Maatstaf. Jaargang 40

[p. 24]

Jean Pierre Rawie
Gedichten

Afară-i toamnă, frunză-inprăştiată,
Iar vîntul zvîrle-n geamuri grele picuri;
Şi tu citeşti scrisori din roase plicuri
Şi într-un ceas gîndeşti la viaţa toată.

Pierzîndu-ţi timpul tău cu dulci nimicuri,
N-ai vrea ca nime-n uşa ta să bată;
Dar şi mai bine-i, eind afară-i zloată,
Să stai visînd la foc, de somn să picuri.

Şi eu astfel mă uit din jeţ pe gînduri,
Visez la basmul vechi al zînei Dochii;
I̊n juru-mi ceaţa creşte rînduri-rînduri;

Deodat-aud foşnirea unei rochii,
Un moale pas abia atins de scinduri...
Iar mîni subţiri şi reci mi-acopăr ochii.

[p. 25]

 

Het loof valt af, de herfst is ingetreden,

 

weer tikken aan de vensters dikke droppen;

 

in brieven uit vergeelde enveloppen

 

herlees je in een uur heel je verleden.

 

 

 

Je tijd verdoend met lieve kleinigheden

 

wou je dat niemand aan de deur kwam kloppen

 

je kunt je met zulk weer maar best verstoppen,

 

bij haardvuur peinzend, half in slaap gegleden.

 

 

 

Zo in mijn stoel verlies ik mij in dromen

 

van sprookjes uit de jaren die vervlogen,

 

terwijl de nevels het vertrek doorstromen;

 

 

 

dan hoor ik rokken, door de wind bewogen,

 

en zachte stappen in de kamer komen...

 

Weer voel ik koele handen op mijn ogen.

 

 

 

Mihai Eminescu (1850-1889)

[p. 26]

 

Din noaptea vecinicei uitări

 

in care toate curg,

 

a vieţii noastre desmierdări

 

şi raze din amurg,

 

 

 

de unde nu mai străbătu

 

nimic din ce-au apus -

 

aş vrea odată-n viaţă tu

 

să te înalţi în sus.

 

 

 

Şi dacă ochii ce-am iubit

 

n-or fi de raze plini,

 

tu mă priveşte liniştit

 

cu stinsele lumini.

 

 

 

Şi dacă glasul adorat

 

n-o spune un cuvînt,

 

tot înţeleg că m-ai chemat

 

dincolo de mormînt.

[p. 27]

 

Vanuit de nacht waar ieder ding

 

voor eeuwig in verdween,

 

al wat ons hier ter harte ging

 

dat schemerlicht bescheen,

 

 

 

waaruit wat weg is nimmermeer

 

de weg is teruggegaan -

 

wou ik dat jij nog slechts één keer

 

ten leven op zou staan.

 

 

 

En zijn je lieve ogen niet

 

meer stralende verlicht,

 

ik wil dat jij me stil beziet

 

met uitgedoofd gezicht.

 

 

 

En ook al spreekt de stem die mij

 

zo dierbaar was geen woord,

 

toch heb ik van de overzij

 

dat je mij riep gehoord.

 

 

 

Mihai Eminescu (1850-1889)