Maatstaf. Jaargang 38

[p. 77]

Jacques Lameriks
Onbevlekt

De dame in die rode mantel
die daar met dat hondje wandelt,
liep ik van de zomer eens haast ondersteboven
op een hoek. Ze droeg een omgezoomd kort
broekje. Zelf had ik net een mandje
eieren gekocht. Ach. De herfst ligt buiten
overhoop gewaaid. Nu is ze weg.

Mosselschelpenbroekje. Zuiderkruis.
Mijn kamer ligt bezaaid met tango's
die ik sedertdien gespeeld heb uit mijn fluit,
zo'n liederen van bijna losgebotste eieren,
van bijna reine tanga-slips vol struif.