schrijft Buysse in deze pagina's souffre in plaats van soufre, vergeet hij op minstens drie plaatsen een woord of een woorddeel en worden ook de leestekens en diakritische tekens niet altijd zorgvuldig aangebracht. Waar nodig vullen wij deze tekens aan, zonder markering. Voor de leesbaarheid herstellen wij vergeten woord(del)en en afkortingen en markeren deze met [ ].

(1) Die reisimpressies staan op de ongenummerde pagina's [64] tot [73] van het manuscript.

De Rome à Naples

Le paysage ressemble beaucoup à celui du Tessin⁽²⁾ passé le St. Gotthard. En plus dans les vignes les oliviers et les pittoresques costumes Napolitains, jupe et corsage de couleur, coiffe blanche sur la tête et les épaules, encadrant bien les têtes brunes aux grands yeux expressifs et aux cheveux de foin. Cela rappelle énormément l'opéra comique. Et les troupeaux de boeufs, sont charmants, gris ou isabelles, aux longues cornes gracieusement érigées, finissant en pointes fin[e]s.

(2) Het kanton Ticino is het meest zuidelijke van Zwitserland en strekt zich voorbij de Gotthard uit van Airolo via Bellinzona en het Meer van Lugano tot de grensstad Chiasso.

Naples

La visite au cimetière le Jour des Morts⁽³⁾. Partout des cierges sur les tombes. Mais c'est une vraie bousculade de kermesse. Nul recueillement.

(3) Het echtpaar Buysse-Dyserinck vertrok uit Rome op zaterdag 31 oktober. Deze aantekening is te dateren op maandag 2 november, allerzielendag.

[p. 11]

Saleté des Napolitains. Des défroques qu'il est impossible de dépeindre tellement elles sont usées. On dirait parfois des stalactites pendants sous les jupons des femmes. Partout mendiants. Ils forment parfois des groupes (une famille) savamment arrangés pour exciter la pitié.

Grotte du Chien⁽¹⁾. Bons petits chiens si alertes qui viennent à votre rencontre comme pour vous indiquer le chemin. Peureux au moment d'entrer. Rassurés dès que c'est fini. Afzetterij comme partout.

Quantité d'enfants.

Petits chevaux rapides conduits sans mors. On les conduit par un système de guidon à gourmette qui presse le nez une dizaine de centimètres au-dessus des narines. Harnachés et pomponnés avec luge.

Poules dans maisons.

Mouvement et saleté voilà l'impression d'ensemble qu'on reçoit d'abord de Naples.

Au Musée de Naples galerie fresques Pompéi⁽²⁾ on ne voit copier que les peintures obscènes, et on tâche de les rendre aussi modernes - [zo] wulpsch mogelijk. Et dès qu'on regarde, ils recommandent l'article. On dirait un trait commun avec les innombrables mendiants. Les gardes des salles aussi importunent sans cesse dans l'espoir d'un pourboire.

(1) Ten noordwesten van Napels liggen de Campi Flegrei, die reeds in de oudheid bekend waren om hun vulkanische werking. De Grotta del Cane werd in de periode van de Grand Tour opgezocht omwille van de uitstoot van koolstofdioxide. Hondjes werden er in de vier meter diepe grot gestuurd om er dan met verstikkingsverschijnselen weer uit te komen. De grot wordt vermeld door o.m. Goethe en Dumas. Als alternatief bezoeken toeristen vandaag de Solfatara bij Pozzuoli.

(2) Bedoeld wordt het Nationaal Archeologisch Museum van Napels en de verzameling van het zogenaamde ‘Gabinetto Segreto’ (Geheime Kabinet) waar erotische voorstellingen op fresco's, gebruiksvoorwerpen en beelden werden bijeengebracht.

[p. 12]

Pacha Porte⁽¹⁾

Na ‘Pacha Porte’ is één pagina uit het notitieboekje weggesneden.

