Maatstaf. Jaargang 36

[p. 28]

Hans van Weely
Gedichten

Grote mensen

aan Betsie

Ze trapten om wat ik bewaren wilde:
luchtkastelen en de schemer die nog niet wanhopig
leunde, me veilig door de late uren droeg.

Ze spraken nooit van hoe het duister invalt
en hoe dat bij de dieren gaat, dat ieder sterft
en weerloos maar genadig wordt.

En niemand die me zei dat sterven
vraagt om stevige conditie, de vlucht omhoog
naar vensterbank en hoe je daarna vallen moet:

een salto voor de nieuwe vlinders -

Maar niets spreekt vrij de nacht, het koude
licht waar al haar pijn blijft spoken.

[p. 29]

Witje

Ze liep de smalle paden van de overmoed
tot aan het einde van de reis. En als ik hopen
mag dan danst haar huid op hoger aarde ongeschonden
op de maat. De vlekken in haar hals doen lachend
omzien zonder wrok -

Het is niet waar, ik luister niet.
Want overleven was remmen bij de tijd en niets
dat blijft van haar, kortzichtig dier,
dan pijn nadat de wielen slaan;
een bumper op ooghoogte.

Moortje

Hij die niemand deed verliezen
blaast naar ons: zijn afscheid ligt
gevouwen in venijn.

Alles is betaald. Hij mag
de wegen kiezen naar het licht.

En genadig komt hij los
van de mensen, gaat zelf de verte in
tot aarde niet langer een houvast -

Hobbeltje

Hij liet z'n tanden zien
alsof ie nog wat zeggen wilde, voor 't eerst
iets zeggen wilde, een laatste groet bijv.

Toen bloedde uit 'em het wonder
der dieren, en er kwam een verlangen

naar de smaak van pas gedolven aarde,
de nestgeur van een kuil.

[p. 30]

Anoniem

De ogen dicht en terug
van weggeweest, haar paringsdans
voltooid, maar nauwelijks

herkenning: een lijf
dat wijdbeens met gezwollen buik
voor knuffelbeest op meer dan
ware grootte speelt -

het kroelen is gedaan, en ogen
dicht, verstreken diafragma.

Snuffie

Alsof de dood niet zwaar valt
bouwt ze haar leger tegen de schemer,
daalt gehoorzaam door de pijn.

En zij ging rusten
in mijn handen, wachtend op de uitslag
van de witte naalden -

Maar god wat nietig, geen geronk meer
in het mechaniek, geen draadloze
met moeder.

Tinus

Toen hij dan toch gevallen was,
geen grond onder de voeten en bloedig
tot de oren ingepakt, maar met verbeten zicht
op ruimer landschap

en deo dus deo volente op witte sokken
de wolken in, werd de dood een sprong
naar verlossing een droom

van rozenkrans en wuivend kattekruid.