Maatstaf. Jaargang 40

Paul Gellings
Gedichten

Tweeling

Mijn evenbeeld, maar sterker, want
beter in het sterven. Een deel van je
sprong steeds levend uit de spiegel
en beroofde me van mijn gezichten.

Keer me van ons venster af, achter jaloezieën
leef je nog met maskers, allang niet meer
mijn eigendom - deel van jou dat gretig
op mij leek en daardoor doodging.

[p. 34]

Vis

Die tijd was jouw gebied, ik baadde
in terras en ansichtkaart, reisde
door karaffen witte wijn.

Achter welke horizon heb jij je ooit
verborgen? Ik kan alleen maar
flessen posten, in de sterren lezen

wat jij was: licht dat op een dag
niet meer bestond - hoe helder
ook de nacht en alle dromen van
bericht in winterkou.

Die tijd was jouw geheim, ik zie het nu:
de vis is nooit zichzelf gelijk
en gaat door troebel water.

Athene

Gevangen in steen, ik zie het beeld
denken: hoe valt te leven met een kind
in haar buik dat groeit in mijn hoofd?

Vroeger nam je er schepen, wanneer je
wilde, je vloog om een wereld die groot
was en donker. Of een flonkerende baai
waar nooit iemand aankwam.

Zo was de droom waarin het goed was
te wonen, je wist niet beter of het
zou altijd zo zijn: een land in de
verte. Je had alles al bedacht en

verwoest - lang voordat daar een beeld
als het jouwe verrees; graniet, ik zie
het denken en vragen om een stad
te zijn en altijd te blijven.