Maatstaf. Jaargang 36

[p. 8]

Esther Jansma
Gedichten

In februari

Het is niet koud, het regent niet. Ik groei;
opeens kan ik ver kijken. De lucht en de huizen
hebben kleuren aangedaan van parelmoer.

Een tram glijdt langs; stil spoor van licht.
Ik adem diep, ik drijf meer dan ik fiets
over de Blauwe Brug (de sluizen roze in de verte).
Niets ontbreekt.

Lampen gaan aan
maar zwak, alsof ze bijna niet bestaan.

In de achtertuin

Ik leerde al vroeg te verdwijnen;
urenlang keerde ik tegels in de tuin
en was ik klein - een zwart insect
in een stad van ontkiemende zaden.

Geschilferd glas dat ouder was
dan ik, kon een gekleurd gordijn
tussen mijn ogen en de wereld zijn -
hoe het bijna was (groen licht, blauw gras),
dát wilde ik onthouden.

Maar voor orekruipers was ik bang;
die scholen in rozen en achter behang,
en wisten de weg in mij.

[p. 9]

Wie schrijft, overdrijft

Ik schrijf; ik houd mezelf ziek, omdat
ik verslaafd ben geraakt aan genezen
en publiek. Ik ben de kok die sierlijk
eigen vlees tot poëzie versnijdt,
een apparaat zonder persoonlijkheid,
het woord dat knelt om het voorhoofd
van geliefden. Zwart op wit zoek ik gelijk.
Ik lieg, dat het gedrukt staat.