|
| |
| |
| |
Don Bloch
Morgen zijn we er weer
Een omhelzing en een zoen. Greg boog zich achterover en schopte de deur van hun minieme flatje dicht. ‘Kathy, schat, je zal me niet geloven.’
‘Waarschijnlijk niet.’ Kathy trok in de badkamer haar uniform uit en controleerde het op vlekken. Ze deed de witte jurk op een kleerhanger en hing die aan de wiebelige rail van het douchegordijn. ‘Mevrouw Peters heeft vandaag weer met haar perziken gegooid.’
‘Hé, sta even stil, wil je. Ik probeer je iets belangrijks te vertellen.’ Greg spreidde zijn benen als een cowboy uit een sigarettenadvertentie, maar Kathy dook weg, onder zijn arm door, en glimlachte omdat ze wist dat hij haar met zijn ogen opvrat. Haar vlees verteerde met zijn gespikkelde groene ogen. ‘Werk,’ zei Greg. ‘Ik heb werk.’ Kathy verstrakte. ‘Montie heeft iets voor me versierd in As the world turns.’
‘Als figurant dus. Geweldig.’ Blote schouders die werden opgehaald. ‘Honderdtweeëntwintig dollar vijftig.’
Greg liet zich op de sofa vallen. Hij pakte een slap kussentje en smeet het in zijn schoot. Hij glimlachte traag en plagerig naar Kathy. God, hij was fantastisch!
‘Een hoofdrol?’ Op Kathy's gezicht was geen sprankje emotie te zien. Greg wist dat haar bewegingloosheid, haar stokkende adem - alsof ze plotseling met een slang was geconfronteerd - verrieden dat ze opgewonden was. ‘Waarom plaag je me zo, Greg. Als het waar was, zou je in het rond -’
‘Het ís waar, Kathy!’ Greg legde zijn hand op zijn hart. ‘Alleen weet ik nog niet of ik het aanneem.’ Hij pakte Kathy's jeans voor haar van de radiator, en hield de warme denim even tegen zijn wang.
‘Dagelijks zesentwintig miljoen kijkers, en dan zeg jij dat je niet weet of je -’
‘De vent die ik moet spelen is een flikker.’
Kathy giechelde, en onderdrukte haar vrolijkheid met een hand voor haar mond. Ze zag hoe Greg voor haar ogen veranderde in een gekwetst kind.
‘Goddank,’ zei Kathy. Ze boog zich over Greg en kuste hem zodat hun tanden elkaar raakten. Ze hield zijn hoofd tussen haar beide handen, op een armlengte afstand. ‘Dan is er tenminste niet een of ander geil sterretje dat aan je lijf zit. Hoe heet ze ook weer, die asblonde, die op het punt staat die luchtvaartmaatschappij te erven? Candy?’
‘Mandy. Maar Kathy -,’ Greg weerhield Kathy's hand van het privilege dat de regels van het script aan zijn toekomstige vrouwelijke mede-acteurs zouden onthouden - ‘schat, hoe moet ik dat aan mijn ouders vertellen?’
‘Dat je rijk en beroemd gaat worden? Het is om kwart over drie, klopt dat? Dan kan ik bij mevrouw Dolgin kijken, als ik haar kan losweken van de spelletjesshows.’
‘Mijn vader krijgt een hartaanval.’
Kathy pakte de telefoon van de koelkast en schoof hem naar hem toe. ‘Werk dat maar zo gauw mogelijk af.’
‘Een jaar om mee te beginnen, voor tachtigduizend dollar. Montie is bezig de kleine lettertjes te lezen.’ Greg balanceerde de telefoon op zijn knie. ‘Bradley Burke.’
‘Echte macho-naam.’
Greg tikte de helft van een nummer in, en hing toen weer op. ‘Er is nog nooit een
| |
| |
nicht geweest met een vaste rol in een soap-opera. Montie praat erover alsof het een grote, humane verantwoordelijkheid is, maar dat is alleen om me af te leiden van waar ik aan begin.’
‘Je moet er niet over nadenken, Greg, je moet het doen. Montie heeft gelijk.’