(1) Vermoedelijk geeft Buysse hiermee, zoals op andere plaatsen in zijn reisnotities, de naam weer van een niet meer te traceren restaurant in Napels.

[p. 13]

Pompéi

Surtout intéressant pour la façon dont elle est devenue ruine. En tant que ruine elle n'est que d'intérêt secondaire et moins encore. Peu de vrai art, peu de beaux restes, mais l'impression est pourtant saisissante à cause de l'étendue de l'ensemble.

Anecdote du portemonnaie perdu

Vésuve

Impression colossale. Les champs de lave qu'on traverse ressemblent à un champ de bataille. C'est une mort et une dévastation sans égales. Des fois l'on croit voir des amas de cadavres d'hommes et de bêtes brulés, d'autres fois ce sont comme des racines d'arbres géants.

Le cratère est formidable. C'est la cuve fumante aux bords tragiques des rocs escarpés, couverts de tâches et de couleurs étranges. Parfois comme des rosaces de sang et de soufre. Puis, à intervalles quasi réguliers on entend au fond l'infernal travail, la colossale haleine du volcan dont la fumée de soufre augmente encore le mystère. C'est, au fond, comme un ruissellement d'eau.

Et la lave! Sous la croûte durcie sur laquelle n[ou]s étions, elle coule lentement, d'un rouge sombre, s'élevant et s'abaissant en un lent mouvement élastique comme une haleine de monstre.

Pas de mer bleue, non plus que des lacs bleus.

La Mendacité

Les 2 Belges au Musée⁽¹⁾ de Naples se laissent tout expliquer, émus de l'amabilité. Paient d'un merci.

A Capodimonte⁽²⁾ telle abondance de mendiants qu'un garçon change les billets de langue par confusion⁽³⁾.

Les Italiens s'embrassent et se caressent comme des femmes.

(1) Omdat deze en de volgende notitie op dezelfde pagina staan onder de titel La Mendacité, wordt hier vermoedelijk het Museum van Capodimonte bedoeld.

(2) Hoog boven Napels ligt de zomerresidentie van de Bourbons. Hun paleis herbergt vandaag het Museum van Capodimonte met een indrukwekkende schilderijencollectie.

(3) ...de langue par confusion: hypothetische transcriptie, die ook moeilijk te interpreteren is.

[p. 14]

Conte⁽¹⁾

A Naples le gamin mendiant avec la toute petite fille au dos. Il se fatigue tant à porter la fillette et mendier toujours dans la galerie pleine de monde et de luxe. Partout rebuffé. Finalement on lui tend un sou. En le prenant il laisse tomber la fillette.

(1) Hiermee wijst Buysse op wat volgt: hij noteert de anekdote van de kleine bedelaar (die zich vermoedelijk afspeelt in de Galleria Principe di Napoli rechtover het Museo Nazionale, ofwel in de Galleria Umberto I dichtbij het Teatro San Carlo en het Palazzo Reale) om er later een verhaaltje van te maken. Van de uitwerking van de anekdote is er vooralsnog geen spoor terug te vinden.

[p. 15]

Van anekdote tot verhaal

De reisaantekeningen van Buysse getuigen van een scherp waarnemingsvermogen en een rake verwoording van wat hij observeert. Hij heeft oog voor de pittoreske kostuums, geeft een haast poëtische evocatie van zijn wandeling op de Vesuvius en getuigt van een heel eigen visie op het belang van de ruïnes van Pompeji. Hij is ook erg betrokken bij wat hij ziet. Hij ergert zich aan de drukte en de vuilheid van Napels, aan de opdringerigheid van verkopers, de bedelarij en de afzetterij. Anderzijds voelt hij mee met de kleine bedelaar en heeft hij medelijden met de mishandeling van hondjes in de Grotta del Cane. Die kenmerken doen de reisnotities uitstijgen boven wat men normaliter van een notitieboekje zou verwachten. De literator is hier als waarnemer en verteller op een heel bijzondere manier aanwezig.

