Maatstaf. Jaargang 40

[p. 62]

Renè Boekhorst
Gedichten

Eva's A'dam

De grachtengordel roost zich doornenkronend
om mijn borst. Alles keert zich eeuwig aan zijn
in ons om, omdat het noodlot twee toldoôn schijnt
te reïncarneren - jou en mij; wij, wonend

in onszelf. Dit kanaal met in mij stromend
bloed ij't krijtend - een witte streep appelazijn -
rond mijn baringsgleuf, die een langgestaafd ei
uit mijn lichaamsstadsplattegrond ziet komen.

Ik, man, nam een damemade lief uit mijn lijf;
haar, witgekleed merg. Rib en r.i.p. botten leven
(een gespiegelde waas) tot wat almaar blijft:

dood - een retrograde tijd die van het even
eeuwen weet. Transponerend schep ik en verschuif
mijn kind gelijkgeleeftijd tot vrouw, mijn Eva.

[p. 63]

Gesprekssex

Weet ik mezelf te vermannen wanneer mij,
Faunus, door mijn Flora, tienjarige elf - haar jaarlijks
sprook voor één realiteit uitschuivend -, fluks
het tiengebodenmozaïek rond bloem en bij

wordt gevraagd? In bed liggend, besef ik wat zij
van onze kruisbestuiving vindt, die nauwelijks
of geen ethische onjuistheid heeft, als drugs
plantaardig gezond. (De werkbij, frank en vrij,

verkracht een bloem.) - Ons fantastisch ware, waar
de maatschappij het recht niet van onderkent,
kan, zich in mijn geest afspelend, amper strafbaar

zijn. Naar haar starend, zie ik: zacht streelt zij dier haar,
haar dier, dier driehoek, smekend om een bekende
staart, die ik, stier, in mijn dier plant. Wij dichten elkaar.