Maatstaf. Jaargang 41

[p. 58]

Harmen Wind
Kouros

I

In aarzelende nadering
betrapt, de kouros. Uitgespaard
moment in marmersteen bewaard
door iemand die te rade ging
bij riten meer dan bacchanalen.
Staat hier in vrome inertie
een kuise tempeldienaar die
het bloed plengt in de offerschalen?

Of is het ingehouden pret
omdat geen mens ooit in de gaten
krijgt wat hij doet: een slimme zet
die in dit werk is nagelaten?
(De knaap gaat buiten beeld naar bed
met twee Kretenzische soldaten.)

[p. 59]

II

Kunst is een leugen. Deze jongeling
kan slechts als nabootsing bestaan.
Hij heeft geen leven, hij is waan
en dus onsterfelijk. Wat kwam en ging
het liet hem koud. Toch wordt dit naakt
dat wat er ook mee werd bedreven
zonder gebreken is gebleven,
alsnog beschadigd en gekraakt.

Men noemt hem vals, de eminent
gehouwen stille wandelaar.
'k Vertrouw dat lachje voor geen cent,
maar neem hem zonder oordeel waar
alsof hij ook mijn afkomst kent:
ontvangen in het kwaad. Vandaar.