Maatstaf. Jaargang 35

[p. 61]

Nasr Mohammed
Het kan vriezen of dooien

Meteen na de jaarwisseling gaat oud en jong de ijzers onderbinden en volop genieten van ijspret. Met sneeuw en ijs komen overal prachtige paardesleeën te voorschijn, er wordt ge-ijshockeyd op straat en geforceerd gelanglauft in de buurt van bossen.

Leeuwarden maakt zich druk en wordt overspoeld met aanvragers voor inschrijving. Het aantal deelnemers wordt geschat op achttienduizend, van wie tweeduizend zwartrijders.

Iedere Nederlander hoopt dat geen ijsbreker de kanalen door kan dringen, zodat de droom niet in lucht vervliegt.

Iedereen maakt zich druk over de elfstedentocht behalve Evert van Benthem, die met een geblesseerde knie in Sint-Jansklooster ligt te revalideren. Verder is alles op gang; Friese rondborstige schonen doen hun best om dit feest te promoten, in dit land van handel, waar alles naar de markt wordt gesleept. De schaatsers denken niet alleen aan de elfstedentocht als stuk cultuur maar dringen ook nog overal door om hun sponsors niet in de steek te laten.

De politie breekt in huizen in vanwege de wateroverlast; men gunt de loodgieters hun jaar niet. Iedere Nederlander denkt en houdt rekening met alles, maar niemand ligt wakker over de plek waar de zigeunerfamilie uit Nieuwegein naar toe gaat en wat van haar terechtkomt.

Deze ijsperiode was meer een pret voor ijssurfers, want de elfstedentocht kon niet doorgaan vanwege vijf kilometer slecht ijs en dan is de vijftiende elfstedentocht van de baan, maar nog steeds is de hoop gevestigd op een tweede vorstperiode!

De kranten halen bij de Nederlanders herinneringen op aan de hongerwinter, waarin de mensen zowel geen voedsel als geen warmte hebben genoten. Geen voedsel vanwege de bezetter en geen warmte vanwege het gebrek aan brandstof. Maar nu is er gebrek aan voedsel door bevriezing en geen warmte door het niet kunnen betalen van de stookkosten.

Zowel de televisie als de kranten waarschuwen de mensen om er niet uit te gaan als het niet strikt nodig is. Ik vraag me bij mezelf af wat het verschil is tussen binnen en buiten. Het enige wat binnen nog ontbreekt is de noordoostenwind.

Het Leger des Heils maakt een koffie- en soeptocht door de stad, vanwege de vorst blijven treinen steken midden in de weilanden, de kranten staan bol van berichten over een geïsoleerd eiland, en niet te vergeten over een dreigende ramp in Frankrijk door bevroren koelwater in een kerncentrale. Er wordt voortdurend gewaarschuwd om niet in de auto te blijven zitten bij pech onderweg, want de kans om in de auto te bevriezen is groot, zielige taferelen van mensen naast gaspitten of zwervershuisvesting in kartonnen dozen. De televisie geeft daarentegen een scala van vakantieberichten over aangename oorden, over verbrande vakantiebezoekers, zodat de mensen kunnen dromen. Zowel het journaal als de kranten geven onbelangrijk nieuws met betrekking tot hitte in een ver land, bij voorkeur over mensen die door de hitte zijn omgekomen (vier kinderen in een afgesloten auto in Rio de Janeiro). Een Noorse expeditie, op weg naar de zuidpool, kan alleen nog 's nachts reizen omdat het onderweg te heet is voor de Husky-honden met hun dikke vacht die de sleeën trekken.

Mensen wordt voortdurend geadviseerd veel kleren aan te trekken, zodat ze zich nog nauwelijks kunnen bewegen; het verschilt maar weinig van astronauten, je wordt zo immobiel, dat je praktisch onmogelijk nog je maaltijd kunt nuttigen. Alles, ook oude dekens, wordt uit de kast

[p. 62]

gehaald om de mensen te verwarmen. Daar blijft het echter niet bij, want de kastjes onder de gootsteen in de keuken moeten ook warm gehouden worden. Maar gelukkig worden de kranten nog altijd volgeschreven.

Zelfs het buitenland heeft last van de Hollandse winter. Zelfs de Engelse Big Ben schijnt verlamd van schrik door het Nederlandse weer. Alleen de Nederlandse regering heeft de Koude om te ontdooien.

