Maatstaf. Jaargang 38

[p. 64]

J. Eijkelboom
Gedichten

Wijziging van uitzicht

De laddersteile trap,
het slappe koord ernaast,
het nauw portaal, de pijpenla
waardoor je bijna zijdelings
nabij het raam moest komen.

Maar dan dat overzicht,
hoe breed het water was,
hoe ruim de lucht,
hoe statig toch
de haastige konvooien.

Van hieruit klein stuk lucht
en achtergevels, zo verscheiden
als water eigenlijk nooit was.

Door overledenen gebouwd, bijna
verbrokkeld tot natuur, soms
bijgepleisterd of opnieuw gevoegd.
Een late uitbouw nooit voltooid.
Iemand voert op verborgen binnenplaats
thuisloze duiven. Hun
dof gekoer vervult dit huis
tot in zijn diepste nissen. Mis ik
het krijsen nu van meeuwen?
Kijk, in die hoge hoek nestelt
zich zonlicht, goud op steen.

Het kind roept helder als voorheen.

[p. 65]

Modesties

Woorden gewoon als kippevleugels
kennen geen leugens,
maken de zaken niet mooier -
zijn te verlegen.

Gedachten scharrelend als pasmunt
onder wisselende heren
slijten tot op hun simpelste zin
maar blijven rouleren.

Onkruid mag niet tot wasdom komen.
Toch, van tijd tot tijd
raakt het in bloei, ofschoon
niemand kijkt.

naar Philip Larkin

[p. 66]

Lied

Daar in de verste vleugel
voorbij het groot gazon
draaien in paren de zusters
de lakens om en om.

De lakens rijzen en dalen
op een geregelde maat;
de zusters moeten wel zingen
zo netjes als het gaat.

Dan wordt het laatste laken
met vaste hand ontplooid
en wordt de laatste Jonas
juichend de lucht in gegooid.

Ik keer mij om en je bent er
nog steeds in de kooi van je bed.
Gulzig slurp je het vocht
uit watjes met water gedept.

Straks komen de witte zusters
en maken haast geen geluid.
De lakens moeten nog wachten.
Eerst spuugt de walvis je uit.

[p. 67]

Vooroorlogs

Rechtvaardig aan tafel, hij,
voorzitter van het gezin,
machinist van de mahoniehouten
klok met koperen plaat
die zijn vrouw glans geeft.

Recht als zijn scheiding de stoel
waarop hij tussen scheurkalender
en potplant luistert naar de radio
waarop een bakelieten stem
de wereld uitlegt,
feilloos.

Het hondje kijkt in de lens
maar zij, ze doet alsof ze niet weet
dat ze gekiekt wordt.

De leliën op de ronde tafel
geuren naar teraardebestelling.
Aan de wand het oplichtend wit
van de geit, meermaals uitgebeeld
door een schilder die vroeg overleed
aan de tering.

Maar het theelichtje blinkt
en de fluitketel zingt.

Zij zit zo weelderig in haar crapaud,
kijkt dom van geluk
neer op het hondje
in haar satijnen schoot.

Zij gaat zo kennelijk nooit dood.