Maatstaf. Jaargang 40

[p. 78]

Ed Leeflang
Maecenas

Ik dacht toen ik mijn paradijs bestelde
niet aan een vage flora, maar aan hertshooi,
muur, valeriaan, niet aan een zweem van naakt,
herinnering aan vlees, maar aan de wellust
van personen, aan het paar, hun lijden aan
elkaar. Daarvoor kocht ik zijn kunnen.
Hij heeft mij in zijn tegenzin maar liever
half begrepen. De mode zit in zijn figuren,
op de geijkte theorie kan ik de vinger leggen.
In bloed en tranen heeft hij zich voorheen
maar nu niet meer verdiept. Zijn nieuwe Adam
is een droevige ballon, zwevend in het groen,
meer vrucht dan mens, volop gedachtenloos,
niet eens een rest van intellect. Kan ik dat
zeggen. De Eva moet het zonder armen stellen,
heeft een nonneborst, maar weer geen mond
voor kerklatijn of kus. De kleur is alles.
Ik treur en mijn venijn begint te werken.

Wat moeten hij en zij nog in een schilderij.
Een vorm erbij, denk ik, als op het tafelkleed
onder dit schrijfbloc, een vlek in ander ongeluk.
(Wee hem die onrechtmatig gewin bijeenbrengt
voor zijn huis, om zijn nest te maken in de hoogte,
teneinde zich te redden uit de greep van het onheil.
Want de steen schreeuwt uit de muur en de balk
antwoordt uit het houtwerk, zo kat Habakuk.)
Dat oordeel. Maar mij benauwt altijd het innige.
Ik ken hem lang. Ik maak muziek met hem. Ritme
is zijn kracht, de mijne melodie. En ook heb ik
geen antwoord op de vraag wat deugt achter

[p. 79]

 

zo'n opdracht. Zijn geldzucht doet mij niets.

 

Hij overvraagt. Ik stort bedragen. Het schaadt niet.

 

Tussen ons speelt geen dank. Niets stinkt of stonk.

 

 

 

Maar wij verschillen hevig van visioen.

 

Hij windt zich op. Zij zaten op het paard of aan

 

een raam, gingen door bloeiende papavervelden,

 

vingen zon, sloegen een pluimbal, stonden verwilderd

 

voor het vuurpeloton, zegt hij. Het waren hun nooit

 

eindigende verhalen. Maar het verhaal wil uit zijn.

 

Het is zover. En er valt niets meer aan te doen.