Pas nu denken ze aan de bejaarden. Maar als de ellende nog langer duurt en de regering niet verder ontdooit, dan wordt de Nederlandse bevolking snel bejaard.

Dit was een column van een buitenlander, die net uit eigen werk voorlas voor de radio. Ik doe gauw de radio uit omdat ik zulke dingen niet kan verdragen. Hij moet zich samen, waar haalt hij het lef vandaan, in zijn eigen land heeft hij niets maar dan ook niets te vertellen. Hier hebben ze werk en als ze dat niet hebben hebben ze een uitkering die ze in eigen land niet kennen; ze hebben hun huisvesting met alles erop en eraan, terwijl ze in de dorpjes, waar ze vandaan komen, niet eens elektriciteit hebben, maar hier maken ze gebruik van de welvaart van de Nederlanders, de video, de grill en genieten van de programma's op de kleurentelevisie via de kabel...

Hoe durven ze zulke taal uit te slaan tegen hun gastheren, die alles voor hen over hebben! Ze zijn en blijven ondankbaar. Hier hebben ze leren eten met een vork en een mes en hebben ook tafelmanieren opgedaan, want in hun eigen land eten ze met de hele familie van één schaal en dan nog met blote handen. Ik moet er niet aan denken! Ik word niet lekker als ik er maar aan denk, dus als ik het nou ook nog mee moet maken...!

Wie zou mij tegenspreken, wanneer ik het over winter 1987 heb. Het zal een beetje ongeloofwaardig klinken, wanneer ik iedereen zal vertellen met een gezicht vol trots wat ik gehoord en gelezen heb: dat een zwerver tegen een andere zwerver zei: ‘Gisteren heb ik gedineerd in het Schillerhotel, met live muziek van Nederlandse prominenten zoals Lee Towers en Harry Slinger en anderen.’ En dat die ander hem daarop vroeg: ‘En vandaag, waar zul je dan naar toe gaan?’, waarop de eerste antwoordt: ‘Misschien vandaag naar het Amstel Hotel!’

Daklozen in Nederland kunnen zich veel permitteren, zelfs wat luxe in hun leven. Dit geeft alleen maar aan, hoe hulpvaardig en gastvrij de Nederlandse samenleving is. Ook voor vogels en andere dieren wordt alles gedaan. Zelfs bejaarden krijgen de nodige aandacht ze uit de kou te helpen. Nederlanders kunnen alles aan, zelfs de winter van 1987.

Ondanks dat in Nederland meer dan een half miljoen buitenlanders wonen, worden nog steeds stromen Tamils met open armen ontvangen. Officieel mogen ze het land niet in. Maar de regering of de staatssecretaris van Justitie helpt een handje mee vanwege haar geloofsovertuiging. Daarom mogen deze vluchtelingen hun eerste verblijf in geïmproviseerde kerken doorbrengen of ze mogen in kleine villa's in de omgeving van Schiphol logeren. Ondertussen doen de Nederlanders hun best om zichzelf wijs te maken dat ze in de wet die ze zelf hebben ontworpen, gaatjes kunnen vinden. Als je in Nederland aankomt word je goed ontvangen en word je alles uitgelegd hoe je tegen de wet in kunt gaan. Als iets je niet bevalt moet je demonstreren. En als dat dan nog niet helpt, steek je alles in de brand, want het is toch niet strafbaar. En dat hebben de Tamils terecht gedaan, toen ze hun pension in brand staken, want als iets je niet bevalt moet je er zelf iets tegen kunnen doen.

Nederlanders sloven zich uit voor de buitenlanders, want ze streven naar een multiculturele en -raciale samenleving; overal moet een percentage van een andere bevolking vertegenwoordigd zijn, zelfs bij de tramconducteurs. Maar de reacties van waardering blijven afwezig van de kant van de buitenlanders. De gemeente Amsterdam stelt dertigduizend gulden beschikbaar voor een cursus fietsen voor Turkse vrouwen. Alleen de lange rokken vormden een obstakel. Als buitenlander hoef je geen diploma te hebben als je een zaak wilt beginnen. Buitenlanders worden in de watten gelegd; je bent niet gedwongen om de Nederlandse taal te leren, want er is altijd een tolk ter beschikking als je naar een of andere officiële instantie moet.

