Maatstaf. Jaargang 38

[p. 7]

Jean Luc Lambreghts
Buitenlucht

's Zondags schat de boer zijn kansen
en stelt: ‘Men metselt me in.’
Hij laat de blik zijdelings
over zijn weiland glijden
tot waar een aluminium keukenraam
schetterend de stoot opvangt.

De koe wil niet meer schurken.
Ze heeft log de kop omgedraaid
en ziet hoe een beesterug
een wereld torst die helemaal van gras is en
afgebiesd met sierstruiken
en gevels achter draad.

Gedrieën vermoeden we ginds
een blinkend aanrecht.

Ingelijste ademruimte,
het heet nog steeds ruraal.
Een sloom kauwende sfinx die geen vraag
onbeantwoord laat.
De zeven armen van de maandagse droogparasol.
Een klimplant die een weipaal tracht te wurgen.
Alle tijd. De wind wappert.

[p. 8]

III

 

‘Het houdt niet op,’ zegt de man,

 

‘en toch kom ik tot rust.

 

Vanuit bolstaande huiken

 

hoed ik mijn vee.

 

Al eeuwen sedentair,

 

als een dichter,

 

als God op zijn kruk.’

 

 

 

Hij weet hoe ik zwerf, hoe zwaar de wegen,

 

hoe licht zijn deel in het hele feest.

 

 

 

We naderen de hoeve: geen dak van stro,

 

geen waterput. Een nerveuze kip.

 

Hij lacht me toe:

 

‘Het is laat in het jaar,

 

het schemert vroeg,

 

kies zelf maar.’

 

Ik denk aan jou - je wacht

 

en ik weet niet waar.

Blijven mag, de boer heeft vrij,
de kaart biedt groot vertoon
(een travestie die op de adem slaat).
Hij gebaart: ‘Ik schraap de keel
voor het komende gesprek.’

Wie dient zich aan?
Een vent die zegt:
‘Geen dag gaat werkeloos voorbij.’

Een spuuglelijk lied komt tot ons
nadat de hengstensnijder de stal
betreden heeft. Er volgt een kreet
die jou betreft. De kamer drukt ons
tegen de tafel, waarboven een peertje

[p. 9]

 

een dof schijnsel werpt. Uitdeinende kegel,

 

krachteloos neerwaarts.

 

‘Een ouder jaargetij!’ roept de landman,

 

en: ‘Stilte, kom erbij!’

Een listige gast.
Niemand verschijnt
of strompelt de deur uit.
Ik wel.
Een hoofd vol kwalijk ferment
voert me over de drempel,
langs platanen die
topzwaar en zwart de hemel dragen.
Snaren zijn schaars, ze breken
als droge takken.
Luwte weegt op het land.
Geen sprake van vlucht,
geen sprake. Op wandel.
De maan schuift traagjes mee.

Ik bedenk een pand langs het kanaal.
Sluis aan sluis opengesperd,
de verwachting van binnenvaart op drift.
Bedolven raad rijst tot tegen het schedeldak:
‘Je mag 's avonds je stappen naar de slaapstad richten.
Meetje passen lang, ga statig als een beeld.
Zo beent de tijd je bij.’

De vadems zijn geteld. Ken je het land
waar leugens toonbaar zijn,
waar de vadem nog geldt?
- handzame spanwijdte,
wijnrode kerfjes ijken de arm.
Opalen glinstering, een drijvend oog. Niet diep,

[p. 10]

 

daar waar stok en dobber breken, waar

 

de dronkaard een laatste maal naar zuurstof hapt

 

na van de schuine boord

 

te zijn afgegleden.

 

De sleutelbos ligt klef in de vuist.

 

Mijn flat kijkt uit over het water.

De troost van een verzonnen onthaal:
ik zeg niet dat je er niet bent,
maar dat op het van kalk vergeven aanrecht
het vaatwerk opgestapeld staat.
Dat scheelt.
Zo praat ik mijn vrede bijeen, zo voed ik
mijn duizenden longen.
Diep thuis en onder ons.

Buiten vriest het de doden uit de grond.
Ik draai me genoeglijk op de buik en
slaap dwars doorheen de dag.
Begrijp me goed: dwars er doorheen.