Maatstaf. Jaargang 36

[p. 58]

Petra Kottman
Avond

1. Snelweg

Dit is het mooiste licht: wanneer het licht verdwijnt,
wanneer de kale dingen diepe kleuren dragen.
Ik wil het liefst mijn vader nu om kleurkrijt vragen,
maar zie hoogspanningskabels scherp en zwart gelijnd

van mast tot mast vergaan. De lucht is donkergrijs
als mama's tin achter de fijngekante kragen
van duizend bomen die ik niet kan zien. De vage
zachte geur van natte aarde vult de wagen. Reis.

2. Opname

Vervlogen is de geur van Sunlight afwassop
niet in mijn hoofd: ik zie nog steeds mijn oma staan,
de klopper in haar hand. Ze laat het raam beslaan
en praat. Haar longen piepen en de klopper klopt

terwijl ze praat - ik zet snel een leeg bandje op
maar - verder geen geluid, ik kan haar niet verstaan.
De oude woorden zijn als stoomwolk opgegaan
tot waar elk water komt. De grond. Ik druk op stop.

[p. 59]

3. Kant noch wal

Metalen lint dat strak staat op het landschap.
Gespannen staal dat in de volle zee
mijn vissen streelt. Tot op de graat geen
hete druppel bloeds maar kil kil kieuwsap.

Ik gil. Bezweet sla ik de dekens af.
Hier kraait geen haan. Geen water om me heen
dat ruisen kan. Gerust; ik ben alleen
en lig te pruilen in mijn witte graf.

4. Refrein

De waarheid en het licht zijn nauw verbonden.
Je doet een lamp aan en de stroom valt uit.
De ware weerstand is maar net begonnen,

een hoog voltage dat op stoppen stuit.
Er zijn alleen ionen in verborgen bronnen;
ze rusten daar totdat het aardlek sluit.