[p. 63]

Nederland is echt het ware beloofde land; er is een overschot aan huizen op de markt en er zijn ook genoeg huizen die leegstaan. Als je dan iets wilt, dan hoef je geen makelaar in te schakelen; dat scheelt je ook weer kosten. De keuze is aan jou om er al dan niet zelf op af te gaan. Wie kan beter kiezen dan jezelf? Je mag ieder leegstaand huis binnengaan, je hoeft ook geen gast en licht te betalen en zelfs de huur is gratis. Als je toch van huur betalen houdt, wordt het recht je ontnomen het hele bedrag te betalen, want je moet van de huursubsidie gebruik maken. Als ik zulke dingen aan mijn vrienden in Marokko vertel wil het hele dorp de volgende dag naar Nederland komen, maar dat wil ik niet. De gastvrijheid van Nederland is niet te beschrijven, want het is een ongelimiteerde gastvrijheid. De regering denkt voortdurend aan mensen die het zogenaamd moeilijk hebben. Die krijgen één keer per jaar een eenmalige uitkering en daar hoeven ze ook niets voor te doen. Kom je dan in de moeilijkheden, omdat je met problemen zit, dan is een advocaat geen luxe in Nederland en bovendien zijn de wetswinkels om de hoek. Voor al die dingen is geld beschikbaar, zelfs voor het invullen van een formulier als je buitenlander bent. Kom je dan nog echt in de problemen dan is proletarisch winkelen geen vreemd gebruik in Nederland. Ook kun je zomaar een willekeurige receptie bezoeken; daar mag je zoveel eten en drinken als je maar wilt. Als je verleid wordt voor een kapitaal te bestellen omdat je overstelpt wordt met allerlei winkels in de vorm van boeken en catalogi die je ongevraagd thuis krijgt en je later niet in staat blijkt de rekening te voldoen, dan hebben de Nederlanders daar ook wat op gevonden, namelijk ‘afboeken’.

De Nederlandse politie is de vriendelijkheid zelve; als je toevallig wat op hebt en je kunt jezelf niet meer redden, dan fungeert de politie als een taxibedrijf of ontvangt je warm op het politiebureau, waar ook nog een bed ter beschikking staat. De volgende dag krijg je op tijd een ontbijt en word je netjes uitgelaten. Stel dat je daar iets op aan te merken hebt, of dat iemand je scheel aankijkt, dan kun je terecht bij een meldpunt of je kunt je bij een actiegroep aansluiten of desnoods zelf een actiegroep oprichten. De financiële verwikkelingen behoe ven geen belemmering te zijn; die worden gauw afgehandeld.

Over een vervoerprobleem hoef je niet lang te piekeren of te aarzelen; je stapt zomaar in een tram of metro en bovendien is zwartrijden in Nederland geen zonde. Als je gepakt wordt hoef je jezelf niet te legitimeren; je kunt het adres van je vijand opgeven, want een identiteitsbewijs behoeft toch niet getoond te worden. Na afloop krijg je zelfs een bewijs, waarmee je gratis de hele stad kunt afreizen en dan nog wel de hele dag.

Als je humeur je niet toestaat te integreren behoef je je geen zorgen te maken over gebedsruimte. Daar zorgt de regering voor want die heeft ook gezorgd voor een tv-omroep die weer aanleert dat God, naast de God van de andere omroepen bestaat.

Het enige waar je voor moet zorgen is dat je gezond bent en dat je kinderen kunt blijven verwekken want daar word je flink voor betaald via de kinderbijslag. Nu is de tijd gekomen om van de gestoofde aardappelen bevrijd te worden.

Iedereen, oud en jong, arm en rijk, geel of groen, heeft de mond vol over de multiraciale samenleving. De samenstelling van de koninklijke familie is een sprekend voorbeeld van het multiraciale ideaal. De meerderheid van de kinderen van de vroegere koningin hebben het voorbeeld van hun moeder gevolgd. Langzamerhand is nu de tijd gekomen, dat de vlag en het Wilhelmus aangepast worden aan de verscheidene rassen onder de bewoners van Nederland. Het enige nadeel dat zich nog voordoet is, dat er nog veel te veel Nederlands wordt gesproken. Nou ja, Nederlands?