‘Ik wil er wat onder verwedden dat mijn moeder uit haar bol gaat.’
Kathy floot iets uit Porgy and Bess en pakte uit de koelkast witte wijn in een kan. Ze rook eraan en rilde, maar schonk desondanks twee grote glazen vol. ‘Brad past eigenlijk wel bij je.’ Ze kneep keurend één oog dicht. Toen nam ze een slok wijn, die ze via een kus tussen Gregs lippen naar binnen bracht. ‘Tachtigduizend dollar. Laten we buitenshuis gaan eten.’
‘Mmmm. Later.’
‘Mam, ben jij daar? Gregory. New York. Ja, inderdaad, goeie verbinding. Is pap er ook? Nee, nee, alles is in orde. Ik heb zelfs goed nieuws.’ Greg dekte de hoorn af met zijn hand: ‘Dit overleven ze nooit.’ Kathy, in een kort, modieus zwart jurkje, klaar om uit te gaan, schoof haar achterwerk op de vensterbank en maakte een gebaar dat hij verder moest praten. ‘Hoe is het met Cinder? Prima, Kathy maakt het prima. Ze zit hier naast me. Ze doet je de groeten. Pap, ben jij daar? Prima. Ze maakt het prima. Ze zit hier naast me. Ze doet je - au!’ Kathy had in Gregs oorlel gebeten. ‘Goed nieuws? Ja - ik heb een rol. Een toneelrol. Nee, voor de televisie. Middagprogramma. As the world turns. Nee, pap, dat is geen nieuwsuitzending, nee. Ik ben acteur, weet je nog. O -’ - hij vertelt mam wat voor serie, en ze wordt helemaal opgewonden. ‘Ja, mam. As the world turns. Nee, ik neem niet de rol van Kent over. Jij zou niet de enige zijn die hem zou missen, mam, nee. Het is een nieuwe rol. Iets... aparts.’ Greg raakte in paniek en zei geluidloos tegen Kathy: ‘Ik kan het niet, ik kan het niet.’ Ze liet hem het doofstommengebaar voor liefde zien. ‘Wat? Hoe raad je dat, mam? Heb je dat zien aankomen? Hangt dat in de lucht? Luister -’ Gregs stem werd ernstig ‘- ik probeer een beslissing te nemen of ik het moet -. Wat? Heel veel, mam. Tachtigduizend. Pap? Pap, mag ik even - Ik wilde alleen maar weten of jullie het niet erg zouden vinden. Natuurlijk is het alleen maar spel. Kathy? Die vindt het geweldig. Die is blij dat ik niet in bed hoef te stappen met - Ja, tachtig. Bradley Burke. Met een e op het eind, geloof ik.’ Opnieuw een geluidloze mededeling voor Kathy: ‘Hij schrijft het op.’
‘Hallo, mam. Wat is er?’ Greg zweeg, hij knikte, staarde naar Kathy's enkels, luisterde aandachtig naar zijn moeder. ‘Nee, ja, daar had ik niet aan gedacht. Ik zal zorgen dat Montie het in het contract zet. Ja, je hebt gelijk, ik bof dat ik zo'n slimme moeder heb. Wanneer? Als het allemaal doorgaat - ja, deze keer staat het vast, het ligt alleen aan mij dat ik - Ja, morgen teken ik - zodra Montie die paar wijzigingen heeft aangebracht. De eerste aflevering met Bradley Burke - nee, ik ben ook niet zo lyrisch over die naam, mam, maar het had nog veel erger kunnen zijn. Over twee weken. Op woensdag. Ja, doe ik. Nee, zal ik niet doen.’
‘Dag mevrouw Gordon,’ riep Kathy over Gregs schouder. ‘Dag paps.’ Greg hing langzaam op, en leunde met zijn hoofd achterover tegen de vochtige handdoek die over de rug van de stoel hing.
‘Hun hele leven in Cornshuck, Oklahoma. Mam is nooit verder dan tien mijl ten oosten of ten westen van daar geweest, en toch weet ze precies hoe die dingen in elkaar zitten.’
‘Luister, ze zijn toch blij? Je bent me een fles Drambuie schuldig.’
