Madoc. Jaargang 2006

[p. 158]

Column

Haast u langzaam

In het semester voordat ik naar Nederland kwam, verbleef ik in Münster. Als Zuid-Duitse vond ik de mensen uit Westfalen erg langzaam. Bijvoorbeeld met fietsen: als je in het zuiden, in Tübingen, de straat wilt oversteken moet je heel voorzichtig zijn. De fietsen suizen daar voorbij. Als je er een ziet aankomen, moet je vlug blijven staan. In Münster kan je dan nog rustig doorlopen. Toen ik eens met de trein naar Münster reed, raakte een man zo'n tien minuten voor het station van Münster bewusteloos. Het treinpersoneel belde meteen het ziekenhuis op, maar toen ik in Münster uitstapte, was er geen arts te bekennen. Ik ging naar de bushalte en wachtte op de bus. Pas toen de bus vertrok arriveerde de ziekenwagen. Een man die met me in de trein had gezeten, zei: ‘Zo zijn de mensen in Münster. Die hebben altijd heel veel tijd.’ Toen ik een baan in Utrecht kreeg, gaf een van de hoogleraren uit Münster me het advies dat ik moest opletten om in Nederland niet langzaam te worden. Ik was verbaasd dat er iemand langzamer kon zijn dan de Westfalen, en ik kon me niet voorstellen dat er een cultuurverschil zou zijn tussen Nederland en Duitsland.

Tja, en toen kwam ik hier. Het duurde meer dan zes weken voordat ik een telefoonaansluiting had. De kpn vond dat helemaal niet lang. Op klaarlichte dag werd in ons kantoor ingebroken en werd mijn laptop gestolen. Wanneer zoiets gebeurt, dacht ik, moet je direct de politie informeren. Het was vrijdagmiddag. Onze conciërge wilde al om vier uur het weekend beginnen, dus zei hij dat ik (tijdens het weekend, zonder een telefoon, moeilijk genoeg) voor maandag het registratienummer van mijn notebook moest achterhalen en dan zou hij naar de politie gaan. Het lukte. Ik was trots dat ik hem op maandag het nummer kon geven. Op dinsdagavond ging de conciërge naar de politie. Dat vond ik verschrikkelijk laat!

Ik moest nog iets leren. Naar mijn eerste afspraak rende ik. Ik was drie minuten te laat, dus formuleerde ik onderweg een verontschuldiging. Toen ik aankwam, was ik de eerste. Daarna huurde ik een auto om meubelen te kopen. Ik moest de auto om zeven uur 's avonds terugbrengen. Maar het was de avond voor Koninginnedag, en het was bijna onmogelijk om door de binnenstad te rijden. Helemaal gestresst arriveerde ik om kwart over zeven bij de autoverhuurder en

[p. 159]

kreeg de reactie: ‘U bent vroeg!’ Wel drie keer gebeurde het dat, wanneer ik (altijd laat) naar het station rende, mensen op straat zeiden: ‘Langzaam, er is nog genoeg tijd.’ Hoe vaak heb ik niet een aansluiting gemist omdat mijn trein vertraging had! Niemand zegt iets als er een kwartier vertraging is. In Duitsland worden de reizigers dan heel kwaad, en het treinpersoneel moet moeite doen om ze te kalmeren.

Geleidelijk aan begin ik de Nederlandse manier te waarderen. Eens zat ik 's maandags in de internationale trein naar Rheine, nadat er op vrijdag veel sneeuw gevallen was. In Amersfoort hoorde ik het omroepbericht: ‘Welkom in de eerste trein die probeert door te rijden naar Berlijn. Het hele weekend is dat niet gelukt. Houdt u er rekening mee dat we na de grens vertraging zullen krijgen; de Duitsers hebben nog problemen met de sneeuw.’ Vlak na Deventer stopte de trein. Na een half uur hoorden wij: ‘Sorry, er ligt een boom op het spoor, die zo verwijderd zal worden.’ De mensen in de trein reageerden niet. Een half uur later kwam het bericht: ‘Sorry, het zijn twee bomen; het is toch iets moeilijker dan we dachten.’ Nu begonnen er mensen te lachen. Weer een half uur later volgde: ‘Excuses, er is ook een trein voor ons gestrand. We moeten terugrijden naar het dichtstbijzijnde station; daar vindt u bussen die u naar Rheine zullen brengen.’ Iedereen lachte. Maar het werd nog gekker: ‘Blijft u maar in de trein, de bussen zijn nog niet hier.’ Ze lachten nog steeds. Zelfs toen weer een half uur later werd omgeroepen: ‘De bussen komen eraan, blijft u maar in de trein, want het is koud buiten’, gevolgd door weer een halfuur later: ‘Gelooft u ons, we hebben echt bussen besteld.’ Weer lachte iedereen en het was heel gezellig in de trein. Uiteindelijk werden wij verzocht de trein te verlaten. Ik was iets sneller dan de mensen uit mijn treindeel, dus ik bevond me nu tussen Duitsers. Die waren allemaal vreselijk boos, en ik prees mezelf gelukkig dat ik tussen Nederlanders had gezeten.

Heb ik nu iets geleerd, ben ik toch langzaam geworden, ondanks de waarschuwing van de hoogleraar uit Münster? Ja hoor. Toen mijn baas me voor zijn verjaardagsfeest uitnodigde, ‘vanaf zeven uur’, dacht ik dat ‘vanaf’ betekende dat hij de genodigden tussen kwart over zeven en een uur of acht verwachtte. Ik arriveerde om tien voor half acht - en toen was het voorgerecht al op, en waren de andere gasten heel bezorgd wat er met mij gebeurd kon zijn... Tja, er is toch een groot cultuurverschil tussen Nederland en (Zuid-)Duitsland!

Cora Dietl