Hiervóór wezen wij er reeds op dat de gegevens van het reisboekje hernomen worden in andere bronnen, i.c. een brief. Het verslag van zijn verblijf in Napels en omgeving geeft ook daarvan een heel merkwaardig voorbeeld. Op pagina [69] vermeldt Buysse in een kader tussen de notities over Pompeji en de Vesuvius Anecdote du portemonnaie perdu. Die anekdote heeft de auteur uitgewerkt tot een verhaal⁽¹⁾. De context wordt enigszins aangepast (de huwelijksreis is nu een tochtje met een vriend), maar het verhaal refereert ongetwijfeld aan een voorval tijdens zijn huwelijksreis.

Een viertal elementen wijzen op een direct verband met de reisnotities. Daar vermeldde Buysse: ‘Pas de mer bleue, non plus que des lacs bleus.’ Die slechte weersomstandigheden in combinatie met de hobbelige straatweg tussen Napels en Pompeji resulteerden in: ‘De huizen dansten ons voorbij, de grauwe zee (want blauw heb ik ze nooit gezien) sprong op en neer met de grijze en bruine zeiltjes van de schuitjes,...’ (11). Zijn ontgoocheling over de ruïnes van Pompeji, waarvan hij in zijn notitieboekje de genese veel interessanter vindt dan de restanten zelf, komt ook in het verhaal terug, samen met zijn afwijzing van de obscene fresco's die in de huizen bewaard zijn. ‘'n

(1) De verloren portemonnaie. Monoloog werd afgedrukt in: Henri de Vries, Voordrachten. Rotterdam, D. Bolle, 1901, p. 206-218. Geciteerd naar: Nop Maas, Aanvullingen bij het ‘Verzameld Werk’ van Cyriel Buysse in Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap, Gent, 1987, afl. III, p. 11-21.

[p. 16]

Akelig oord, die ruïnes. Hoe of iemand lust heeft om daarvoor zoo ver te komen! God! als er ergens 'n groote brand in je buurt is geweest gaat er eenvoudig den volgenden ochtend naar kijken en je ziet zooveel als in Pompei’. Ik vind 't dun, hoor. Het eenige wat er nog van over is gebleven zijn wat vieze mozaïekstukken aan de zwartgebrande wanden. 't Is schandelijk obsceen; die oude Romeinen waren 'n inavouabel soort lui. Je zoudt je schamen om daar iemand van je kennissen te ontmoeten. En verbeeld je: 't was er nog wel vol met Engelsche misses die fotografiën namen. How is it possible!’ (14) En de afzetterij die hij in Napels ondervond en waarvoor hij in zijn aantekeningen uitdrukkelijk het Nederlands woord gebruikt, ervaart hij ook bij de lokale ambtenaren tijdens zijn zoektocht naar zijn verloren portemonnee. Hier luidt het in crescendo: ‘Hij doet het alleen maar om je 'n fooi af te zetten’ (15) - ‘bedriegerij... om ons fooien af te zetten’ (19) - ‘'n reusachtige naamloze vennootschap tot onderlinge afzetterij van den vreemdeling’ (20).

Het Italiaans notitieboekje van Cyriel Buysse mag dan wel vaak in mineur spreken over gebruiken en toestanden die hij zag en meemaakte tijdens zijn huwelijksreis in 1896, zijn observatie en verwerking van wat hij waarnam, liggen volledig in de lijn van wat Buysse in zijn romans en verhalen als literator vermag. Bovendien vertonen zijn reisaantekeningen duidelijke raakpunten met wat hij in andere geschriften uit die periode vertelt. Ten slotte, op het ogenblik dat Nederland het Zuiden reeds had ontdekt, blijven die Italiaanse reisaantekeningen van Cyriel Buysse uit het einde van de negentiende eeuw een uitzondering binnen de literaire wereld in Vlaanderen.