Maatstaf. Jaargang 40

[p. 6]

Jaap Tempelman
Gedichten

Dennebomen

zo vaak het je lieve levens waren
raakt het je, een herfstblad valt,
treft je hard tussen je schouders,
je keert terug van een verre reis.

een afstand krijg je niet kleiner,
tienden, honderdsten van millimeters,
de woorden rijmen op het ongerijmde,
ontroering verzoent je met je onbegrip.

fragment uit de nouvelle vague vroeger,
zwartwit, veel bloemen, onderdrukt gesnik
uit goed gesneden heel gebleven familie,
het beeld staat stil, licht op, breekt af.

nu is het echt wel echt, is een liefste
in het spel, je bent jezelf niet meer,
men komt je tegen in wat geschreven
om de hoge onaandoenlijke dennebomen.

[p. 7]

Publiek

het huis ontruimd, de hond weggehaald
voor de openbare veiling, niets aan de hand
bij de inzet, bij de verkoop de handel finaal
voor wie aantoonbaar financieel gegoed.

vrijstaande woning met grond, kadastraal
dertig are, inlichtingen bij de notaris
en in het café, herinneringen aan een paar
van de negentig jaar van de eigenaar.

heel onze eeuw, in de grote oorlog soldaat,
voorgoed getrouwd met een verloren ideaal,
tot de dood het opgaf, tot op het allerlaatst
alleen in huis de herder afsloeg bij het hek.