Maatstaf. Jaargang 36

[p. 69]

Anton Ent
Gedichten

De witte meidoorns sneeuwden op de wallen

De witte meidoorns sneeuwden op de wallen,
de lichte IJssel vond de lucht te zwaar.
Uitbundig noemde je de namen die ik vroeg
en lachte, toen de hagel keihard sloeg
op onze hartstocht voor de duizendtallen.
Er vloeiden vlekken door ons schilderij.
Toen zonlicht snikte in de ijskristallen,
streelde ik jou niet maar jij mij.

We dwaalden samen door het huis Sonate

We dwaalden samen door het huis Sonate,
drongen moedig door in het verleden,
vigilant dat we gebroken spiegels meden,
riepen de blauwe vissen van de schemering
toen we in een zee van splinters zaten.

Verborg me in een kamer waar die nacht
ajour en zijde innig ruisten. Hoog joeg
het vuur toen nachtegalen ons lied kruisten.

Vernietigen, bevestigen. Scheld haar verrot

Vernietigen, bevestigen. Scheld haar verrot,
prijs haar de hemel in. Keer haar de rug
toe en verdwijn. De roos blijft onbekend
dat aan een hoger tak een tweede bloeit,
roder met geler hart. Een dichtgeschroeid
geweten lijdt maar even pijn. Laat die slang
een ander zoeken om vitaal te strelen,
diep zijn bestaan te wonden, hoog te helen.

[p. 70]

Roerend klinkt boven mij: ik heb je lief

Roerend klinkt boven mij: ik heb je lief
maar laat je los. Zo slaat oprechtheid neer
en schaamtelozer schiet ze weg. Mij rest
wanhopig schelden: ze geeft zich af met Jan
en alleman en stoot mij in een lege ring.
Zo dringend geurt bedorven roos dat ik
mijn dood opsnuif, gespeeld wordt er niet meer.
Ze verdraagt zelfs niet dat ik haar inhaleer.

Toegegeven: ik heb te hoog geprezen

Toegegeven: ik heb te hoog geprezen
en ben door zilver op het smalle hoofd
van zelfbeheersing en verstand beroofd.
Een kroon kan nooit meer mooier wezen
dan ik gehouwen heb. Je was een warm paleis
maar kille woede heeft me aangetast.
Ongepast klinkt op zichzelf al ongepast.
Nooit meer hak ik vogels in Parijs.

Het blauwe bange kind nam ik op schoot

Het blauwe bange kind nam ik op schoot.
Ze trok zich los naar jouw verlegenheid.
Aandoenlijk lag ze languit op de grond.
Was ik het lege kind en jij mij,
om ging ik, lei mijn hoofd op schoot,
huilde omdat nooit meer iemand zei: wees
behoedzaam met die blauwe vrucht van mij.
Staan snauw je, volwassenheid, zelfstandigheid.

[p. 71]

Een kind raakt aan, geen moeder noemt dat

Een kind raakt aan, geen moeder noemt dat
ongepast. Intimiteit negeert de tijd.
Geschokt ben ik vergeten hoe je voelt.
Tast mij maar af al ben je vreemd. Maanden
heb je stil mijn geest bewoond, in nachten
zilvertakken door het wad getoond.
Wandel in mij rond en pas nauwkeurig af
hoeveel passen er liggen tot ons graf.

Kunstwerk

Een ijzeren pin sloeg ik de hemel in
hoger, hoger, nog hoger, tot een begin
van pijn te horen was

Ik mepte door, harder, intens genoot
ik van het goddelijk gegil en spoot
bij het breken van zijn wil

Ergernis

De wandelaar wordt vastgelegd
in witte wegen die hij ging
De woorden die hij heeft gezegd
boeiden mij. Totdat hij hing