Nederlanders zijn niet zo krampachtig, de bevolking gelooft sterk in de ideale samenleving, de multiraciale samenleving. Hare Majesteit heeft dat ook duidelijk uitgesproken in haar troonrede van 1986 in verband met het jaar van de verdraagzaamheid. De bevolking doet haar best bruin en niet blank te blijven. Dank zij de welvaart, de zonnebank thuis of een abonnement op iets dergelijks is dat aardig gelukt. Heel vroeger ging men met zijn spaargeld naar een ver land in het zuiden, maar nu vermengen de Nederlanders zich ter plekke en krijgen ze bruine kinderen. Het zal ook niet

[p. 64]

lang meer duren, of Wassenaar snakt naar een gebedsoproep via de luidspreker van de moskee om vijf uur 's ochtends. De eerste steen voor de moskee is al gelegd, afkomstig van de markt in Beverwijk.

Sommige belasting zoals bijvoorbeeld onroerend goed, behoeft men niet te betalen als men geen huiseigenaar is. Iedere gebruiker kan kwijtschelding vragen.

Zwart werken met behoud van uitkering is in de mode, of men nu wel of niet afgekeurd is, terwijl de rechtse club naar de belastingkantoren holt om eindelijk financieel te kunnen bijdragen aan het ideaal: de multiraciale samenleving.

En wil je heel prettig leven, dan richt je bv's op voor een tweede huis in het buitenland, want de multiraciale samenleving heeft helaas geen zon gebracht. Ook pvda'ers nemen hieraan deel.

De uitkeringstrekkers werken hard in het weekend. Ze doen ook klussen op zondagen, omdat ze het geloof toch onzin vinden.

En van de belasting krijg je alles terug, ook de kosten van je verslaafde kind en de reisjes in het kader van verbetering van de werksfeer.

Om geen getto's te vormen, doet men in het Nederlandse beleid zijn best om integratie te bevorderen, opdat in Nederland die multiraciale samenleving er maar komt. Daar neem ik mijn petje voor af en zeker voor die mensen, die het in de kortst mogelijke tijd voor elkaar hebben gekregen hun wijk en straten grotendeels ‘gekleurd’ te maken. Een dergelijke opoffering zie je niet gauw bij de buitenlanders. Ze moeten naar de Nederlanders kijken en zich aanpassen. Maar de buitenlanders wilden ook wat eigen cultuur en taal hier behouden. Grote schande!

Het Nederlandse ministerie van Onderwijs wil de talen, die de buitenlanders spreken, zelfs verplicht stellen op scholen.

Met deze gedachten hopen de Nederlanders bevrijd te worden van de gestoofde aardappelen.

Het is nu al anderhalf jaar, dat ik in een nieuwe buitenwijk aan de rand van een van de grote steden van Nederland woon. Het kwam allemaal na de gemeenteraadsverkiezingen van 1986, na een verblijf van een tiental jaren in een pension in het centrum van de stad. Het is mijn eigen keuze geweest om het leven in een pension in te ruilen voor deze leefwijze. Op zichzelf lijkt het leven in een pension een beetje op het leven in Marokko, ja, omdat het pensions met Marokkanen zijn! Marokko op kleine schaal, dus een stukje Marokko in het noordwesten van Europa. Het leven in een pension heeft toch de nodige charme en warmte in dit koude land. Gezelligheid op z'n Marokkaans, hoewel gezelligheid een Hollands woord is. Daar kun je je eigen taal spreken met je lot- en landgenoten. En het heeft ook nog het voordeel dat je voortdurend op de hoogte blijft van wat er zich in Marokko afspeelt. Aan de andere kant hoef je nooit je verdriet te dempen als het gaat om heimwee; je wordt bij het minste of geringste gesteund en getroost door je huisgenoten. Huilen in een pension is zo gewoon als het vieren van een verjaardag in Nederland. Eenzaamheid heeft weinig betekenis in een pension.

Alles wat een pension te bieden heeft, heb ik bewust geruild voor het leven in een buitenwijk. De charme van oude huizen, oude pleintjes en een kerkpleintje - hoewel ik nooit een kerk heb bezocht - heb ik geruild voor een blok beton met eentonige grijze tinten, stapels lucifersdoosjes in een steriele omgeving, kunstmatige speelplaatsen die nauwelijks ruimte voor fantasie bieden aan de bezoekende kinderen. Alles is schoongeveegd. Sporen van fantasie en spontaan gevallen boombladeren zijn nergens te bespeuren.

