Maatstaf. Jaargang 38

[p. 12]

Paul Gellings
Gedichten

Narcissen

Deze bloemen heb ik lief, want ze zijn
te vroeg geboren, wiegen sierlijk,
en glinsterend in storm en regen

zoekt elk voor zich het grasveld af wanneer
ik uit de ramen kijk. Ik zie ze onder
grijze luchten - dichte toekomst met

varkenshaar dik opgebracht, ziekte woedt en
hagel slaat, het wordt avond, nacht, maar zij
zijn sterker, sterven in hun eigen tijd.

Zelfs in sneeuw zichzelf trouw, witte kelken,
harten geel - evenbeeld van zon die ze
nu toelacht, zich dan afwendt,

afwezig of vol trots. Ik hoef niet meer
naar buiten om te zien: voor altijd staan
ze in de spiegel van dit vensterglas.

[p. 13]

Betovering

Er zit een zwarte kat voor het raam
en kijkt in mijn huis.
's Nachts schrik ik wakker
van de roep in mijn droom.

Ze kijkt me strak aan. Mijn vingers
betasten het glas. Als ze kon lachen
lachte ze vertederd om mijn hulpeloosheid,
nu knikt ze en sluit bedachtzaam haar ogen.

Zal ik naar buiten gaan om haar
voorzichtig te strelen? Of blijf ik binnen
met vragen gemener dan nagels? Ik val
weer in slaap: zwart wordt châtain

en onder mijn kus verschijnt aarzelend
een glimlach, verandert zij
in een vrouw.

[p. 14]

Angoulême

Decor waar ik niet was, gevels nooit
een buurt, schilferende luiken, land
van doorreis, hier kan niemand wonen
in dit sleetse fresco -

huizen golvend over heuvels
naar een stad die ligt te vonken
in de zon, ik was er niet dan in
gemengd gevoel, om binnen en een weg
door vlaktes, bergen: antiek
maar ongeschreven boek.

Zo verloopt een reis, verblijf alleen
in dromen van een horizon waar je
niet bent en nooit zal komen. Dit toch

hier ergens genoteerd, raam geopend
op vergeeld augustus.