Maatstaf. Jaargang 35

[p. 45]

H.G. Liebentrau
Autres morceaux

i

Met veel geduld heeft u aan dat plateel
geschilderd, om de kroon van het decor.
Het ambacht van vandaag was weergaloos.
Blauw zijn de bloemen van uw vakmanschap.
Ik zal bestaan zolang de blauwe roos
van de vergetelheid op gindse berg
zal wachten op de vinder en zijn blik.

ii

Twee stukken vielen uit uw handen toen
u aan de koper wilde laten zien:
gekramd waren ze niet. Maar slecht gelijmd.
Toen paste het geheel ineens niet meer.
Nu weet u toch dat niets meer kan bestaan
in zulk een vorm als ooit verzonnen is
op een moment van lichte dronkenschap.

[p. 46]

 

iii

 

 

 

Drie dagen later was er veel berouw

 

onder de huurders van de laagbouw. - Stel

 

je voor dat iemand iets ervan begrijpt:

 

wat leesbaar wordt wanneer de slotmaat van

 

het lied is aangehoord? Een raadsel komt

 

zich uiten, met permissie, als je weet:

 

het einde van de reis is oponthoud.

 

 

 

iv

 

 

 

Wanneer dit vaatwerk wordt verbeurdverklaard

 

op last van de bezitter van het spul

 

mag blijken dat voortijdig craquelé

 

niet wezenlijk de trekken heeft bekrast,

 

noch schilfering de waarde heeft bezeerd.

 

In de catalogus, van vreemde hand,

 

is alles weer te zamen in verband.

 

 

 

v

 

 

 

Sommige woorden liggen toegedekt.

 

Sommige woorden draaien zich eens om.

 

Sommige woorden willen niet gewekt.

 

Sommige woorden zien met spijt het licht.

 

Sommige woorden spreken in een beeld

 

waar je geen weet van hebt totdat je merkt

 

wat in het signatuur zich heeft verheeld.

 

 

[p. 47]

 

vi

 

 

 

Hoor ik de schuifel van de goudfazant?

 

Om de positie voor dit elegant

 

zetstuk is een meander uitgelegd.

 

Gemeente Ouder-Amstel, recht of slecht.

 

Zodra de sluwe kronkeling verraadt

 

hoe deze episode verdergaat

 

zal ik u schilderen wat overblijft.

 

 

 

vii

 

 

 

Geweren afgeschoten in het groen.

 

Geklapwiek dat de rand niet meer bereikt.

 

Kerktoren in de verte, maar het loof

 

komt dreigend in zijn dichtheid op mij toe.

 

Ergo de tegenspoed van het bestaan.

 

Geen woord is nog in staat tot overmacht.

 

Of anders lethe, ingebrand met zorg.

 

 

 

Voor een verzamelaar van porcelein.

 

 

 

12-14/6/1986