Maatstaf. Jaargang 35

L. van der Sterren
Drie gedichten

De fee

Feeëriek schrijdt hij door het huis, bekijkt
zijn lichaam in een spiegel aan de wand.
Daarna de trap op, naar boven. Hij lijkt
tevreden met zichzelf en zingt pedant

een smerig lied, terwijl zijn gouden ogen
ondeugend schitteren. Een onvermoed
heilig gevoel verdooft verstandsvermogens.
Hij weet niet wat hij doet maar het is goed.

Liggend op de grond, in geladen staat.
Zijn hand betast zijn lijf, hij kirt en beeft
- de lol die je aan toverkracht beleeft.

Verboden doemen op, maar hij verstaat
die taal niet meer. Hij slaat een kruis en ijlt,
terwijl hij verder komt en nectar kwijlt.

[p. 9]

De vreemdeling

Toen op een dag een vreemdeling heel frank en vrij
flaneerde in de kleine stad van mooie mensen,
met haar intriges, spiegels en haar gaanderij,
haar tempels om de duivel Tijd in te verwensen,

keek, druk met mooi-zijn, niemand naar dat wezen om.
(Men liet om het bestaan der stad te doen voortduren,
voor de vergane schoonheid, die vertrekken kon,
soms nieuwe mooie mensen toe binnen de muren.)

Maar plots ontwaarde al dat fraais verstomd de vreemde.
Men zag de kromme benen, de misvormde armen,
't gezicht dat naar een dreigend dodenmasker zweemde.
Demonisch lelijk, toonde hij geen spat erbarmen.

Kermis

Plots leeft het dorp als een navrante pelgrimsplaats:
op het te kleine pleintje binnen de dranghekken
dansen de lichten als de duivel en zijn maats,
terwijl machines met muziek maniën wekken.

Naast krolse kraampjes gaan wanschapenen staag bloot.
Als grote narrenkappen staan er stalen steigers
met schommels, chromen schotels en papyrusvloot.
Daartussen weiden mensen als gekwetste tijgers.

Een eindje van 't behekste dorpje, waar een haag een
vervallen kerkhof onontdekt laat, is het stil
en duister - hier lijkt alles leven te verdagen.

Soms evenwel weerklinkt een jongensachtige gil
van pijn of angst, benevens kreten uit sensatie:
de meiden zien nog spel in oorlogssituaties.