Maatstaf. Jaargang 41

[p. 41]

Hans Kreugel
Dodenrit

Soms zie ik m'n vader staan,
dan staat-ie bij z'n graf
met z'n oude tennisplunje aan.
‘Kun je niet eens langskomen?’
vraagt hij kortaf.
Dan rijd ik er weer heen:
honderdvijfendertig kilometer
en sta ik bij z'n steen,
alleen, ik krijg hem nooit te spreken.
Dan rijd ik weer terug:
honderdvijfendertig kilometer
en dan staat-ie thuis,
in de garage.
‘Loop naar de hel,’ zeg ik,
maar niet te hard,
misschien is-ie er wel.
Ik vraag hem,
waarom hij zulke dingen doet.
‘Ach Hans,’ zegt-ie dan,
‘het vergroot de kans
dat je nog eens bij me komt,
maar dan voorgoed.’