‘Mam wil dat ik in het contract laat zetten dat ze me de eerste zes maanden geen AIDS laten krijgen. Niet om mijn image te beschermen, nee, niet alleen dat. Ze zegt dat ze de personen voor wie ze niets meer weten te bedenken, uit de serie schrijven door ze dood te maken. Ik moet ze de pas afsnijden.’ Greg rolde zijn hoofd heen en weer, met gesloten ogen. ‘En -’
| |
| |
‘En wat?’ Kathy pakte de hand die Greg naar haar uitstak. Die was klam, als altijd nadat hij de telefoon had neergelegd na een gesprek met zijn ouders. ‘Geen vaste vriend. Mam denkt dat Bradley Burke het langer volhoudt als hij zich niet bindt. Dat zei ze ook al toen ik nog op de middelbare school zat. “Leg je niet vast.” Hé, waarom kijk je me zo aan?’
‘Ik wil later nog weten hoe je nu bent.’
‘En wat zei Montie?’ Kathy's uniform vertoonde, nam Greg aan, de vlekken van Hiram Palmers appelmoes.
‘Hou je mond en teken.’
‘Heb je gezegd dat je moeder -’
‘Schat, ik zat er helemaal naast wat het geld betreft.’
Kathy stond met haar uniform rond haar hoofd en versteende: het Vrijheidsbeeld, ingepakt voor de zandstraalbewerking.
‘Het is geen tachtigduizend, maar honderdzevenduizend.’ Uit de hal haalde Greg twee dozijn rozen met lange stelen te voorschijn. ‘Montie is geniaal.’
‘Heb je getekend?’
Greg wiegde met zijn heupen, likte aan zijn vinger en ging daarmee langs zijn wenkbrauw. ‘Bradley Burke is geboren.’
‘Laat dat.’
‘Maandag krijg ik de eerste scripts, Kathy, maar Montie zegt dat het een geweldige rol is. Het zal de enige realistische figuur in de serie zijn.’ Greg stond bij de gootsteen, waar hij bladeren afplukte en de stelen onder water schuin afsneed. ‘Ik ben bang, Kathy. Ik bedoel, ik weet totaal niets van -’
‘Ze vonden je toch ook goed als Ariel?’
‘Denk jij dat ik me zo kan voordoen?’
Kathy sloeg haar armen over elkaar, zodat ze haar borsten tegen zich aandrukte. Greg maakte geen grapjes. Hij leek echt angstig. Maar ja, hij was meestal angstig bij elke nieuwe rol waaraan hij moest beginnen.
‘Nog één hapje, mevrouw Dolgin. Mond open.’ Kathy bracht de lepel met de felgekleurde wortelpuree naar de opeengeklemde lippen van de oude dame. Als ze Laura Dolgins gezicht in de gaten had gehouden, zoals ze anders altijd deed, zouden de ogen van haar patiënte haar gewaarschuwd hebben dat het zo welletjes was. Maar de benauwde kamer werd overspoeld door het vale licht van televisie overdag. As the world turns. Candy - Mandy knipperde met haar krullende wimpers naar Bradley Burke. In een mum van tijd had zijn warme, mannelijke stem het hart van miljoenen enthousiaste kijkers veroverd. ‘Luister nou, het is niet dat ik jou persoonlijk afwijs. Je moet jezelf niets verwijten. Als er iemand is -’
Boem! Een kniereflex en het bord wortelpuree schoot door de lucht. Mevrouw Dolgin zat te schreeuwen en te spugen en te kronkelen in haar rolstoel. Kathy dook op handen en voeten neer om de rommel op te vegen. Al die tijd bleven haar ogen op het tv-scherm gevestigd.
‘Kunnen we geen vrienden blijven, Mandy?’ Hij was goed, Greg. Hij had succes verdiend. Zijn timing was voortreffelijk. Mooie close-up - kwetsbaar, openhartig, hij projecteerde iets van - Kathy ging op haar hurken zitten, veegde haar vingers af aan de zoom van haar uniform. Mevrouw Dolgin zat nog steeds te kniezen. Greg was gewoon sexy, dat was het.
