Madoc. Jaargang 1997

[p. 278]

Vader en dochter

Een klein meisje heeft zojuist van Gauvain gedaan gekregen dat hij tegen zijn voornemen zal deelnemen aan het toernooi te Tintavel en voor haar in het strijdperk treden tegen Melians de Lis. Haar vader, die haar voor zich op zijn paard getild heeft, vraagt naar de aanleiding tot haar ongebruikelijke verzoek.

Et ele li a bien contee

La verité de chief en chief,

Et dist: ‘Sire il m'estoit molt grief

De ma seror, qui tesmoignoit

Que Melïans de Lis estoit

Li mieldre et li plus biax de toz.

Et jou avoie la desoz

El pre veü cest chevalier,

Et si ne poi mie laissier

Que encontre ne li deïsse

Que plus bel de lui i veïsse.

Et por che ma suer m'apela

Fole garce, et si me pila, (...)’

- ‘Bele fille’, fait li preudom,

‘Je vos comant et abandon,

Por che qu'il sera cortoisie,

Que vos alcune drüerie

Li envoiez, ou mance ou guimple.’

Et cele dist, qui molt fu simple:

‘Molt volentiers, quant vos le dites,

Mais mes mances sont si petites

Qu'envoier ne li oseroie.

Espoir se je li envoioie,

Il ne priseroit ja rien.’

- ‘Fille, j'en penserai molt bien,’

Fait li pere, ‘or vos en taisiez

Que j'en sui molt bien aesiez.’
Einsi parlant entre ses bras
L'en porte, et s'a molt grant solas
De che qu'il l'acole et tient (...)

[p. 279]

 

En ze vertelt hem alles eerlijk,

 

van begin tot einde:

 

‘Heer, mijn zuster heeft me erg

 

geplaagd, ze zei steeds maar

 

dat Melians de Lis de beste en

 

de mooiste van allemaal was.

 

En ik had daarbeneden op het veld

 

deze ridder gezien,

 

en toen kon ik niet laten tegen haar

 

te zeggen dat ik er een zag

 

die mooier was dan hij.

 

En daarom zei mijn zus dat ik een stom

 

kind was en ze sloeg me ook (...)’

 

 

 

- ‘Lieve kind,’ zegt de edelman,

 

‘je mag, je moet zelfs,

 

want zo hoort het,

 

hem het een of ander cadeau doen,

 

een mouw, of een hoofddoek.’

 

En zij zegt, onschuldig als ze is:

 

‘Heel graag, als u het zegt,

 

maar mijn mouwen zijn zo klein

 

dat ik ze hem niet durf te sturen.

 

Stel je voor dat ik ze hem stuur

 

en hij neemt ze niet aan.’

 

- ‘Daar zal ik wel voor zorgen, meisje,’

 

zegt de vader, ‘stil maar,

 

want daar weet ik wel raad op.’

 

Zo pratend rijdt hij met haar

 

in zijn armen en hij geniet ervan

 

dat hij haar zo in zijn armen houdt (...)

vertaling Soetje Oppenhuis de Jong

Le Conte du Graal (ca. 1190) is de laatste, onvoltooide roman van Chrétien de Troyes. Geciteerd naar: Chrétien de Troyes, Le Roman de Perceval ou Le Conte du Graal. Edition critique d'après tous les manuscrits par Keith Busby (Tübingen 1993), 228-230, v. 5390-5402, 5415-5431.