Voor deze omstandigheden heb ik bewust gekozen. Ik zal nooit iemand beschuldigen, dat ze zich met mijn keuze hebben bemoeid, zelfs de politieke partijen van Nederland niet. Het was eigen keus en uit eigen wil. Mijn plek is nu een flatje op de vierde verdieping van een gigantisch flatgebouw geworden. De enige reden die mij deze beslissing deed nemen is, dat ik me langzamerhand geïntegreerd voel, omdat ik vind, dat je, als je in een land woont dat niet het jouwe is, je moet aanpassen aan de gevestigde normen. De gastheren van Nederland zijn en blijven zich altijd bescheiden opstellen tegenover hun gasten. Ze hebben nooit iets van hun gasten geëist.

Ik zie het als een taak van de gasten om redelijk te reageren op hun gastheren. Tot nu toe is men zich nog niet eens bewust van de gasten. Het spreekwoord ‘kiezen of delen’ indachtig

[p. 65]

ben ik aan het werk gegaan. Daarnaast wilde ik ook zo graag tussen de Nederlanders gaan wonen.

Ik vind mezelf niet zo erg koppig als de andere buitenlanders. Ik meen te voldoen aan de voorwaarden van een aangepast en geïntegreerd persoon.

Ik heb een abonnement op een Hollandse krant, ik betaal mijn kijk- en luistergeld, ik doe mee aan alle spelletjes zoals het kopen van loten bij de sigarenboer. Om het geld voor deze spelletjes te reserveren ben ik gestopt met roken. Ik doe mijn vuilniszakken en mijn grofvuil op tijd naar buiten. Ik heb een strookje op mijn brievenbus geplakt ‘gelieve geen reclame’. Ik veeg om de week het stuk trap bij mijn voordeur. Ik heb een visvergunning, niet omdat ik vis, maar alleen om te laten zien. Ik kijk naar de Fabeltjes-krant en Sesamstraat en naar Rondom Tien om de Nederlanders van een andere kant te leren kennen. Waar ik niet naar kijk, zijn alle programma's die beweren te streven naar begrip voor cultuurverschillen.

Ik lees alle roddelbladen om gespreksstof op te doen. Hoe vaak hoor ik Nederlanders wel zeggen: ‘Dat wisten we zelf niet eens,’ wanneer het gaat om wie met wie een verhouding heeft of is vreemd gegaan. Dan heb ik het grootste woord. Ik heb geen tolk nodig.

Ik voer de eendjes als het vriest. Ik kijk naar Sonja, tv Privé en ik vul mijn belastingformulier op tijd in. Dat is overigens een fluitje van een cent, want ik bezit niets, behalve mijn werk- en verblijfsvergunning.

's Avonds kleed ik me uit voor de tv, ik eet in gezelschap van de tv. Zelfs als ik naar de wc ga; ik heb de tv zodanig neergezet dat wanneer ik op de wc ben, ik toch alles kan volgen.

Om Nederland en de Nederlanders te leren kennen hoef je ze niet dagelijks te ontmoeten. Via de tv leer je ze van alle kanten kennen. Ik heb meer dan een vierde van mijn verblijf in Nederland alleen tv gekeken.

De kennis die ik hierdoor opgedaan heb wordt ook gewaardeerd door de Nederlanders, als ik ze wel eens ontmoet bij de bushalte. Dan zeggen ze: ‘Je spreekt goed Nederlands! Wij hebben kennissen die hier al twintig jaar zijn en wij vullen nog altijd voor hen hun uitkeringsbriefje in!’

Dan zeg ik: ‘Ze doen er ook geen moeite voor, ze zitten altijd allemaal bij elkaar, dan wordt het nooit iets.’

Als ze dat horen, zeggen ze geschrokken: ‘Misschien hebben ze de gelegenheid niet gehad?’, wat ik altijd vervelend vind als ik zulke gesprekken voer. De Nederlanders zien mij dan als ondeugend en kappen het gesprek af. Ik kan me soms zó ergeren, dat ik overweeg een praatgroep te beginnen met andere nieuwe Nederlanders, die in dezelfde situatie verkeren als ik.

Hoe Nederlands ik ben geworden, is te merken aan het feit dat ik op mijn privacy ben gesteld geraakt, iets wat we in Marokko niet kennen. De zelfstandigheid en de individualiteit van de Nederlanders hebben mij te pakken. Het leven op z'n Hollands geeft ook de mogelijkheid om je moedertaal te vergeten, maar het is de vraag of je Nederlands wel beter kunt leren, want je leeft tenslotte voor jezelf. Maar daar geloof ik nou niet in. Waar het mij om gaat, is dat ik wil aantonen dat een aangepaste Marokkaan ook maar een mens is.