‘Ik dacht al dat je verkracht was in de metro,’ barstte Greg los toen Kathy eindelijk thuis kwam. ‘Hoe vond je het?’
‘Niet gekeken.’
‘Niet gekeken?’
Kathy was naar huis komen lopen, door het park, en toen over Third Avenue.
‘Niet gekeken.’
Kathy trok haar uniform niet uit. In plaats daarvan liet ze zich languit voorover op de sofa vallen. ‘Oef.’ Ze trok een dik script met plastic omslag onder haar buik vandaan.
‘Ik word verliefd op Mandy's broertje - de stuntpiloot.’ Greg lachte. ‘Bradley, bedoel ik.’ Gregs vingers begonnen Kathy's nek te
| |
| |
masseren. ‘Guy heet hij. Guy is getrouwd en -’
‘Toe nou, Greg.’ Kathy draaide zich om, kuste zijn handpalm. ‘Ik heb een afschuwelijke dag gehad.’
‘Wil je het dan niet horen?’
‘Mevrouw Dolgin heeft een beroerte gehad. Toen ik haar vond, hing ze half uit haar rolstoel.’
‘Is ze dood?’
‘Ze wordt wel weer beter.’
Greg troostte Kathy zo goed hij kon, maar hij moest zijn rol instuderen voor de opnamen van de volgende dag. Toen ze een potje gehuild had, voelde ze zich beter, maar waarom had ze gelogen? Halverwege de aflevering van die dag had ze domweg het toestel afgezet. Mevrouw Dolgin had gewild dat ze het weer aandeed, maar zij was met haar gaan wandelen, ondanks de motregen. Het feit dat Greg verliefd leek te worden had ze niet erg gevonden, maar wel dat hij verliefd werd op Guy. En dan de manier waarop de acteur die Guy speelde, naar Greg had gekeken. Zo... hebberig, en zo zelfverzekerd.
‘Gregs -’ Ze lagen nu zo'n veertig minuten in bed te lezen. Kathy was halverwege het fictieve autobiografische verhaal van een Alzheimerpatiënt. Greg bewoog voortdurend zijn lippen terwijl hij Bradley Burkes tekst uit zijn hoofd leerde. ‘Gregs -’ Kathy tilde haar ene been op en liet de achterkant van haar dij over de zijne glijden. Ze kroelde speels in het haar onder zijn navel. ‘Gre-go-ry.’ Maar Greg was zo geconcentreerd dat hij haar niet leek te horen of voelen.
‘Even lachen.’ De fotografe drong er voortdurend op aan dat ze zich dichter naar elkaar overbogen, elkaar meer aanbiddend in de ogen staarden. De populariteit van Bradley Burke had zelfs optimistische verwachtingen overtroffen. Fanmail kwam met zakken tegelijk binnen. En nu was er dit interview voor Soap Opera Digest, een verhaal over hun persoonlijk leven, met Kathy in het middelpunt. Hoe ze Greg had aangemoedigd, zichzelf had opgeofferd voor zijn carrière. Hoe Kathy Greg ervan had overtuigd dat homoseksuelen ook mensen waren - ‘net als wij allemaal’.
‘Particulier verpleegster voor geriatrische patiënten?’ De journalist was een ware meester op het punt van beledigende insinuaties. Hij likte aan de punt van zijn potlood. ‘Zou je het heel erg vinden als we van jou iets maakten dat een beetje meer - een beetje minder treurig is? Wat had je graag willen zijn, kind?’
‘Particulier verpleegster voor geriatrische patiënten.’ Kathy had er spijt van dat ze het een en ander had gedronken voordat ze naar hun huis waren gegaan.
‘En je hobbies?’
‘Neuken en boodschappen, dag in dag uit. Neuken en boodschappen, meer doe ik niet.’
‘Kathy’ - schoot Greg haar te hulp - ‘werkt heel hard. Ze is een toegewijd verpleegster, en de verpleging is een veeleisend werkterrein.’
‘Dat heb je prima gezegd, Brad,’ zei Kathy met een stem die ze niet als de hare herkende.
