Maatstaf. Jaargang 36

[p. 46]

H.J. de Roy van Zuydewijn
Polyphemische kwatrijnen

Wat vredig leek: een ooi die jongen voedt,
de kaas op rekken, wei in overvloed, -
slaat ons met vrees als wij, het hol verkennend,
een voetafdruk zien lopen van drie voet.

■

Laat die hier huist, in dit van melk en mest
en scherpe dierenlucht doordrenkte nest
een reus zijn, een geen goden vrezend monster
dat ons naar 't leven staat, - zijn kaas smaakt best!

■

Geen graad afwijkend van mijn levensloop
volgt mij zijn vloek en lig ik overhoop
met de angstdroom die me op telkens korter afstand
dwingt oog in oog te staan met de Cycloop.

■

[p. 47]

 

Hem metend met mijn dwerggestalte die

 

zich tot zijn top verhoudt als één tot drie,

 

zie ik zijn blik: een peilloos diep verbazen

 

om wat zijn hoogste punt vindt bij zijn knie.

■

Net opgestaan en uit zijn roes ontwaakt,
stinkend naar drank, het bedstro volgebraakt,
grijpt hij twee man en splijt hun schedels open
als noten die hij voor zijn maaltijd kraakt.

■

Wat kan ik doen dan mij er aan te wennen
in doodsangst om de Eenoog rond te rennen?
Eén hoop rest voor wie bloot staat aan de macht:
je door dit monster niet te laten kennen.

■

Soms, in zijn halfslaap, stoot hij klanken uit
die, hoe ik ook mijn oren daarvoor sluit,
doordringen tot die bodemloze stilten
waar angst mijn allergie is voor geluid.

■

[p. 48]

 

Nog liever dood voor hond en gier gegooid

 

dan op dit monster, in zijn hol verstrooid

 

als luizen die voor bijvoer moeten dienen,

 

te wachten tot je er wordt uitgevlooid.

■

Zwaar ronkend stoot zijn mond een monoloog
van bloed en braaksel uit. De balk omhoog
met iets dat mij doet denken aan verkrachten
druk ik hem door en houd hem in het oog.

■

Roept ook mijn naam de wraak van goden af, -
wie was ik, als de naam die men mij gaf
de Eenoog niet zijn leven lang zou heugen
en niet een dood lang meeging in mijn graf?

■

Wie ooit, als ik nu, zich niet kan beletten
een keel tegen de Eenoog op te zetten, -
pas op: de Uitgeblinde ziet nog kans
je op 't laatst nog met zijn steenklomp te verpletten.