Maatstaf. Jaargang 38

[p. 41]

Willem Jan van Wijk
Gedichten

Hoorn najaar

Klamme zeesagen
woelen rusteloos
tussen het groene basalt.

Langs oude binten
het breekbaar fluiten
van een glasharmonika.

Deinende masten
in de Noorderhaven
dreigen met ruw weer.

Winter gezichten

Deze winter
ging ik stiller langs het water
en dacht bij een schot pas later
aan een goudfazant.

Kwam het door J.
die in haar mantelzak
een bits visitekaartje stak
met ‘Mevrouw ontvangt niet meer’

of was het H.
op wiens lijk men brieven vond
die hij aan zichzelf verzond
om leegte stem te geven?

[p. 42]

Koop

Soms is hij weer terug
de doodgewaande hinkepoot
die na de kerst het land afstroopt
op zoek naar beestevellen.

Een rijk heeft hij gesticht,
in stof en spinrag. Vliesdun winterlicht richtte
poorten voor hem op. Onafgebroken tastten zijn ogen
naar het bint waar vachten hingen, potsierlijk
opgestopt met stro, de zachte kant naar binnen,
het weke vel naar buiten.

Ik hoor hem bezig in mijn hoofd
hij stommelt zolders over
vloekt, scheldt en krast de deun
van bieden en van loven.

Handkarren kwamen voorbij.
Vanonder het zeildoek sprongen stemmen, scherp als
messen die schampen langs steen. Ze sneden door
de ochtend, klommen tegen gevels en vielen breed
terug in de straat.

Tevreden fietst hij verder
aan het stuur de weeë koop:
vijf stuks, vier glazen brandewijn.
In de gele lucht zit dooi.

[p. 43]

Ruwenberg

Hij keerde langs zijn pen
beschreef de lanen als een kerk:
het middenschip, twee beuken -
een rozenperk dat net als toen
o mater dolorosa kleurde

dacht even aan de engelen
op beide zuilen van de poort:
de één die schild en zwaard
de ander die een lelie bood -
want buiten was al binnen.

Gang

De schietbaan die men slechts betreedt
met een map als vrijgeleide,
de mond vol losse flodders
wanneer het kogels moeten zijn.

De steeg met dagdieven, beurzensnijde:
en deuren die geluidloos opengaan -
handen in een nauw portaal
die naar borsten, billen tasten.

Soms een schermzaal
waar men de krijg beproeft
die gaat gekleed in kanten kragen:
gracieus de prik, elegant de vloek.

Meest een bedding
tussen sleur en slenter, de daden
niet veel hoger dan een plint -
dwergen die de wolken willen raken.