Maatstaf. Jaargang 40

[p. 12]

Paul Gellings
Gedichten

Boerderij

Er bestaat geen burcht waar ooit meer vuilnis
werd gewonnen, deuren niet meer sloten voor
de storm, maar sloegen met hun roestige beslag.
Jenever brengt het terug. Met ieder glas

intenser: door scherven in het venster zie ik
de grens verwaaid, glooiend buitenland erachter,
meer dan afgegrazen panorama. Daarbij in huis
verflauwd, maar nog vertrouwd de geur van mest.

Heeft een erf geheugen, dan herinnert het aan
zonen, het spuiten van hun brommers, hoe zij
bloedend van het dansen huiswaarts kwamen.

Tenslotte zal het vee zich in het stro te laat
hebben verheven, terwijl vallend gruis
de fles op tafel ongezien bekleedde.

[p. 13]

Stadspark

Vandaag raak ik mijzelf opnieuw bevriend
door wat in lentetaal gebeurt: de witte
kwaker wast zich nadrukkelijk en smijt
met zon zoals een baby met zijn lach.

Citroenvlinder dwarrelt op uit stoffig
rododendronwrak zoals ik op een dag
een ziel zijn lichaam zag verlaten,
kort moment van dartel doodgaan.

Maar hoe vies walmen die zwervers uit
hun vodden! Zombies! Met een sleutel
in hun rug, de ogen lang verkast.

Dit alles is niet moeilijk te begrijpen
wanneer mijn nieuwe vriend het
in zichzelf hoorbaar neuriet.

Gast

Beweging in het lege ledikant,
gefilterd licht van na de winter
wanneer de dagen klimmen.

Zuchtje tocht in kasten waarin
vastberaden minuscule kleding hangt
en een gestalte in zich bergt.

Zo gaat hij met het milde dwalen
van wie niet is, maar wordt
verwacht, door stille kamers.

En al is ieder woord hem onbekend,
hij zal meteen bij aankomst weten:
hier werd een muur een deur.

[p. 14]

L'air du temps

Ik verdraag dit voorjaar net, het licht sterft
tergend langzaam in een middag, waarvan
het uurwerk vastzit. Wanneer katten krijsen
in de tuin slaap ik niet en droom te veel.

Ze zijn verliefd en houden dat niet voor zich;
ik ben op reis, mijn huis een vreemd hotel.
Kortom, ik verdraag dit voorjaar niet -
alles is nieuw en duurt te lang.

Maar soms komt iets op gang door jou,
zacht parfum, houtvuur in de verte:
moment van kalmte zonder stilstand.

Dan neemt de tuin ons zwijgend op en gaat
de middag over in een lucht gekleurd
door alle raadsels van de wereld.

Herewegviaduct

Onaangedaan verkeer gaat heen en weer. Hier
een koepelvormig paviljoen met vermoedelijk
een geheim. Daar een zee van rails waarin
perrons als pieren tasten naar een horizon.

Schilferende gevel om een raam met inzicht:
ergens nog bevindt zich, maar ontbindt zich
mijn twijfelaarsmatras bevlekt en doorgelekt
van nacht en uitgewoond studentenleven.

Nu rusteloos de lichten in gezoek ontstoken,
alsof er maar één vraag is die nog telt:
waar gebeuren dingen toch? Ginds in de stad

of buiten? Boven het paviljoen groeit purper
de oktoberavond dicht. Wat zich daarbinnen
afspeelt zal ons wel overstijgen.