Maatstaf. Jaargang 39

J. Eijkelboom
Gedichten

Wel zeldener

Overal dezelfde bonbons...
Paul van Ostaijen

1
Dit najaar dragen de meisjes
hun handen in de mouwen
van hun altijd eendere jacks.

Af en toe komt er een hand uit
met een appel, goed voor de tanden
en je wordt er niet dik van.

Overal dezelfde bonbons droef in glazen
parelt drank er is geen dorst,
denkt sikkeneurig de dichter.

[p. 147]

 

2

 

Zag ik dat vroeger niet anders,

 

denkt hij vervolgens, had ik dan

 

niet gepopeld tot zo'n hand, zo'n

 

soepele pols zich weer eens voordeed

 

aan mijn eeuwig begerig oog?

 

 

 

Eén oogopslag, een haperende wimper,

 

een volmaakt ronde knie, een haast

 

doorzichtig klein oor - het was genoeg

 

om het bloed op te jagen,

 

de pas te vertragen.

 

 

 

3

 

Ik moet het eerst aanraken nu.

 

Geen nood, want als dat gebeurt

 

gebeurt er meer dan toen.

 

 

 

Wel zeldener, maar ongekwelder

 

en met een vrouw die haar gedurfde handen

 

niet opsluit in haar wapperende mantel.

[p. 148]

Soms

Soms, als het licht op ongewone wijze
van buiten komt en om de meubels hangt
in een nieuw huis op oude grond
dat wij te nauwer nood betrokken,
trekt uit het fundament een sterk verleden op
dat weer bewijst: er gaat in eeuwigheid
geen steen verloren.

Op straat zet het zich voort.
Van tjalken tussen nieuwe jachten
komt oude geur van houtgestookte kachels
over de kade naar ons toe.

Dan klinken uit een tintelmond
de ijle kreten van voorheen.
Want sneeuw is altijd weer van vroeger
en ligt er altijd voor het eerst.

[p. 149]

Takin' that ride to nowhere

Voorbij de wentelende bol
die duizend zilverlingen
door de gewijde ruimte slingert
en boven het corintisch kapiteel
schemert het hoog gewelf
onaangetast.

De preekstoel, eigentijds verbouwd
tot een raket, herbergt
de razende deejay
die net zo min de lucht ingaat
als eens de kapelaan, die zich
tot nul had aangepast.

De drummer boy komt op de plek
van 't altaar met cymbaal
en rinkelbom het heilig vuur
ontsteken. De zanger schudt
en stampt en zet zich aan
zijn standaard vast.

Een mondharmonica scheurt dan
door aller ziel, maakt van de band
een denderende trein, kordaat
op weg naar niets en door
de droevigste extase
aangevuurd:

o jammer jammer jammerlijk
o jammer jammer jammerlijk
dat het maar kort zo duurt.

(voor Kors)