Maatstaf. Jaargang 35

[p. 58]

Eva Gerlach
Vluchtig geheugen

1

Hun raam stond open, het blonk.
De esdoorn woei erin heen en weer en het dak
groeide vast aan de meeuwen. Ik kan
niet gaan waarheen ik wil en wat
ik zien wil zie ik niet. Maar in het zwaaien
van hun gewreven raam bewoog je, even,
je hand, je haren
waarlangs je omkeek, levend,
lachend, kauwend op weg naar je werk in het donker.

[p. 59]

2

Je bent er nog want ik zie je
overal lopen. In water
het duidelijkst, stromend oppervlak en stroom
daaronderdoor, daar beweeg je
naast me, sneller dan ik,
vertekent een boom, een vogel,
verplaatst zoals je altijd deed, glimlachend,
betekenis. Niemand loog
zoals jij, niemand gaf zo
weinig om woorden, niemand
die zo de werkelijkheid liet draaien als een bal
op de top van een nagel. Het glimmen
verschuift, blijf kijken,
onthoud hoe het was, merk op
dat het nooit zo terugkomt, kijk
hoe om de volgende bocht het in je gezicht
springt, brandend als loog
je ogen, kamers vol oud goed, inloopt.

[p. 60]

3

Als zij het huis uitkomen, stap je met afgewend
hoofd achter hen, knoopt hen samen
als de vier punten van een zakdoek, propt
hen in elkaar tot een bal
zwart op hun met veel water schoongesmeten,
mosvrije straatje. Werkt dan, voorzichtig, met spitse,
beduchte vingers hen uit
elkaars binnenste los, laat hen wuiven,
vier lange raggen over de tegels, in licht
opgelost om de hoek.

Wanneer zij weg zijn, rent
hun spoor onder je voeten terug. Je valt
voorover op de stoep,
veegt hun omtrekken van de deur, hun namen
onder de bel vandaan, verstopt
hun stemmen in de vuilnisbak waar eten
gelegd is voor je: adem, haar en huid.