Na een verblijf van anderhalf jaar in het flatgebouw, denk ik dat ik voldoende notie heb om een waardeoordeel te kunnen geven over deze manier van leven. Het klinkt een beetje gek, maar na anderhalf jaar wonen in een flatgebouw ken ik nog niet eens mijn naaste buren; het enige wat ik van ze merk, is of ze wel of niet thuis zijn en dat weet ik doordat ik, als ik op de trap ben, kijk of hun licht wel of niet aan is. Verder ben ik niet gekomen. Ik heb met mijn buren wel kennis gemaakt, dank zij de brievenbussen waarop hun namen staan en die bij de trappen hangen in de entree van het gebouw. Maar een geïntegreerd persoon als ik tilt niet zo zwaar aan zulke dingen; per slot van rekening is dat ieders goed recht. Iedereen heeft recht op zijn privacy.

Door mijn huidige instelling ben ik veel Marokkaanse vrienden kwijtgeraakt, omdat ik hun gewoonte om zomaar langs te komen wilde afleren. Ik heb hen duidelijk gemaakt dat bezoek dat zich niet van tevoren heeft gemeld, niet op prijs gesteld wordt.

Als een of andere gelegenheid zich voordoet, dat we elkaar ontmoeten, kijken ze naar me

[p. 66]

met een beledigende blik. Ze vinden mij gek geworden. Maar het recht van denken wil ik hen absoluut niet ontnemen; wij leven in een democratisch land.

Ik vind dat je, als je in een land woont en er leeft, je maar moet aanpassen, en dat is hen in het verkeerde keelgat geschoten.

Sommigen maakten wel eens hatelijke opmerkingen, zoals: ‘Goede verstandhouding met je nieuwe landgenoten!’, maar van zulke onnozele opmerkingen lig ik niet wakker. Ik heb me voorgenomen om niets met ze te maken te hebben.

Ik heb vaak overwogen of ik mijn haar blond zou laten verven, maar mijn enige rem waren mijn wenkbrauwen. Ik heb eens een pruik gekocht, een kapsel volgens Willem Alexander-model en die heb ik thuis geprobeerd. Hij stond me wel goed, alleen die wenkbrauwen, die stonden mij in de weg, want het vormde een combinatie die afstotend werkte. Ik kan met deze combinatie niets beginnen. Hoe vaak heb ik niet gehoopt dat er een of andere stichting in het leven geroepen zou worden om mogelijkheden te creëren tot uiterlijke aanpassing van de nieuwe, bekeerde Nederlanders? In de tijd dat ik me nog aan het installeren was in de flat, heb ik gezorgd dat alle Marokkaanse voorwerpen nergens meer te signaleren zouden zijn door ze in de gracht te gooien. Onder de tafel liggen alléén maar Nederlandse tijdschriften en op de kast allemaal Nederlandse voorwerpen, zoals een lampje met een kap van varkensblaas, een stenen bierpul, een barometer, een letterkast en een koekoeksklokje aan de muur.

De Privé verberg ik onder de kussens van de zitbank als ik bezoek krijg. Ik heb thuis geen telefoon. Eigenlijk zou een geïntegreerd mens als ik een telefoon thuis moeten hebben, maar helaas! Hij is afgesneden vanwege de niet betaalde hoge rekening, veroorzaakt door het vele bellen naar Marokko. Het is weer mijn achtergrond die mijn problemen veroorzaakt. Een gewoon abonnement in Nederland is best te betalen.

Het leven in Nederland is aangenamer dan in Marokko; iedereen is ingesteld op zijn eigen wereldje. Het Nederlandse interieur is proper. Ik voel me nu veel gelukkiger en rustiger. Van al die feestjes die de Marokkanen vaak organiseren met veel muzikaal lawaai, heb ik geen last meer. Mijn keuken is nu meer een etalage. Als ik deze nu vergelijk met Marokkaanse of Turkse keukens die constant stinken naar allerlei exotische kruiden, dan ben ik in mijn huidige situatie erg blij omdat ik van deze ellende verlost ben.

Mijn huis is nu bescheiden klein, vergeleken met die grote huizen van die gasten die in stamverband wonen.