Vertrouwend op Gregs inkomensverwachting verhuisden ze naar een beter appartement, met twee kamers, aan Riverside Drive, voor een huur gelijk aan het losgeld van een oliesjeik. De vrouw die boven hen woonde, had een tweetal Afghaanse windhonden met blauwe strikken, die met hun nagels over het parket krasten. Op hun eigen verdieping aan de overkant van het portaal woonde een oude man die ze nooit het gebouw zagen verlaten. Ze waren net in de flat getrokken toen hij bij hen had aangebeld; hij wees naar de Times die op de mat lag, vroeg of ze het cryptogram deden, en zo niet, of hij de krant dan mocht hebben wanneer ze hem uit hadden.
‘U bent Bradley Burke, hè?’ De man zag eruit en klonk als een sigarettepeuk die uit een toilet was gevist. ‘Zeg, hebt u eigenlijk wat gehad met die kleine Johnny Pott of niet?’
‘De inside information zegt van niet.’ Greg zette zijn charmantste gezicht. ‘Eerlijk, ik weet het zelf nog niet.’
| |
| |
Hier in de buurt kende iedereen Bradley Burke. Waar ze eerst hadden gewoond, op East Second en Avenue B, was er af en toe een Heli's Angel of crack-verslaafde of loslopende zwerfster geweest die dacht dat hij niet méér was dan een van die knappe jongens om naar te loeren, maar in deze dure buurt, waar videorecorders een tweede natuur waren, kende iedereen hem inmiddels, zelfs de kaartjescontroleurs in de metro, de getikte dienster bij Macdonalds, de alcoholisten die de banken van Broadway bezet hielden.
‘Bradley, mag ik je handtekening?’ Een klein zwart meisje met vlechtjes, op rolschaatsen die vonken uit het trottoir sloegen, botste tegen hen op onder de luifel van hun flatgebouw. ‘Ik heb een broer die net zo is als jij,’ zei ze, terwijl Greg welwillend de dop van zijn pen deed. ‘Jullie moeten eens kennis met elkaar maken.’
Kathy liep vast door naar boven. Toen ze uit de lift kwam, hoorde ze de telefoon. Net toen ze hem wou pakken, zweeg hij. Maar zodra ze zich had omgedraaid, ging hij weer over. Gregs moeder.
‘Hij komt er zo aan, mam. Hij tekent net het autogrammenboekje van een klein meisje. Mevrouw Gordon - mam - we krijgen... Ik heb goed nieuws. Nee, geen opslag. Het is iets dat ik nog niet eens aan Greg heb verteld. Ja! Negende week, in het begin. Wacht even, daar komt Greg. Schat, hier is je moeder.’
‘Hallo, mam, alles oké daar in de binnenlanden? Niemand die kammetjes steelt uit de wc's van de country club? Wat? Ja, natuurlijk, de dassen heb ik gekregen, bedankt. Ik - ja, ik - nee, mam, er is iemand die ervoor wordt betaald om uit te zoeken wat Bradley draagt. De kleren zijn een onderdeel van zijn persoonlijkheid. Ja, echt. Ik draag die dassen’ - Greg haalde zijn schouders op en glimlachte naar Kathy - ‘wanneer ik ga joggen, dan draag ik ze.
Wát vind je? Dat ik te serieus ben over Fred? De discjockey. Maar dat is Fred niet, mam. Fred was die polsstokhoogspringer, met al die anabole steroïden. Je bedoelt Hank. Gekke vent, die Hank. Hoe bedoel je, mam, dat ik maar liever voorzichtig moet zijn? Luister nou, mam, je begrijpt het niet. Ze krijgen ladingen post van mensen die het beste met Bradley Burke voor hebben. Ja, net als jij. Zakken vol post, elke dag. En de meesten willen dat hij - Je kunt niet alles hebben, mam. Als ze me geen partner geven, dan moeten ze me wel AIDS laten krijgen. En dat verdom ik echt -
Vind je dat ik er moe uitzie?’ Greg voelde met zijn vingers onder zijn ogen. ‘Ik ben ook wel een beetje moe. Het is zwaar werk. Oké, ik zal met de grimeurs praten.’ Greg staarde naar Kathy's rug, terwijl zij voor het raam stond en van achthoog neerkeek op de schrale tuintjes langs de weg, met de trage, ijzergrauwe Hudson verderop. ‘Mm-hm. Mm-hm. Wat is ze? O, mooi. Nee, dat zal ik niet doen. Ja, dat is goed. Groeten aan pap en Cinder. Ja, zeg maar tegen haar dat ik ze gisteren heb verstuurd, een half dozijn, met handtekening. Natuurlijk mam, dank je wel. Bedankt voor de dassen, mam. Dag.’
