Maatstaf. Jaargang 40

[p. 14]

Hester Knibbe
Gedichten

Arboretum in oktober

Zo ver zijn wij nog niet, wij staan
verstrooid in mooi dood blad
en kijken naar hun silhouet.

Die oude man is hij, zij voert
de vogels van het park met
korsten van hun dagelijks brood.

Als bomen na een zomerbrand,
zo overvol van doorzicht, staan
ze steeds vaker stil bij bloem,

gazon, kort en kortstondig, en
bij de boom die toen geplant,
die elk jaar breder, hoger.

Het wordt al koud, zegt hij, tot hier
zijn we dan toch gekomen. Kom

zegt zij, even nog, wij werden god
zij dank niet in de knop gebroken.

[p. 15]

[Hij heeft de code van haar slaap gekraakt]

Hij heeft de code van haar slaap gekraakt
en komt nu in wanneer en hoe hij wil;
hij zwemt al in de grachten rond de nacht.

Daar weet hij in een blind geheim
de trap die naar haar zolderkamer voert,
van daar zwiert hij door haar vertrekken.

Haar eet- en speelzaal heeft hij al ontdekt,
maar waar ze dagdroomt is hem niet bekend
en in haar kelders weet hij heg noch steg.

En daar hij altijd eeuwig denkt te blijven,
heeft hij geen flauw benul van klok en einde.
- Nog twee seconden, en dan moet hij weg.

[p. 16]

[Hier ligt hij in een zandwoestijn]

Hier ligt hij in een zandwoestijn
gebrandmerkt als de vreemdeling
waarvan men zegt dat hij mooi zingen kon
en verzen vouwde van het niets.

Daarginds, gebouwd zo in het zand
en zonder leem of steen, zegt men,
z'n kathedraal: een huis voor hen
die luisteren naar wind en licht.

Het orgel klinkklaar als de maan
en alle sterren erom heen,
hij heeft het toon voor toon gezet
uit stilte en een nooit bekoeld
vermoeden van een groter ik.

Hij schikte al het ongeschikt
en schiep wat god heeft nagelaten,
of aan hem over had gelaten
dat wist hij niet, en in die trant
schrijft hij z'n lichaam in het zand.