Maatstaf. Jaargang 38

[p. 54]

Kees Klok
Gedichten

Opa

Wanneer hij bij ons was
sliep hij op de grote zolder.
Onder z'n bed een po.

Soms kroop hij rond de commode
en sloeg daarbij op de grond:
‘Aardappeltjes, aardappeltjes’.
Soms zag hij een wit paard.

Wanneer hij goed was
kocht hij bananen voor me.

's Morgens mocht ik zachtjes
de haak van zijn deur lichten.
Anders tuimelde hij 's nachts
nog van de trap af ook.

[p. 55]

Dordrechts museum

Hier spiegelen de wanden soms nog
een beetje de wanhoop van gekken
of voor gek gehoudenen.
Waar ooit de bloedvlekken van koppen
tegen de muur zich mengden
met tuberculeuze fluimen,
hangt een statige regent of een
zonnig doorkijkje
en waar kijvende zusters
hun terreur om eigen bestwil praktizeerden
volgt een schuchter meisje
dromerig haar gids.

Met de doodshoofden voorgoed
achter het betengel, wijst een
penseelstreek de toekomst na.

Maar buiten helt een
uit de tijd gegroeide beuk
dreigend de stormwind tegen.

Illusies kunnen alleen tussen
kwetsbare muren leven.

[p. 56]

American Dreams

Had ik maar beter opgelet,
dan had ik nu nog geweten welke
beroemdheid van die brug over
de Mississippi is gesprongen.
Diezelfde brug waar we elkaar
kusten en ik me afvroeg hoe
het kon, want ik was vrijwel
iedere avond dronken.

Middlebrook Hall, waar we ons
bier bewaarden op de luchtkoeling
en feestten met de Fransen, de Grieken,
ja zelfs de Duitsers.
Waar Ragnar uit Reykjavik en ik
ons bedronken vanwege die Iraanse
studente, die haar hoofddoek als
minirok droeg.

(En voortdurend naar de Vikingbar
voor een sixpack Milwaukees Best.)

Het is niet meer te geloven dat we
's morgens altijd weer op college waren
en soms nog wat zinnigs zeiden ook.
American dreams en dat voor nop,
met geld toe. Wij jongens tegen Vietnam,
met ‘Johnson moordenaar’ op het raam.

Nu ja, dat was aan de
tuinzijde natuurlijk.

[p. 57]

Jaarwisseling in Saloniki

Guur waait de wind nu over de Nikis,
al blijft het verkeerslawaai onverstoorbaar
en liggen de half gezonken roeiboten
even tijdeloos aan hun boei.
De kiosken bij de Witte Toren zijn gesloten
de agent bij het Amerikaanse consulaat
waakt ineengedoken in zijn
weerloos houten hok.
In het verglijdend licht van
een wegvarend schip wankelt
in bruine en zwarte lappen
een grootmoe voorbij.
In haar hand een paar drachmen:
verderop spelen zigeuners gelaten
het nieuwe jaar tegemoet.