Maatstaf. Jaargang 40

[p. 49]

Inge Spiegel
Reducties

1
De blauwe trimmers in het duingebied,
de waker die mij in de kijker houdt,
de badgast die mijn naakte bips bespiedt,
zij allen mogen sterven op dit eiland.

Ga in vredesnaam het pad terug
tot het schuim, het stuivend zand,
de slokkende meeuwen, de zee.

Ik kom hier niet om een partijtje badminton
te beschrijven, een gekochte vlieger
te bezingen, een liefde te verloochenen.

Ik ben hier om te vernietigen
en restanten te noteren.

2
We zouden een cd met zeegeluiden maken.
Hij streelt mijn been en ziet het plekje.
Geen dag kunnen we zonder dokter.

Kan drie weken wachten, zegt die,
maar dan is het zaak dat u het vlekje

De branding keuren we af. Te veel melodie.

3
Deze sterren, precies dezelfde sterren
heeft Abraham geteld. Deze zandkorrels.

In de duinen schitteren botten van konijnen.
Mijn karkas zal niet witter zijn.
Waar blijft de eeuw uit mijn brein?

[p. 50]

 

4

 

Dit is het zesde jaar op het eiland.

 

Weer het broedgebied bezocht, agressie

 

bewonderd, depressies weerstaan.

 

 

 

Mijn handen buigen naar vrienden,

 

mijn ogen hunkeren naar de groene tempel

 

op de hoek van de Zeeweg.

 

 

 

Er dreigt gevaar van bazalt maar

 

de begraafplaats met de walviskaken

 

brengt uitkomst: Hetzij wij leven

 

hetzij wij sterven, wij zijn des Heeren.

 

 

 

5

 

Meeuwen roepen mij en mijn sportieve beul,

 

vannacht nog zoekend en zacht, spoort aan:

 

voor het ontbijt de zee in.

 

 

 

Ik duik. Feest van vernietiging. Witte vloed.

 

Als ik me afdroog, doorzie ik de leugens.

 

Langs het duinpad groeten de distels: houd moed.

 

 

 

6

 

Op het terras. Verschijnt een hagedis in het gras?

 

En weg! Ik wil niet weten welke soort, iedere

 

vorm van kennis scoort laag vandaag. Diepere

 

schaamte voor het verlangen naar anonieme

 

schoonheid, een naakte man in de branding.

 

 

 

Morgen verlaat ik dit eiland. Wat wij wilden

 

is voorbij. Duinen geven geen antwoord,

 

het strand stuift, er staat een grijze zee.

 

Over de boeg van de hoop, zegt hij. Ik vraag

 

benauwd: hopen waarop? Dat de woorden niet

 

liegen? Minnaars elkaar niet bedriegen?

 

Zelfmoord en dood tot een taalspel horen?

 

 

 

De hoop dat het helder wordt, zegt hij.

 

Liever film ik een sneeuwjacht waarin

 

een man buiten adem voortgaat, duin op

 

duin af. Een hagedis in het gras. Is. Was.

[p. 51]

Dialektiek

Een briesje streelt onder de oksels,
de zeeblauwe schaal ligt onder mij,
naast groen en geelgerand fluweel.

Ik hoor hem in wind en branding, proef
zijn aanwezigheid in de zilte lucht,
de zon schijnt, ik weet wie hier vertoeft.

Wolken hebben mij op ditzelfde strand
neergedrukt, voortgejaagd. De malle zee
schreeuwde. Zand stoof. Kou sneed.

Afwezigheid schrijnt in de ontkenning
van wat voortdurend beweegt. Mooi weer
spelen terwijl in de duinen een meisje
suïcide pleegt.

Voor de bijl

Hemelsblauw zijn zwembroek, kastanjebruin
de schouder waarvan de witgestreepte handdoek
monter vlagt. Weer of geen weer, iedere morgen
acht uur precies veert de oude op donkerblauwe
slippers over het gele duinpad naar zee.

Slippers troosten zijn verlaten handdoek.
Golven herkennen hem, schuimkopjes
besnuffelen zijn voeten. Hij maakt zijn borst
nat, zegent de zee, knikt herkennend
en zwemt heen en weer, op en neer.

Na het ontbijt doorbreekt hij de orde
van meeuwen als hij het brood, brokje voor
brokje, prooi laat worden. Daarna
hakt hij het dagelijks portie hout.