Maatstaf. Jaargang 38

[p. 22]

Ad Hodinius
Gedichten

Oktober

Schuilgelegen hotels, badplaatsen
buiten het seizoen,

golven lokken vergeefs, breken
tenslotte op een ingeslapen kust.

Zo volstrekt aanwezig was oktober
nooit eerder, tussen ons,

geen mens, enkel sporen, terugkerende
namen in een gastenboek.

Jouw verblijf betekende strandweer
en later, terwijl de dag minzaam

over jouw schouders streek, oesters
en zeeschuim tussen de lakens.

[p. 23]

Makelaar in ivoren torens

Dit staat als een huis, zei je
bij alles wat ik jou voorlegde,
alsof jij, stille vennoot,
kijk op huizen had.

Ik schudde mijn hoofd en wist
een ding zeker, dat tot dan toe
alles, ook ons eigen leven,
onbewoonbaar was gebleken.

En dat geen van ons, hoe lang
wij ook zouden leven, thuis
zou raken in onroerend goed,
aflossingen of hypotheken.

[p. 24]

Poëtica

Geen nood, er blijft nog zoveel
om bij stil te staan.

Dagelijkse feiten die in geen
mensenleven zijn te doorgronden.

De onaangetaste lever van
Malcolm Lowry bijvoorbeeld,

die - strikt medisch gezien -
zonder complicaties getransplanteerd

had kunnen worden in ieder
ander willekeurig mens.

[p. 25]

Uitzicht

Gedachten vallen uiteen
als pijnstillers
in een bodempje water.

Bijsluiters worden allang niet meer
gelezen, een vaste hand, heldere ogen
behoren voorgoed tot het verleden.

Voor wie van geluk mag spreken
verkleint de wereld zich tot een binnenplaats,
enkele uren zon, een open raam op het zuiden.

Ondertussen: herinneringen aan
de laatste reis naar de bodem
van een fles.