Maatstaf. Jaargang 40

Cees Verraak
Gedichten

Hoe wil zij gezien worden?

Wilde zij zó gezien worden, en profile,
arrogante zwanehals, opgestoken haren,
oorbellen voor het moment, met sterretjes.
De fotograaf was zeker niet haar vriend.
Liever zie ik haar zoals in levenden lijve,
slank in strak, zwart, lokken los,
lange benen, nerveus, hinde haar dier.
Is het boudoir haar geheim? De tijd daarin
tikt slechts minuten, zo innerlijk, zo
uiterlijk, nieuwe huid, andere ogen.
Met een persoonlijk duidelijk verschil, zo
groot als het embryo van prille liefde.

[p. 23]

Verlangen

Het lijkt zo lang geleden als haar sjaal
met zijn geur langs haar vleugels strijkt.
Het voelt als een warm bevel van hogerhand.
Zijn ogen die haar zien, mond, zijn tanden,
hijgen, tongen, bijten, zachtjes, fel komen.
Zijn stem die spreekt, ‘lust je koffie?’,
de kleurige bos bloemen een jubelend baken
in de zonovergoten vensterbank. Haar zinnen
spannen zich, richten zich op, zij speurt,
zijn stem geeft haar bestemming weer.

Zij vertelde alles

Zij vertelde alles wat zij wist van zichzelf.
De winter viel in, vers gevallen sneeuw
begon zijn onbarmhartig, zinloos werk.
Enkele trieste engelen fladderden verloren rond,
stukjes hemel vielen vlakbij neer.
De geschiedenis buiten, haar huizen, de minnaars
deden er het zwijgen toe. Genoeg!
Zij had hem alles verteld wat zij wist,
leeg was zij en zou daarom een lange rust genieten
en lange reizen gaan maken. Om daarna opnieuw
terug te keren, opnieuw te smeken.
‘Bind mij!’
‘Verhoor mij!’
‘Dwing mij alles te vertellen!’