Maatstaf. Jaargang 38

[p. 23]

Esther Jansma
Gedichten

Tucson, Arizona

Het is avond, de laatste bergen branden,
de stad valt in stukken uiteen tot een
schaakbord, ruimte, goud en rood nu
wordt op mijn netvlies gekruisigd:
vier keer branden de bergen.
Langs rechte lege wegen val ik
tot ik word opgevangen door de nacht
omhoog gegooid: hoor dan, het leeft, de lucht
beweegt van stemmen, koelte, krekels.

De courtyard in over het gras, die
bruine stoppels op een harde dode wang
beschenen door het licht uit televisies.
Ik ben niet bang en niet alleen
ook nu niet, hier, geen korrel mens
op een door zeeën aarde ingesloten
plek: gevlekt tapijt onder een schemerlamp.

[p. 24]

Vorstelijk vermaak

In de schemer van mijn rok
zit het prinsesje in haar toren,
speelt met dromen, laat ze
lopen als speelgoedbeesten.

Ook op hun rug doen ze het
goed, denkt ze, dan zijn het
kleine vrouwtjes met tik-tak
spartelende pootjes - zo grappig
precies, die handen van mij
denkt ze: ik wind ze op.

Pandorra

Ik druk kristallen
schaakborden van goud
vergulde bogen en boeketten
uit mijn kop - ik speel
geboorte na; ik wil dat licht
niet in het licht begint maar
eerder, draai mijn vingers rond
pers woedend zon en meer zon
in je ogen.

Sterven moet je helst moment
een euforie van waanzin zijn:
val van een glazen acrobaat,
zonpijn.

[p. 25]

Mooi bloot

In een aureool van tonen
leunt de schrijver uit zijn raam -
zo lukt het beter, zegt hij:
wanneer het aan je trekt vanbinnen,
wat je nog niet schreef moet
ongeduldig zijn en op de grens
van pijn: deze muziek

en warm moet je het hebben
hier, dit boek, hartvormig continent
zo heb ik ze gekend, zo zwart
glad als ronde stenen
of korrel voor korrel
uit woestijnzand opgebouwd -

zijn vinger haakt een tepel na,
glijdt weg
naar Place Pigalle naar Afrika.