Kathy draaide zich om naar Greg met haar handen ingetogen voor haar buik. ‘Is het echt waar?’ - hij stak zijn armen naar haar uit. ‘Wat heerlijk.’ In zijn armen kon ze gedempt zijn hart horen kloppen.
‘Jongen of meisje?’ vroeg Kathy. ‘Of ben je niet kieskeurig?’
Greg lachte, streek over haar haar. ‘Mam denkt dat een kind juist op dit moment niet zo goed zal zijn voor de geloofwaardigheid van Bradley Burke. Wat vind jij?’
‘Het is een van de principes van ons blad om een jongen het werk van een man te laten doen.’ De verslaggever van The Advocate had bevend in de deuropening gestaan. Nu zat hij op het puntje van zijn stoel, met enorme, knipperende ogen. Het kruis van zijn jeans was gebleekt en puilde uit, in zijn linker oorlel droeg hij gouden ringen. Door de manier waarop hij zijn benen over elkaar sloeg, leek hij op een dubbelgelede ibis. Zijn stem was
| |
| |
hoog en eerbiedig; een lichte ademloosheid verried zijn vastberaden weerstand om onder de indruk te komen. Het artikel in het invloedrijkste homo-blad zou verschijnen op de dag dat Greg een vol jaar bij As the world turns was.
‘Nogal een waagstuk voor jullie producers, vind je niet?’
‘Sinds ik in de serie meespeel, zijn de kijkcijfers gestegen.’
‘Wat windt de mensen zo op, jij of de persoon die je speelt?’
Greg deed zijn best om een minachtend lachje te laten horen. De verslaggever likte aan zijn lippen en glimlachte. Langzaam rolde hij een dunne sigaret. Kathy had tegen wil en dank het gevoel dat ze een soort auditie meemaakte.
‘Een gewaagde stap voor jou ook. Heb je niet even geaarzeld toen het tot je doordrong waar je aan begon?’
‘Geen sprake van.’
‘Eenmaal James Bond, altijd James Bond.’
‘Ik geloof - Greg dacht na - ‘dat het publiek tegenwoordig verstandiger is dan vroeger.’
‘Je bent hetero, neem ik aan? Denk je echt dat je Bradley Burke helemaal kunt navoelen?’
‘Ja, ja, dat denk ik inderdaad. In laatste instantie verschilt de ene vorm van seksueel verlangen niet zo van de andere.’
‘En je bent niet bang’ - de jongen drukte zijn peuk uit, leunde ver voorover - ‘diep in je hart -, dat je zult veranderen door Bradley Burke te spelen?’
‘Kunst en leven zijn twee verschillende dingen, beste jongen.’
Kathy schoof achter Greg op de sofa, en streelde met haar vingers over zijn schouder. Montie had zijn uiterste best gedaan om dit interview te voorkomen, maar de producers hadden het doorgedreven. En nu het inderdaad zo ver was, kon je beweren dat het erger was dan al die andere? Om vrij met Greg te Spieken, de ene vorm van domme vragen verschilde niet zo van andere. In elk geval was het overduidelijk waar deze zelfgenoegzame lappenpop vandaan kwam.
‘We hebben uit betrouwbare bron vernomen dat je vriendin -’
‘Kathy,’ zei Greg, en hij legde zijn hand op de hare.
‘- zwanger is.’
‘Onmogelijk!’ De verslaggever schaterde van plezier, en dat bracht Greg ertoe er haastig aan toe te voegen: ‘We zijn heel voorzichtig geweest - en ik vrees dat wij beiden ouderwets zijn, en heel trouw.’
