[Nummer 5]
Geerten Meijsing
Bij de laatste gedichten van Thomas Graftdijk
De eerste dag van dit nieuwe jaar, in de namiddag, op het terras voor zijn huis in de Umbrische winterzon, heeft Thomas deze gedichten in één sessie gedicteerd aan Wilfred Oranje. Kennelijk had hij daarop, sinds hem het einde was aangezegd, al weken liggen broeden, want ze kwamen aus einem Guß. Een enkel gedicht - dat van de blaffende hond - had een improviserend karakter: die hond werd daar en dan gehoord. Hij vroeg of wij die gedichten wilden redigeren en voor publikatie zorg dragen. Van die taak hebben wij ons gekweten - zijn vader Klaas Graftdijk, Wilfred Oranje en Geerten Meijsing - maar die redactie mag geen naam hebben: volgorde en woordgebruik zijn zo door hem gebezigd. De regelval, hier en daar wat interpunctie, één keer het weglaten van een onafgemaakt, onduidelijk beeld - daartoe hebben wij ons beperkt. Hij had deze dicteersessie een volgende keer willen hernemen, maar er is niets meer gekomen. Als men deze gedichten als cyclus wil beschouwen, hoeft er ook weinig aan toegevoegd. Een volgende keer... Thomas Graftdijk is op de ochtend van 10 februari gestorven. Dit zijn eigen epitaaf had hij reeds voltooid.
Thomas Graftdijk (copyright © Eddy Posthuma de Boer)
Auteursrechtelijk beschermd