Maatstaf. Jaargang 40

[p. 41]

B. Zwaal
Gedichten

[het schepeke is dansdol]

het schepeke is dansdol
en begeert gortdroge baai
bedding roeit gromgras
en kiel keft scheurend.
damesdons knipoogt elastisch
guitmakkertje stelt zich voor met een been
krommooi geheven
laat uitzicht u laven maar eer ook de haven
met tukpootjes klepperen zij achter haar aan
het zeerossig paardje
zij is schootjes knipogig, lusjes belossend
met strijksti o legert zij moede matrozen
verpoos, verknoop uw avonturen in mijn dolle vuist
muis en hamel staan te uwer beschikking, maan.
zulksloot verzadigd van stoffen scheidt uit
wat verzamelde scheden tot schande en voordeel begeerden.
golven ontstellen zich waterpas

[p. 42]

[friemelen in haar beurs]

friemelen in haar beurs
van gezondheid geurt de appel

de kers zoet rood van het gevat geluk
stamelde begrijpelijk taal der keerlen god
hij stalde hen in zijn gaarde na een rit
fel

valt het kristal geluk in kiezel
gruis strijkt de vlag

roze mortier richt op uit
schans

*

[vet was wel mooi]

vet was wel mooi
en vertoonde zich op de sierlijkste plaatsen,
waar het maar opdook leek het welkom
maar hoe nam het denken dan plaats in het vet,
waar zwiepten nog de gedachten hun stuwingen vrij
uit het lichaam zonder hinder van de roken dezer
vetoffers?
de geest trok zich terug
zonder te weten goed beschermd tegen de stormen uit het
noorden
maar allengs ook minder geprikkeld door het bijten van die
kou
en als vanzelf soms badend in glim en glij
verloor de kennis van angstzweet
vastte van denken
en het beviel heel goed deze nectar, dit droomzicht.
soms woei uit de stuwing der rollen een glimp boreas
en schaakte de geest naar het noorden waar hij kromp op
kreet en
aanspoorde tot denken in een glijvlucht tot kartelig ijsschot
zo vergoorde het denken, het wierp noodpijlen op die het
lichaam
in een gunstig daglicht zetten, vele ogen vielen erop.
vele geestdrijvers naderden het lichaam en zogen erop los.