Maatstaf. Jaargang 38

Wouter Donath Tieges
Jeans Angels

Onder engelen stelde ik me
bazuinige vrouwen voor maar had dan ook éénmaal
etherisch woorden met onvergelijkelijk roze
in de buikvliesholte mijn je-weet-wel-toren.
Was zij het die mij kijken leerde,
de kunst was ik ook zonder ommezien kwijt.
Zandleeuwen aanbaden de stilte tussen
de snaren van mijn lier; bijstand kwam uit de boeken
want ik zal een laatbloeier worden en betweter zijn
waar het gaat om engelenwerk.
Word mens! lispelde ze rillend. Van huid van poriën
geen spoor. De baas met zijn borsthaar bleef zitten.

[p. 73]

 

Wouter toch! Ik breide mijn vingers en

 

incasseerde lijfstraf voor zweet op glanspapier.

 

De engel ze danste marathon op gemorste gel

 

in het je-weet-wel-stadje onder koel azuur.

 

Ik sloeg hebberig mijn armen om de schaduwberg,

 

het beeld werd bij toverslag vervolmaakt: Fra Angelico!

 

las ik als altijd stomverbaasd; geen naam hield zo stand.

 

In de kleurloze rots wilde niets wortel schieten.

 

Spontaan viel ik op de tint van de tulpen

 

en inderdaad ze groeiden door in mijn grijze vaas.

 

Gedenk de ander! Bij het graf van de een, maar niet op de

 

kampbegraafplaats, vorig of volgend onvergetelijk voorjaar.

 

 

 

Maar mannen hebben ook zo

 

hun lenteseizoen, al zweren wij bij voorkeur bij het

 

zekere jaar en investeren, het kruis vattend,

 

in de duurste naam, het perfecte gehucht op de kaart.

 

Rolverdeling stelt zich garant voor gearceerd geluk

 

en tussen twee snelwegen dorpsrust.

 

Peritonitis! Nefritis! Geadoreerd bij ontstentenis,

 

en knoopten voor niets een voorraad zakdoeken voor de

 

woestijnreis. In plaats van IJsland ontdekken een Eend;

 

en hadden ternauwernood glimlach over want door ons landschap

 

draafde het vale paard. Niemand werd vooralsnog geraakt.

 

 

 

Prille dagen hebben meer in petto

 

dan de pentekening van dwergstokken, glasgroen in de berm

 

en getrimde lavendel die, of omgekeerd, kleur mist en

 

vooral geur. Een foto vereeuwigt de pauselijke enclave

 

die vermaard blijkt, als altijd ongeweten.

 

Heet het in de boeken niet hoe zuidelijker hoe beter

 

de vlucht: Urbi et orbi, hemel en aard? Niet zeuren!

 

Tot beloning nog drie cheques soldaat gemaakt op de laatste dag.

 

Het leger oefent hors de saison.

 

Het onweer dat ons dagelijks overvalt is vrijwel

 

volmaakt. Deze gekke lente van dit eigenzinnig jaar.

[p. 74]

 

Onvoorspeld honderdvijftig kilo-

 

meter file, dat herrijzenis samenviel met

 

de herdenking der doden en Hemelvaart was gekkenwerk,

 

o Heer: wanneer je tapdanst in glas, van leeftijd rept.

 

Wat zei ik? Leerde mij Pinkster en Pasen zien?

 

Ik hield me van den domme, speelde met zin maar ook

 

ertegenin kaart met alle jokers bovenop. Feestdos.

 

Striptease. Kocht geen nieuwe bril waarmee ik

 

ook van de engelenbak het schelmenstuk der ontreddering

 

had kunnen gadeslaan. De naderende jaren.

 

O pias, hansworst! Koninginnedag werd spontaan

 

gewoon een dagje naar voren verschoven:

 

 

 

dochter en vader praatten volwassen

 

op de steiger van het Scheepvaartmuseum over tijd, leven,

 

vakantie. Ik kreeg het heen en weer. Vlucht terug.

 

De schaduwbeelden zijn geknipt. Koeien verdrinken

 

in een blauwroze rivier, de trein rijdt onverstoorbaar waarts.

 

Kerktorens neigen, windstil als het is, de andere kant op

 

en de auto's sluipen de schemering in om teder

 

het paars op te lichten; groen wordt zwart en ik

 

verzamel kleuren, verdonkeremaan het afscheid

 

met een kus in de lucht. Van mij mag de tram

 

één halte te ver. Achterom nader ik mijn huis.

 

Het leven wordt literatuur: lege straat, er is niemand thuis.