Maatstaf. Jaargang 38

[p. 58]

Rob Schouten
Gedichten

Conversatie

Misschien is leven iets te ontoereikend...

er valt onder vier ogen stilte in,
een poel. Gepruts met laatste sigaretten.
De ziel zweert en verlangt een keizersnede
nog voor de slaap verongelijkt uitbreekt.

Wat kun je in een oorschelp en een ooghoek nog?
Achter de schermen ligt rauw wil op tafel, langzaam
geschoten in gezelschapsspel
van bij elkaar gespaarde achtergrond.

Het móét van zich versprekende muziek;
al het voorspelbare spuwt zichzelf uit.
Men wenst een achterlijk geboortedorp,
wanhoopt aan de ware gebeurtenissen

en salueert in uniform.

[p. 59]

Bewonderaars

Je zou het 's avonds wel eens willen zien,
wat het millennium dit keer weer bracht.
Niet een grijs en geduldig hoofd
voor het begrip der oude meesters of
een stem waaronder men Australië ontdekt,

maar zoals men op stoelen zat en dat
een Renaissance-dag het miezerde,
iemand wat riep, een spreeuw een pruik oppikte,
of wat er allemaal niet waar van was,
dan Dante en Vergilius voetje
voor voetje schuifelend tussen de schedels,
hoe Goethe nauwelijks zichzelf kon zijn.

Er bij, en niets bijzonders opgemerkt.
Ja mensen, nergens wonderbaar geboren.
Zo ook jijzelf, met minimale aandacht
naar wat te wachten staat, het avondeten,
dat zij de benen spreidt en zich verslaapt.
De tijd verslapt, wij zijn bewonderaars.

[p. 60]

Natuurkunde

Vast lichaam dat uit losse windsels
domweg weet op te staan en weg te wandelen,
de hartstocht uit, naar tandpasta en dag.

Een lijstje voor de supermarkt
en tussen wegen en afwachtend zwijgen
van Newton niet opeens ten hemel varen,
het leven onbewijsbaar uit.

Mijn specialisme dat soms tegenspartelt
en dan weer afrekent met vaste hand,
beproefd in allemaal laboratoria
maar nooit definitief verklaard.

Ik zit er aan en vraag er niet meer naar.