Ik heb geen last meer van de dierenbescherming want ik ben ook een vegetariër geworden. Om het beeld van een geïntegreerd mens zoals ik te completeren, slacht ik geen schaap meer als er een offerfeest is. Daar ben ik te modern voor.

Ik zal alles op alles zetten om het image te voorkomen dat ik mijn vrouw zou dwingen een sluier te dragen. Zeker weet ik, dat ik mij nooit zal bemoeien met het huwelijk van mijn dochter, want anders zal ik gezien worden als een uithuwelijker.

Ik hoop dat ik geen jongens zal krijgen, zodat ik ze later niet kan dwingen om te gaan werken en hen later hun geld te ontnemen. Ik ben blij dat ik geen jongens heb, want als ze dan straks naar school zouden gaan, zouden ze daar niet verder komen dan een lts en zouden ze automonteur of kelner worden. Dat zou ik ze niet aan willen doen. Ik zou wel een kind van een Nederlandse vrouw willen hebben, dat een hoog iq heeft, zodat ik zelf aan mijn trekken kan komen door lid te worden van de vereniging voor ouders van hoogbegaafde kinderen, en ik geen moeite zou hebben met lid te worden van de oudercommissie bij de Marokkanen en Turken. En bovendien zitten Marokkaanse kinderen op oudere leeftijd nog op een lagere school omdat ze allemaal automonteur willen worden.

Over kinderen gesproken, dochters wil ik ook niet hebben, want als ze later vriendjes zouden krijgen, zou ik diep in de problemen komen, want van mij zouden ze niet met Nederlanders mogen trouwen. Zelf overweeg ik ook om niet te trouwen, zodat mijn vrouw na een ruzietje niet terecht zou kunnen komen bij een Blijf-van-mijn-lijf-huis.

[p. 67]

Vrijgezel blijven is een belangrijke voorwaarde voor het aangepast en geïntegreerd zijn.

Ik zal niet zuinig leven, hoewel ik al een paar jaar werkeloos ben en van een bijstandsuitkering alles moet betalen. Ik heb me voorgenomen om geen geld meer naar Marokko te sturen, want dat zou de Nederlandse regering handen vol geld kosten aan het aanzuiveren van de tekorten. Ik ga nooit twee maanden met vakantie naar Marokko. Ik kan het trouwens niet eens betalen. En als ik dan het geluk zou hebben om toch een keer met vakantie naar Marokko te kunnen gaan, zou ik me in ieder geval niet ziek melden. Ik zal dan niet meer dan een klein tasje meenemen, om mijn handen vrij te houden als vliegende reiziger.

Ik neem dan geen ijskast, geen video, geen grill, geen auto en geen Hollands dorp mee, maar wel erwtensoep en Hollandse drop.

Waarmee ik zit, is het probleem, dat mijn Nederlandse vriendin begint te wennen aan Marokkaanse gewoonten. Dat kan ik merken aan haar manier van omgaan met afspraken. Ze heeft gauw afstand genomen van de punctuele en exacte Hollandse afspraken, ze komt zelfs niet eens meer opdagen. Dat is een zuiver Marokkaanse manier van omgaan met afspraken.

Als we een discussie hebben, maakt ze zich net zo druk als de buitenlanders over de pasjeswet; dat het een onbegrijpelijke zaak is. Ik zelf heb daar echter geen moeite mee. Ik heb niet eens de tijd om aan zulke dingen te denken; zulke zaken interesseren mij niet en daar zit ik ook niet mee, ik voel me van top tot teen Nederlander.

Ik ben nu zover dat ik me begin bezig te houden met en stil te staan bij het probleem van ongewenste intimiteiten binnen het huwelijk.

Mijn integratie vormt voor mij wel eens problemen in mijn relatie, zodat soms mijn vriendin het van woede en irritatie uitschreeuwt: hou toch op met die imitatie van Nederlanders, ik heb liever dat je doet zoals je bent!

Maar ze vergeet dat ik niets anders ben dan een Nederlander. Zulke dingen doen zich voor, wanneer ik bijvoorbeeld mijn ogen dichtdoe bij een spelletje op de tv, zodat ik ook naar de oplossing kan raden, of wanneer ik geen poot uitsteek wanneer ze aan het koken is, of wanneer ik de tafel niet kan dekken omdat ik anders het spelletje op de tv niet kan volgen.