Je moet wel een idioot zijn om die dikke buik niet te zien, dacht Kathy, maar goed.
‘Bij een recente enquête hebben onze lezers j ou gekozen als een van de drie Aantrekkelijkste Stukken van Amerika. Wat is het, volgens jou, dat hen zo aantrekt?’
‘Bij Bradley Burke?’ Greg zweeg even. ‘Ik geloof dat Brad zo aantrekkelijk is omdat hij niet stereotiep is. Hij is een serieuze kerel die gewoon probeert te leven op een manier die respect afdwingt - en ook zelfrespect.’
Plichtmatig noteerde de verslaggever Gregs woorden in zijn bloknoot. ‘Volgens die enquête’ - hij draaide met het uiteinde van zijn potlood tussen zijn tanden - ‘vallen ze op je haar en je strakke kont.
Nog één laatste vraag.’ Via de spiegel tuurde Kathy heimelijk naar Greg. Het was of hij op de brug of aan de ringen had gezwaaid, of zijn optreden er bijna op zat en alleen de afsprong en een veilige landing hem nog scheidden van een winnend aantal punten. ‘Kun je drie mannen in dit land noemen met wie je het liefst naar bed zou willen?’
Greg knipperde niet met zijn ogen. ‘De Marx Brothers.’
‘Dat is jouw kerel toch?’ zei Ida Biggs zeurig terwijl Kathy haar lippen voor haar afveegde. ‘Greg.’ De aantiteling van As the world turns was nog bezig te verdwijnen terwijl Greg miljoenen huizen in het hele land binnendrong. ‘Hé, kijk, hij houdt de hand van die neger vast. Waarom doet-ie dat?’
| |
| |
Er waren dagen dat Kathy, ondanks haar voornemens, Greg vreselijk miste tegen kwart over drie, en dan zette ze As the world turns aan, zonder geluid. ‘Ze vinden elkaar aardig, mevrouw Biggs.’
‘Dat is mooi. O. Maar Kathy, die man aait met zijn vingers over Gregs gezicht.’
‘Carl is blind, mevrouw Biggs. Weet u nog, daar zijn we gisteren achter gekomen - en hij wil weten hoe Bradley Burke eruit ziet.’
Ida Biggs nam Kathy's hand tussen de hare en gedurende een paar minuten keken ze zwijgend naar het glinsterende scherm. ‘Kathy, waarom schreeuwt die jongen altijd zo tegen zijn moeder?’
Even begreep Kathy niet wat ze bedoelde, maar toen drong tot haar door dat ze recht in het gezicht van Bradley Burkes moeder zaten te staren. Melinda Burke, een platinablonde alcoholiste en voormalige Miss Budweiser, gaf een droevige imitatie van iemand die haar tranen probeert in te houden. Kathy stak een hand uit en zette het geluid aan.
‘Jij denkt dat het zo verdomd moeilijk is om homo te zijn’ - Kathy draaide de knop terug zodat het geluid hen niet doof maakte - ‘nou, hoe denk je dan wel dat het voor je moeder is!’
Toen Kathy de hellende weg van West End Avenue naar Riverside Drive afliep, hield ze haar zak met boodschappen van Zabar vlak onder haar kin. De geur van vers roggebrood leek haar op magische wijze te beschermen tegen alle verderf in de wereld. De 103rd Street was slecht verlicht, en voordat ze de hoek bereikte, schrok ze meestal een paar keer, van schimmige gedaanten die honden uitlieten en tussen geparkeerde auto's door schoten. Meneer Paulson was die middag nog lastiger geweest dan anders. Hij wreekte zich altijd voor het geringste gebrek aan aandacht door in zijn broek te poepen. Ze was bekaf. Het was godzijdank de laatste week dat ze werkte, voordat ze zwangerschapsverlof kreeg. Iemand hoog boven haar was toonladders aan het zingen en Kathy, die zich achterover had gebogen om te kijken, struikelde bijna. Ze voelde zich net een wandelende tent, en moest bijna aldoor haar evenwicht zoeken.
