Matroosen vreught
(1696)–Anoniem Matroosen vreught–
Auteursrechtvrij
[pagina 70]
| |
Stemme: De Engelsche Fortuyn.
NU sien ick Heemskerk vast van ’t zuyden noordwaerts klav’ren,
Diens selfs beploegde roem, ’t metalen huys doet dav’ren
Van ’t vliegende gerucht, so wel in ’t zuyd als noordt.
Wat helpet? noch en ist niet al gelijck ’t behoort.
Hy moet den Spanjaert noch ’t hartjen van Euroopen,
Ia in sijn eygen huys ten strijdt’ overlopen.
Want so hy seyldt voorby het dubbelt pylaert strand,
Ontfonckt hen ’t helden-hart te vyandtwaert in brand.
Aensiende ‘thakelt kruys in Avilas baniere,
Bloetroot voor Gibraltar van de opperstenge zwieren,
Die (seght hy) moet daer af, en wel op ’t stuyren past.
Met zwayd hy hem aen boort, en maeckt de dreggen vast.
Hy wil niet Alteras in ’t loopen voor hem wijcken,
Hy liever is gesint te sterven dan te strijken,
Maer stapt na boven toe, gewapent en bekleedt
In ’t yser, ’t stondt alwaer ’t hem om het lijf gesmeedt.
Den zabel zwaeyd hy om; Don Avila die schuymden
Van gramschap, onder des ’t benauwdt salpeter ruymden.
| |
[pagina 71]
| |
Gegoten yser, met een donder barsting uyt
Daer af den Spanjaert ’t hart in bange boeyens sluyt.
Recht in den eersten storm, soo Mulciber dee raken
Van Lemnos spalckten op en uyt metale kaken,
Malkander op het lijf met ronde ysers braeckt:
Soo werdt den Admirael op ’t heftighste geraeckt
Been onder ’t lijf van daen; nochtans hy even dapper
Sijn gasten moedight aen; maer soo hem ’t bloeden slapper
En flauwer maeckten, seght hy, mannen ’t is geen noodt:
Houdt moet, ontset u niet, al nadert my de dood,
Die ‘k noyt en heb ghevreest, het dient voor eerst geswegen,
Doot sijnde, sal ick noch u kroonen met de zege.
Met zwijmt die brave heldt, diens dapper ziel vertreckt
’t Wijl yder vroom Soldaet, met arm en beenen rekt.
De vyand werd vergramt, met steeken, houwen, schieten;
Men sach ten spygat uyt een Spaensche bloet-stroom vlieten:
Moy Lambert insgelijcks geklampt aen de ander zy
Van Avila, bespringt hem door de galdery
En dwingt het achter-schip, gelijk ook de andere allen
Door last van Heemskerk, zijn den vyand aen gevallen,
Ten waer dat yemant mocht vertsagen, Alteras,
Bleef buiten perijkel tot den slagh gewonnen was.
| |
[pagina 72]
| |
Den Spanjaert hoog van moed, stond dapper op ’t verweeren.
Diens snorcken, pochen, schier de duyvels sou verveeren,
Maer siende, dat matroos op ’t vloecken niet en past,
Dier doen voor ’t seggen gaet, doen leen de baren last.
Zy vlogen over boord, met krijten ende schreeuwen,
Het water krielt van doon, gelijk als koppen meeuwen,
De Scheepen zwemmen na; schoon dat Gibraltar schoot
Van uyt haer Torens, in de Nederlandtsche Vloot.
Het was haer lief, of leet, se moesten tot de kielen
Haer ’s Koninghs Scheepen sien verbranden, en vernielen.
Dus eindigde ’t gevecht, diens sege-kroone kleeft,
Op Heemskercks doode kruyn, diens name eeuwigh leeft:
’t Lijf brenght me te Amsterdam, met droefheyt en met vreughde:
Midts elck sijn doot beklaeght, maar roemen weer syn deughde.
Daer elk de Lijck-pracht volght, tot eere aan dien Held,
Diens graf-schrift van sijn deughd’ den wandelaer verteld.
|
|