Maatstaf. Jaargang 38

[p. 10]

Jean Pierre Rawie
Gedichten

Uitzicht

Hoe dikwijls ik dit eendere traject
heb afgelegd in de vergane jaren,
steeds voel ik de vervoering in mij varen
wanneer de trein bij avondval vertrekt.

Het land ligt met zijn voren en zijn aren
windstil tot aan de einder uitgestrekt;
- ik wilde dat ik alles zo perfect,
zo roerloos tot het einde kon bewaren.

Maar niets van wat met goddelijk geduld
op het bestaan bevochten werd hield stand
in alle jaren die mij zijn ontvlogen.

En dit? Nog even, dan wordt ook dit land,
als alles wat volmaakt was in mijn ogen,
in nevel en in duisternis gehuld.

[p. 11]

Herdenken

Ik weet niet wat ik nog verwachten mag
na zoveel dat bij voorbaat was verloren:
misschien is mij het meeste reeds beschoren
van wat er in de schoot der goden lag.

Toch, elke nacht, en elke nieuwe dag
wanneer ik uit de schijndood word herboren,
hoop ik het ongehoorde nog te horen,
te zien wat ik nog niet tevoren zag.

Maar zoveel dagen doofden in de nacht
en zoveel leven stolde tot verleden,
dat ik misschien alleen het uur afwacht

waarin ik al wat wij elkaar misdeden
en alles waar vergeefs om werd geleden
in diepste zin volledig heb herdacht.