Maatstaf. Jaargang 41

[p. 17]

Erik Heyman
Afspraak

I

Kijk hoe zij omgaat met de geur
van hooi en onbereden paarden
die in weiland staan waar
naderhand geen ruiter meer

zal komen. Zij glanst soms
amper, soms als wijn en praat
dan over wat nog in de keel kan
klimmen en daar overgaat.

Zij voelt vergeefs de sporen
in haar flank en merkt de hoefslag
van haar dromen. Zij blijft
het kind dat vaak alleen

het spinrag vindt en angstig
wijkt naar onbelichte hoeken.
Zij kan het naderen van onweer
in mijn voetstappen al horen.

[p. 18]

II

Voel hoe zij van de wonden af
wil raken, aan mijn vingers uit zal
leggen hoe zij smaken. Zij plooit
haar lippen dicht omdat zij zeggen

wil dat altijd zwijgen nooit
volstaat. Ik raap haar later
in dit hardhout samen, snijd
mij niet af van wit en stil

geworden water. Zij buigt niet
meer dan vroeger voor de koude
koorts die zij vermoedt wanneer
zij weer haar hartslag ziet.

Weet dat ik haar alleen
in deze schuilplaats draag,
om uitstel bid, voorlopig
wat beschutting voor haar vraag.

[p. 19]

III

Hoor hoe zij op de woorden al
haar zinnen heeft gezet en zo
geen punt kan plaatsen achter
dit gebed. Zij kijkt niet

om maar kent de loodlijn wel van
wat wij weten: er is een kind
in haar dat toch niet sterven
mag en dat zij niet meer wil

verlaten. Zij hoort de wind
die hij nog amper aan kon
blazen, en gaat dan verder
op in zacht geleden schade.

Onder die smeltlijn vriest mijn
oogwit dicht: ik heb haar nooit
uit dit gedicht gelaten, verdraag
de buitenkant, zij het gewicht.