Toen Kathy langs een van de steegjes tussen de huizen en flatgebouwen aan 103rd Street kwam, ving ze even een glimp op van een bleek gezicht dat in de duisternis verdween. ‘Schat? Greg, ben jij het?’ Eerst liep ze door, maar toen deed ze een paar stappen terug om de inktzwarte steeg in te staren. ‘Gregs,’ zei ze bij zichzelf. En voordat ze wist wat ze deed, begon ze voorzichtig een weg te zoeken in de duisternis. Het steegje liep naar beneden, er hing een zoetige stank van rottend fruit. ‘Greg, schat, ben jij daar?’
Onder een brandtrap naast een rij overvolle vuilnisbakken schommelden twee mannen heen en weer in het donker, met hun lichamen tegen elkaar, met bewegende heupen, met lippen die elkaar niet loslieten. Voordat Kathy tot stilstand kwam, was ze zo dichtbij dat ze door hun wangen heen de tongen kon zien bewegen. Dit was geen tv-uitzending, dit was live. Als ze haar hand had uitgestoken, had ze de man kunnen aanraken die met zijn rug naar haar toe stond en nu haastig rukte aan de gesp van zijn riem. Toen kreunde de langste van hen, en hij begon te hijgen, en Kathy haastte zich, met haar neus in de zak boodschappen, terug naar de geborgenheid van de straat.
‘Goedenavond, mevrouw Burke.’ Param, de Pakistani portier, kreeg nooit genoeg van zijn stomme grapjes. Kathy beefde van top tot teen en hoopte dat hij niets zou merken. Pech, ze moest wachten op de lift.
‘Mooie dag voor Brad.’ Blanche was met haar blauwbloedige Afghanen naast Kathy komen staan, met haar ogen op de cijfers van de verdiepingen gericht. ‘Af, Charmian,’ Blanche rukte aan een van de riemen toen ze in de lift stapten. ‘Ik wist dat Hank het type was om op zijn knieën terug te komen kruipen.’
| |
| |
Ze weten het allemaal, zei Kathy bij zichzelf terwijl ze in de rammelende kooi omhoog gingen. En hoeveel mensen lachen me uit? Ze streelde de geelbruine lijven die zich tegen haar aan drukten, ontzet zo mager als hun ribbenkasten waren.
‘- goedenavond dus.’
Het appartement lag in duisternis. Kathy liet het zo. Ze zette de boodschappen op de keukentafel. Ze liet koud water in de gootsteen lopen en spoelde haar gezicht telkens weer af. Ze probeerde de herinnering aan het tafereel in het steegje weg te wassen. De kou van het aanrecht tegen haar buik herinnerde haar eraan dat ze nieuw leven in zich droeg. (Als het een jongen was, konden ze een premie van vijfentwintigduizend dollar verdienen als ze hem Bradley noemden.)
Kathy trok aan de keukenrol, die uit zijn houder schoot, op de vloer viel en afrolde. Ze kon zich onmogelijk bukken om hem op te rapen. Greg zou - wanneer? - over zo'n tien minuten komen - en er even keurig uitzien als steeds. Zijn open, kwetsbaar gezicht zou liefderijk informeren naar de dag die ze had gehad. Zijn lippen zouden - ‘Greg!’ In de zitkamer vond Kathy Greg op de sofa, met een frons op zijn gezicht, diep in slaap. Ze schoof zijn uitgetrapte schoenen opzij en liet zich langzaam en moeilijk op het vloerkleed zakken. Terwijl haar ogen aan het duister wenden, streelde ze zijn voorhoofd zonder hem wakker te maken. Zijn ene hand lag op zijn borstkas en hield een script omklemd.
Haar eigen Greg! Kathy moest op haar handen gaan zitten om te voorkomen dat ze over de stoppels aan weerszijden van zijn kin streek. Daar, bij zijn slaap, een grijze haar, twee. De baby in haar buik schopte.
Toen Kathy weer opstond, sloop ze naar de slaapkamer, waar ze een pas gestreken, schoon uniform aantrok; de onderste knopen liet ze open terwille van haar omvang. In de keuken deed ze alle lichten aan. Energiek schilde ze een avocado, die ze fijn prakte. Wanneer Greg wakker werd, wilde ze er zijn om hem te voeren.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd